Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
The Halo Effect – March Of The Unheard
Als een donder storm die de Zweedse kustlijn teistert, zo raast het nieuwe album ‘March Of The Unheard’ van The Halo Effect door je speakers. Dit super ensemble, gevormd uit veteranen van de legendarische Göteborg-scene, bewijst dat de melodische deathmetal die zij hielpen vormgeven nog steeds springlevend is. De chemie tussen gitaristen Niclas Engelin en Jesper Strömblad is voelbaar in elk riff, terwijl Mikael Stanne’s karakteristieke grunt de perfecte vertolker is van zowel woede als melancholie.
Het productiewerk, volledig in eigen beheer, is kristalhelder zonder steriel te worden. De ritmesectie van Peter Iwers en Daniel Svensson vormt een stalen fundament waarop de melodische elementen kunnen floreren. Tracks als ‘Detonate’ tonen aan dat extreme metal en toegankelijkheid elkaar niet hoeven uit te sluiten. Wat dit album zo bijzonder maakt is hoe het de essentie van de Göteborg-sound herinterpreteerd zonder in nostalgie te vervallen. Het is een meesterlijke balans tussen bruut geweld en subtiele melodische lagen, tussen technische perfectie en rauwe energie. ‘March Of The Unheard’ is niet zomaar een eerbetoon aan het verleden, maar een vurige herbevestiging van waarom deze muzikanten ooit de metal wereld op zijn kop zetten. (Jan Vranken) (8/10) (Nuclear Blast)
Otis Kane – Violet
Met zijn derde album ‘Violet’ wandelt producer-turned-artist Otis Kane door de schaduwrijke gangen van vintage R&B, waar de echo’s van Motown en jaren ’90 soul elkaar ontmoeten in een nostalgisch schemer uurtje. Kane’s productie achtergrond schemert door in elk aspect van deze twaalf tracks – van de zorgvuldig gelaagde arrangementen tot de glanzende vocale producties die zijn stem omkleden als een maatpak van digitale zijde. De plaat bereikt een emotioneel hoogtepunt in ‘Breathe’, waar weelderige backing vocals een brug slaan naar het Motown-erfgoed, terwijl het duet ‘Honey’ met Sugar Joans klinkt als een verloren Mariah Carey-track uit haar gloriedagen – wat zowel een zegen als een vloek blijkt te zijn. Kane’s vocalen, hoewel technisch bekwaam, verdrinken soms in overproductie, waardoor zijn natuurlijke talent wordt gemaskeerd door studio-artificiën. ‘Violet’ is als een tijdcapsule die zich twee decennia te laat heeft geopend. In de jaren ’90 zou dit album zijn verdwenen in de schaduw van R&B-giganten; nu staat het als een weloverwogen, maar gedateerd eerbetoon aan een gouden tijdperk. Het is vakmanschap dat snakt naar originaliteit, nostalgie die zoekt naar relevantie in een wereld die al verder is gedanst. (Elodie Renard) (7/10) (Nettwerk Music Group)
Ethel Caine – Perverts
Als een gotische kathedraal die oprijst uit een moeras van trauma, zo manifesteert zich ‘Perverts’, het tweede album van Ethel Cain. Deze negen tracks, die zich uitstrekken over een claustrofobische negentig minuten, vormen een angstaanjagende pelgrimstocht door de duisterste krochten van de menselijke psyche. De productie, doordrenkt met een vervreemdende vintage patina, creëert een geluidslandschap dat doet denken aan een verlaten spookhuis waar oude wonden echoën door stoffige gangen.
Het openingsnummer, een twaalf minuten durende exercitie in atmosferische terreur compleet met hijgende ademhaling en industriële ambient, functioneert meer als een poging tot luisteraar-selectie dan als muzikale introductie. Zelfs wanneer Cain’s stem eindelijk door de mist snijdt in ‘Punishment’, blijft de beklemming voelbaar in elk akkoord. Haar vocalen, technisch indrukwekkend en emotioneel geladen, navigeren door een labyrint van persoonlijke demonen. ‘Onanist’, ondanks zijn provocerende titel, transformeert zelfs het meest intieme menselijke moment tot een exercise in existentiële angst. Dit is geen album dat streeft naar toegankelijkheid of vermaak; het is een raw, ongefilterd document van een artiest die haar trauma’s exorciseert door middel van geluid. Voor de meeste luisteraars zal het een te zware last zijn om te dragen. (Jan Vranken) (3/10) (Daughter of Cain records)
Per Gessle – The Per Gessle Archives – The Lonely Boys Demo Sessions
Als een tijdcapsule uit 1995 ontsluit Per Gessle met ‘The Lonely Boys Demo Sessions’ een venster naar een alternatieve muziekgeschiedenis waarin Roxette’s gouden jaren nooit eindigden. Deze zeven tracks vormen een schatkamer van ongepolijste diamanten, die de onmiskenbare glans dragen van Gessle’s meesterlijke gevoel voor pop-alchemie. Het hart van deze collectie klopt het sterkst in ‘Keep The Radio On’, een nummer dat de essentie van Roxette’s magie kristalliseert in drie minuten pure pop extase. De karakteristieke Rickenbacker-gitaar snijdt door de mix als een mes door boter, terwijl de melodie zich in je geheugen nestelt als een oude vriend die nooit echt vertrok. Als Marie Fredriksson’s stem deze compositie had kunnen bekronen, was dit ongetwijfeld een nieuwe parel geweest in Roxette’s kroon van wereldhits.
Deze demo’s, stralend in hun rauwe eerlijkheid, zijn meer dan archeologische vondsten – ze zijn een viering van het vakmanschap achter de hit fabriek. Gessle bewijst hier dat zelfs zijn schetsen de onweerstaanbare energie bezitten die miljoenen radio’s deed gloeien in de jaren ’90. De enige teleurstelling is dat er maar zeven van deze juweeltjes zijn – deze schatkist had gerust voller gemogen. (Anton Dupont) (7/10) (Elevator Entertainment AB)
Daniela Afinito – Blick Nach Vorn
Met de subtiliteit van een après-ski-party om drie uur ’s middags dendert Daniela Alfinito’s nieuwste schlager-spektakel ‘Blick Nach Vorn’ door de speakers. Als dochter van Amigos-frontman Bernd Ulrich heeft ze het familierecept voor muzikale fondue perfect onder de knie: smelt een synthesizer, een onvermoeibare drumcomputer en een flinke portie levensvreugde samen tot een dampende pot vol digitale gezelligheid. Over vijftien tracks giet Alfinito haar hartzeer en levenslust in een format zo voorspelbaar als de jaarlijkse wintersportvakantie. Elke vier-op-de-vloer beat is een uitnodiging tot collectieve euphorie, terwijl de elektronische arrangementen klinken als een MIDI-file die een shotje Jägermeister heeft genomen. Het hoogtepunt is ongetwijfeld ‘Glühwürmchen’, een nummer dat zijn titel met evenveel gratie draagt als een skiër zijn eerste après-ski-drankje. Dit is geen album dat muziek historici zal bekeren of critici van slapeloze nachten zal voorzien. Het is entertainment in zijn puurste vorm, bedoeld om te consumeren tussen het laatste afdalinkje en het eerste biertje. Als soundtrack voor sneeuw gebonden hedonisme scoort ‘Blick Nach Vorn’ een solide zes – maar zodra de skilift sluit, mag de CD gerust in de digitale berghut achterblijven. (Jan Vranken) (6/10) (Teleamo Musik)
