‘I know I’m stronger than the darkness, I’m going to hold on till summer comes around, and I remember every soul that we lost along the way.’ Iedereen die wel eens een langere tijd in Scandinavië is geweest, zal deze tekst onmiddellijk doorgronden. Het licht markeert het leven in de meest noordelijke landen van ons continent, vrij letterlijk. De mensen wachten op de zomer, als de duisternis eindelijk wordt teruggedrongen. Maar ze weten dat een aantal van hen de rentree van Koning Winter een volgende keer niet meer zal meemaken.
Thorbjørn Risager gebruikt het als beeldspraak voor het innerlijke licht: de duisternis overwinnen en wachten tot het licht weer aangaat, de donkere gedachten verdrijvend zodat er weer plaats is voor optimisme. Alleen dan ga je door, dat optimisme moet het uiteindelijk winnen van alles dat het leven zo zwaarmoedig maakt. Het is een positieve boodschap en daarom is ‘Inner Light’ ook een lekkere, funky plaat geworden, inclusief energieke blazers. Het is als single een fijne introductie voor het album ‘House of Sticks’.
Voor de juiste context: Thorbjørn Risager & The Black Tornado zijn Denen en in Denemarken wordt het niet zo donker als in de andere Scandinavische landen. Het land nodigt desondanks uit tot het maken van steengoede, doorleefde blues, want dat horen we op ‘House of Sticks’, het negende studioalbum van de groep en daarmee de opvolger van ‘Navigation Blues’ uit 2022. Wat betreft ‘Inner Light’: de teksten moeten we niet teveel analyseren, zo waarschuwt Risager zelf. Niet dat er geen betekenis in de woorden schuilt, maar de songs moeten voor zich spreken.
Dat doen ze. Opener ‘House of Sticks’ is direct zo’n blues waarbij je jezelf terugvindt ergens in de zuigende modder van de Mississippi Delta, de bakermat van die zompige blues. Dat zuigende geluid van de moerassen ten zuiden van Memphis drijft de muziek, terwijl de wind broeierig de tekst van Robert Johnson fluistert: ‘I went to the crossroad, fell down on my knees’. Dat moet je voelen bij deze muziek. Waarom de Delta? Omdat de Skjern å – of welke andere Deense rivier ook – in dit geval slaat als lampenkap op een bord vla; het spettert wel, maar betekent niks. De blues van Risager is daarvoor veel te goed. Het broeit waar het moet, troost waar het kan en heelt de wonden van het leven.
Je vraagt je wel voortdurend wie bij wie inspiratie heeft opgedaan: de vergelijking met Rag’n Bone Man is wat dat betreft helemaal niet gek. Het grote verschil wordt gemaakt door een formidabele band, The Black Tornado die van veel markten thuis lijkt te zijn. Hier geldt dat het geheel meer is dan de som der delen. ‘House of Sticks’ is namelijk niet onder één noemer te vangen. Het gaat van stevige bluesrock in ‘Already Gone’ tot het meer poppy ‘Long Time Ago’, overigens dat laatste nummer wel met een onweerstaanbaar ritme dankzij prominente percussie.
‘Said I Was Hurt’ is dan weer een prachtige ballad waarin Risager echt hartverscheurend klinkt: hier wordt waarlijk een ziel blootgelegd. Op dat soort momenten lijkt het wel of de band zich even discreet terugtrekt, terwijl op andere tracks juist alles uit de kast wordt gehaald om te benadrukken hoe veelzijdig deze formatie is met rauwe gitaren, dobro, slide gitaar, Fender Rhodes, Hammond en natuurlijk die fantastische blazers. Voor wie de Denen wel eens live heeft meegemaakt, zal de plaat rustig en wellicht iets te rustig aanvoelen. Op het podium is het doorgaans één groot feest met wat de groep blues’n roll noemt. Maar Thorbjørn Risager & The Black Tornado laten op ‘House of Sticks’ wel uitmuntend vakmanschap horen als het gaat om alle variaties in de blues, gezongen door iemand met een strot waar Van Morrison tegenwoordig jaloers op zou zijn. Daarbij mogen we de teksten dan misschien niet teveel analyseren, maar feit is dat Risager op dit negende album toch echt wat te vertellen heeft.
‘It’s alright, I feel good, gonna hold my head up high, we’re gonna make it,’ stelt Risager in ‘We’ll Get By’. Dat we er maar lang getuige van mogen zijn.
(9/10)(Provogue Records)