Het zweet gutst uit elke porie zodra we een stap buiten de deur zetten. We voelen ogen priemen. Duizenden ogen, als een roofdier dat een prooi wil bespringen. We willen maar één ding: terug het huis, waar we veilig zijn, waar we getroost kunnen worden. Dan zetten we muziek op en horen iemand vertellen over hoe bang hij zelf is geweest. En vooral hoe hij over die angst heen is gekomen. Want Jasper Steverlinck is genezen.
In Discogs, een geliefd programma onder muziekcollectioneurs, levert de zoekterm ‘healing’ meer dan vijftigduizend resultaten op. Het is blijkbaar een zeer geliefd thema onder songwriters. Vaak blijkt het dan om genezing in overdrachtelijke zin te gaan, als het weer eens gaat over de genezing van dat eeuwige gebroken hart dat zovelen tot inspiratie is. Hoe anders is dat met deze plaat. Met ‘The Healing’ kan er een release worden toegevoegd aan de collectie, maar deze keer gaat het om echte heling. De Belgische singer/songwriter Jasper Steverlinck levert na zes jaar een zeer persoonlijke plaat af, de weerslag van een periode die werd gekenmerkt door angstaanvallen en grote twijfel over het eigen zijn en kunnen.
Hoe persoonlijk? In de opening ‘Nashville Tears’ laat Steverlinck daar geen misverstand over bestaan: “Follow your heart, they say. Chase the dream.” Aanvankelijk horen we alleen de breekbare stem van Steverlinck over een gitaartokkeltje, mijmerend over de eenzaamheid die hij beleefde terwijl hij de droom najaagt, terwijl hij merkt dat zijn muziek carrière eigenlijk tot stilstand is gekomen. De droom is voorbij, wat rest zijn de tranen. De intimiteit dreigt de luisteraar bijna naar de keel te vliegen, want alles klinkt zo kwetsbaar, alsof alles zo aan gruzelementen kan vallen.
Het is de stem, een gitaar en een paar strijkers. Alsof hij naast je zit, in de kamer. Je wilt een arm om hem heenslaan, hem troosten. Je luistert immers nu naar zijn muziek en dat wil je tegen hem zeggen. De droom is wat dat betreft springlevend. Tijd derhalve om de stem iets te verheffen en dat gebeurt in ‘Raise My Voice’ waar de stem van Steverlinck direct veel krachtiger klinkt, als iemand die niet meer bang is, maar het beest vol in de bek kijkt.
Met ‘Nashville Tears’ en ‘Raise My Voice’ hebben we op dat moment twee tracks gehoord, maar het is helder dat ‘The Healing’ niets minder is dan een emotionele achtbaan, voor de zanger en daarom ook voor de luisteraar. Het is dromen, hunkeren, huilen, opstaan, doorgaan, thuiskomen, op reis zijn, wachten en hopen op permanente genezing. De luisteraar reist mee, jankt mee over voorbije dromen en geleden pijn, heft het glas op de hervonden liefde voor de muziek en de genezing van de eenzaamheid. Zo wordt ‘The Healing’ een album dat uithoudingsvermogen vergt, al valt vrijwel niet te voorkomen dat je na de laatste track volkomen uitgewrongen bent.
“Got to get up, got to get out”. Steverlinck schreef de songs voor ‘The Healing’ in isolatie, tijdens de pandemie, slechts omringd door zijn instrumenten. Het lijkt een ideale voedingsbodem te zijn geweest voor het schrijven van nummers die anders nooit geschreven zouden zijn. Dat de singer/songwriter hiervoor door een diep dal heeft moeten kruipen, horen we in ‘Cold’ dat verhaalt over de innerlijke angsten die hij heeft gevoeld. Angst om naar buiten te gaan, de vertwijfeling over het bestaan, terwijl de urgentie vreet om juist verder te reiken, om door te gaan.
Verder reiken doet de Belg. Onder meer door te variëren in stijl, van de blues in ‘Remember You’ tot een op ukelele begeleid ‘Rivers’ en de rap in ‘Don’t Come Crying to Me Now’, wat begint als een soultrack en een van de meer up-tempo nummers is op ‘The Healing’. Zo vergroot Steverlinck de muzikale horizon. Compromisloos, noemt hij het zelf. In die zin is de droom die hij als verloren beschouwt in ‘Nashville Tears’ toch meer dan uitgekomen. De heling – de rode draad door alle tracks – is wat ons betreft geslaagd.
De patiënt is ontslagen, we luisteren graag nog eens naar het verslag, zij het met mate. (8/10)(Sony Music)