Regisseur Jasper Verheugd brengt Agatha Christie’s befaamde moordmysterie ‘Death on the Nile’ naar het Nederlandse toneel in een ambitieuze productie die zowel de sfeer van de jaren ’30 als de spanning van een klassieke whodunit weet te vangen. Met ‘Murder on the Nile’ presenteert REP Entertainment (het productiebedrijf van Rick Engelkes) de derde in een reeks Christie-adaptaties, een bewijs dat het werk van de ‘Queen of Crime’ nog altijd een modern publiek aanspreekt. Maxazine was zaterdagavond aanwezig bij de opvoering van het befaamde stuk in Theater aan de Parade in Den Bosch.
Het verhaal speelt zich af op de luxe rivierboot ‘Lotus’ en opent met een uitgebreide introductie van de personages en hun mogelijke motieven. Hoewel deze opbouw essentieel is voor het plot, voelt de eerste akte bij vlagen traag aan en had deze gebaat kunnen zijn bij een strakkere regie. In de tweede akte neemt het tempo merkbaar toe, waarbij de spanning zorgvuldig wordt opgebouwd richting de climax. Toch voelt de ontknoping wat gehaast aan, alsof er te weinig tijd overbleef om het zorgvuldig opgebouwde mysterie volledig tot zijn recht te laten komen.
De cast levert sterke prestaties, waarbij enkele acteurs in het bijzonder opvallen. Sjoerd Spruijt en Doris Baaten schitteren als Simon Mostyn en Miss Helen FFoliot FFoulkes, met vertolkingen die zowel de spanning als de humor van hun personages perfect weten over te brengen. Stanley Burleson overtuigt als de vastberaden Ambrose Pennefather, terwijl Julia Lammerts en Alexander Schuitema met hun luchtige spel een welkome afwisseling bieden in het verder serieuze stuk. Een bijzondere vermelding verdient Silyan El Kattabi, die als Steward Amon een vernieuwende draai geeft aan wat traditioneel een stereotype rol is. Zijn fysieke spel en vocale bijdragen verrijken het geheel en voegen een eigentijdse laag toe aan de voorstelling.
Rick Engelkes, bekend van zijn veelzijdige carrière in zowel televisie als theater, voegt met zijn deelname aan ‘Murder on the Nile’ een extra dimensie toe aan zijn productie. Zijn rol als Dr Ludwig Bessner, die hij afwisselt met oud GTST-collega Wilbert Gieske, zorgt voor een rustpunt in het soms drukke spel. Zijn ervaring en aanwezigheid op het podium brengen een zekere autoriteit en diepgang, wat de dynamiek van de voorstelling versterkt. Engelkes weet, als geen ander, de complexiteit van zijn personage te vertolken, waardoor zijn bijdrage niet onopgemerkt blijft in deze spannende en atmosferische voorstelling.
De technische uitvoering versterkt de productie op indrukwekkende wijze. Het minimalistische decorontwerp van Joris van Veldhoven probeert de sfeer van een luxe rivierboot op te roepen, al voelt het soms te sober om de exotische setting van de Nijl volledig tot leven te brengen. Het prominente decoranker, bedoeld als centraal visueel element, werkt bij momenten ongepast en doet afbreuk aan de anders zorgvuldig opgebouwde sfeer van een luxe cruiseschip. Het lichtontwerp van de Nederlandse meester op het gebied van lichtontwerpen, Uri Rapaport, compenseert dit deels door subtiele, dramatisch versterkende effecten die de spanning ondersteunen.
Ondanks de sterke acteerprestaties en de vakkundige technische uitvoering zijn er enkele verbeterpunten. Het tempo in de eerste akte kan strakker, terwijl de climax meer aandacht en uitwerking verdient. Ook had de unieke locatie van de Nijl sterker benut kunnen worden om de voorstelling een meer onderscheidend karakter te geven. Het geluid, door Maarten Houdijk, was echter een versterking. Zeker door al voor aanvang het golven van de Nijl te laten horen, maar ook met de minieme geluidseffecten die het stuk meer Nijl-sfeer gaven dan het decor zelf.
Nee, verraden wie de moordenaar is, doen we natuurlijk niet, want zoals bij ‘The Mousetrap‘ vooraf wordt gevraagd het mysterie verborgen te houden voor wie de voorstelling nog niet heeft gezien, behoort dat eigenlijk bij iedere whodunit in stand te worden gehouden. Zo ook hier natuurlijk, ondanks dat de mogelijke oplossing al halverwege de voorstelling door de hoofden is gegaan van velen in het publiek.
Desondanks is ‘Murder on the Nile’ een mooie theaterervaring die erin slaagt de essentie van Christie’s werk te vangen en naar het podium te vertalen. Met een combinatie van uitstekende acteerprestaties, technisch vakmanschap en subtiele moderne invloeden bewijst deze productie dat een traditionele whodunit nog steeds een breed publiek kan fascineren en vermaken. REP Entertainment mag door het geslaagde drieluik, na ‘The Mousetrap’ en ‘Murder on the Orient Express’, inmiddels uitgeroepen worden als de whodunit-koning van het Nederlandse toneel, in de orde van hoe John Lanting de Koning van de klucht was. Voor liefhebbers van klassieke moordmysteries is deze voorstelling een absolute aanrader.