Op een grijze januaridag knalt het als een ontploffing uit de speakers: Beans & Fatback is terug, en hoe. Met ‘Hold Fast’ levert de Amsterdamse formatie een meesterlijke staalkaart af van hoe rauwe rock & roll anno 2025 zou moeten klinken. Het is alsof je een tijdmachine stapt die je rechtstreeks naar het New York van 1977 katapulteert, compleet met de geur van verschraald bier en sigarettenrook die je bijna kunt ruiken door de speakers.
Frontman Onno Smit en kompaan Paul Willemsen hebben tijdens hun tienjarige albumstilte duidelijk niet stilgezeten. Als muzikale ambachtslieden hebben ze elk aspect van de late jaren ’70 garage rock en post-punk bestudeerd, ontleed en opnieuw opgebouwd. Het resultaat is een album dat klinkt als een verloren gewaande plaat uit CBGB’s gloriedagen, maar dan met de productiewaarden van nu.
Openingstrack ‘Black and Blue’ is een regelrechte knock-out, een zweterige, dampende rocker die Jon Spencer Blues Explosion doet verbleken. ‘Tight Ripped Jeans’ volgt als een knipoog naar de rock & roll geschiedenis, waarbij de geest van Dr. Hook vrolijk door de speakers spookt. Maar het is op nummers als het soulvolle ‘Sweet Unknown’ waar de band laat zien dat ze meer in huis hebben dan alleen maar powerakkoorden en attitude.
De inspiratie die de band put uit Joseph Rodriguez’ foto’s van het verweerde New York van weleer vertaalt zich perfect in de muziek. Net als die beelden is ‘Hold Fast’ rauw en direct, maar ook doordrenkt met een onderhuidse melancholie. Het titelnummer is daarvan het perfecte voorbeeld: een stuwende beat die je meesleurt als een taxi door de nachtelijke straten van Manhattan, terwijl Smits vocals je vertellen over het vasthouden aan dromen in turbulente tijden.
Wat deze plaat zo bijzonder maakt is niet zozeer dat ze het wiel opnieuw uitvinden – dat doen ze namelijk niet. Het is de authentieke passie en vakmanschap waarmee ze deze tijdloze sound nieuw leven inblazen. Het is als een ambachtelijke slager die nog weet hoe je worst moet maken zoals vroeger: je proeft het verschil met de supermarktvariant direct. Luister naar hun werk met zangeres Michelle David & the Truetones, en je hoort dezelfde aandacht voor detail ,het willen begrijpen en neheersen van alles van de muziek waarvan ze duidelijk zoveel houden.
De productie, strak maar niet overgepolijst, laat alle instrumenten ademen. De gitaren snijden, de drums denderen, en de vocalen zitten precies waar ze moeten zitten. ‘One Kiss’ en ‘What Makes a Man’ laten met hun achtergrondkoortjes horen dat deze heren hun huiswerk hebben gedaan – dit is geen cosplay van oude muziek, dit is de real deal.
Voor wie deze plaat alleen maar thuis beluistert: je doet jezelf tekort. Dit is muziek die live tot leven moet komen, waar het zweet van de muren moet druipen. De aangekondigde clubtour door Nederland belooft dan ook vuurwerk te worden als we op dit album af moeten gaan.
‘Hold Fast’ is een heel dikke 8 uit 10 – een album dat bewijst dat sommige gerechten het beste smaken als ze volgens grootmoeders recept worden bereid. Beans & Fatback serveert rock & roll zoals het hoort: rauw, eerlijk en recht uit het hart. Nu alleen nog hopen dat we niet weer tien jaar hoeven te wachten op het volgende album.