Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Dragonknight – Legions
Dragonknight is een nieuwe Finse metalband, opgericht door metal veteranen. Ze maken toegankelijke powermetal met mooie melodieën, pakkende ritmes, gave riffs en klassieke elementen. Hun muziek is voor liefhebbers van bijvoorbeeld Blind Guardian en Sabaton. Het instrumentale ‘Through Sea And Fire’ opent bijna sprookjesachtig. De licht klassieke muziek en de koorzang worden dramatischer, maar het mist net de warmte van een echte filmische allure. De vocale nummers die volgen bevatten wisselingen in tempo en volume, plus een prima verdeling van metal en klassieke elementen. Zowel de leadzang (Mikael Salo) als de gestapelde zang is prima. Maar als de woorden “Majesty! General!” in ‘The Imperator’, en de zwaard-geluiden ruiger hadden geklonken, was het gevecht “voelbaar” geweest. Ook in ‘Pirates, Bloody Pirates!’ hadden sommige uitroepen wat zwaarder gemogen, toch voel je de sfeer wel. De meeste van deze 11 nummers zijn (grotendeels) opzwepend, alleen ‘Astarte Rise’ en ‘Return To Atlantis’ (met zijn onverwachte piano klanken) zijn kalm. ‘Legions’ is een heerlijk debuut, dat uit nodigt om harder te zetten. De soms licht voorspelbare opbouw maakt het toegankelijk. (Esther Kessel – Tamerus) (8/10) (Scarlet Records)
Cassio Vianna Jazz Orchestra – Vida
Tocanda a Vida. Raak het leven aan. Het moet gezegd: de van oorsprong Braziliaanse componist, pianist bandleider Cassio Vianna heeft een meer dan levendige plaat afgeleverd, eentje die past in de tradities van de grote big band-producties. Vianna is tegenwoordig vooral druk als hoogleraar in de Verenigde Staten, maar vindt gelukkig ook nog tijd om te componeren en de vruchten ervan op te nemen, met dit ‘Vida’ als klinkend resultaat. In de opening ‘Tocanda A Vida’ wordt direct de toon gezet met Latijns-Amerikaanse swing, materiaal dat de boventoon voert op het album. Al wordt het tempo regelmatig wat naar beneden bijgesteld, bijvoorbeeld in ‘Sea-Song’ – met heerlijke solo’s van trompet en gitaar – en ‘Unwritten Letter’. Maar het meeste werk is up-tempo en dan is de band echt op haar best. Ontketende energie, opzwepende ritmes in een onweerstaanbare groove: dit is big band zoals big band hoort te zijn. Hoogtepunt is de bossanova ‘Choro For My Boys’, waarbij je je direct waant in Brazilië. De geest van de vorig jaar overleden Sergio Mendes heeft ontegenzeggelijk een paar zaadjes achtergelaten in het brein van Vianna, zeker als zijn piano een perfect vraag-antwoord-spel inluidt, gevolgd door zo’n lekker Spaans samba-gitaartje. Geen enkel ingrediënt wordt gemist om de zon uit de speakers te toveren. Het is weliswaar nog maar januari, maar ‘Vida’ laat het al zomer zijn. (Jeroen Mulder) (9/10) (Teal Creek Music)
IQ Zero – Toss A Coin
IQ Zero is een Duitse punk-popband en bestaat uit vier schoolvrienden die deze band hebben opgericht met als doel de succesvolste en bekendste punkband van het Duitse gehucht Bichl te worden. Iets wat niet zo moeilijk is aangezien er slechts een dikke 2000 man wonen. Mission accomplished dus. Helaas zullen deze Duitsers ook niet veel verder komen met dit tweede album ‘Toss A Coin’. De cliché pop-punkrock op ‘Toss A Coin’ wordt weliswaar goed uitgevoerd maar is zo voorspelbaar als een EK-schaatsen, je weet vantevoren al dat er een Nederlander gaat winnen. Er is dus nog veel werk aan de winkel wil IQ Zero de beste punkrock band van Duitsland, Europa of de wereld worden. Ook het geluid had beter gemogen. Vooral de drums klinken erg dof en missen de ‘punch’die de erg naar voren gemixte gitaren wel hebben. Kortom, een aardig punkpop album maar er zijn betere albums waaraan je je geld uit kunt geven. (Ad Keepers) (6/10) (Pauli Punker Records)
Delights – If Heaven Looks A Little Like This
Met ‘If Heaven Looks A Little Like This’ levert Manchester-band Delights een debuutalbum af dat direct laat horen waar ze vandaan komen. De erfenis van hun thuis stad klinkt duidelijk door in hun geluid, maar ze weten er een eigen draai aan te geven. Het album, opgenomen in een geïmproviseerde studio in het Franse Flavacourt, laat een band horen die durft te experimenteren. Openingstrack ‘Silk Skin’ bouwt rustig op naar een energiek hoogtepunt, terwijl single ‘Two Times Over’ direct de dansvloer op zoekt met zijn aanstekelijke synthesizers en drums die doen denken aan The Rapture en Hot Chip. Hoewel de invloeden van bands als The 1975 en Blossoms soms wat nadrukkelijk aanwezig zijn, vooral in de gitaar partijen, weet Delights toch een eigen geluid neer te zetten. De mix van funk, disco en indie-rock werkt verfrissend, al zijn niet alle experimenten even geslaagd. Slot track ‘Adore Her’ brengt het album met akoestische gitaren tot een passend einde. Dit vijftal laat zien dat ze potentie hebben, maar er is nog ruimte voor groei in het vinden van een echt eigen geluid. Niettemin een meer dan verdienstelijk debuut dat smaakt naar meer. (Jan Vranken) (7/10) (Modern Sky UK)
