Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Sophie Jamieson – I Still Want To Share
Sophie Jamiesons’ album ‘I Still Want To Share’ onderzoekt de complexiteit van angstige hechting en de dynamiek van familiale en romantische relaties. Co-geproduceerd met Guy Massey, bevat het album persoonlijke en emotionele reflecties over verlangen, liefde en verlies. De nummers brengen een reis van onzekerheid en verlangen, waarin Jamieson worstelt met het vinden van een thuis en het loslaten van relaties. Het album opent met ‘Camera’, waarin Jamieson haar moeite uitdrukt met het vastgrijpen van een liefde die steeds ongrijpbaarder wordt. In ‘Vista’ reflecteert ze op de intensiteit van verliefd worden, terwijl ‘I Don’t Know What To Save’ het bevrijdende gevoel van loslaten vastlegt. ‘Baby’ biedt een meditatie over moederschap en het proces van creëren, en ‘Welcome’ toont de zoektocht naar een plek van acceptatie. Andere nummers zoals ‘How Do You Want to Be Loved?’ en ‘Your Love Is A Mirror’ geven dieper inzicht in de emotionele strijd van relaties en zelf ontdekking. Met zijn kwetsbare teksten en ingetogen strijkers arrangementen is het album een eerlijke en intieme verkenning van de menselijke ervaring van liefde en verlies. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Mattan Records)
Dave Brons – Brons Live Tn The Shire
De Britse gitarist Dave Brons bracht in 2015 ‘Based On A True Story’ zijn instrumentale debuut album uit. Daarna is zijn muziek geëvolueerd. De Ierse doedelzak en Ierse fluiten nemen een prominente plaats in. Tel daarbij de strijkinstrumenten en de brass sectie bij op, en je krijgt rijke, complexe muziek. Zijn inspiratie komt onder andere van ‘Lord Of The Rings’ van Tolkien. Na drie studio albums werd het tijd voor een live dubbel album: ‘Brons Live In The Shire’. Op dit dubbelalbum zijn vooral nummers te horen van ‘Not All Those Who Wander Are Lost’ (2020), en ‘Return To Arda’ (2022). Het prachtige gitaarspel van Dave past prima bij de Keltische invloeden. Dave praat weinig tussen de nummers door, hierdoor gaat dit live album nooit vervelen. Meestal is het geluid helder, maar soms is het iets te flets. Toch voel je de emotie en de passie waarmee Dave speelt. Bovendien word ik ook door de andere muzikanten/vocalisten regelmatig geraakt.(Esther Kessel-Tamerus) (8/10) (Eigen Beheer)
Red123 – New Town
Een gitarist hoort het direct: er gebeurt iets bijzonders bij de Amerikaanse gitarist Steve Bryant. De man heeft uitzonderlijk lange vingers die hem in staat stellen patronen te spelen die voor collega’s niet haalbaar zijn, zelfs op de bredere nek van een hollow body. Het levert een bijzonder rijk spel op, waarvan deze ‘New Town’ – uitgebracht onder de naam Red123 – een proeve is. De zeven stukken op de plaat ontstonden goeddeels tijdens de COVID-pandemie; net als veel andere artiesten zag ook Bryant zich genoodzaakt om, bij gebrek aan optredens, in de eenzaamheid van zijn eigen studio te werken aan nieuw materiaal. Daarbij schuwde hij experimenten niet, onder meer door de gitaar steeds anders te stemmen. Het resultaat is een technisch geperfectioneerd en beslist innovatief geluid. Maar doet het ook nog wat met het gemoed van de luisteraar of is het vooral een demonstratie van vingervlugge vaardigheden? Geenszins. Bryant slaagt er in echt te verrassen in fusion-composities, met bijzondere akkoorden en spannend samenspel tussen zijn gitaar en vooral piano. Daarbij is ‘New Town’ heerlijk afwisselend: van up-tempo jazz zoals in het titelstuk, tot heerlijk relaxed in ‘There Will Be A Day’, dat dan weer wordt gevolgd door een swingende ‘Tom’s Blues’. In ‘7 Wonders’ en ‘Blue Gray’ maakt de hollow body plaats voor akoestische, klassieke gitaren en zowaar vocalen in de vorm van een koortje. Dit is niet alleen muziek voor muzikanten, maar dankzij de variaties een plaat waar liefhebbers van onder meer Lee Ritenour en Pat Metheny veel plezier aan zullen beleven. (Jeroen Mulder) (8/10) (Red123Music)
Trouble County – Blacken The Sky
Trouble County is een Brits rock trio. ‘Blacken The Sky’ is hun debuutalbum. Oorspronkelijk gepland voor 2020, maar uitgesteld door de pandemie. Hierdoor kregen de drie Britten extra tijd om aan de nummers te sleutelen. Trouble County speelt zoals ze zelf zeggen ‘Vintage Modern Rock’. Deze term dekt de lading behoorlijk goed. De loodzware groovende gitaar riffs zijn hoorbaar geïnspireerd door bands als Black Sabbath en Black Oak Arkansas. Ook de productie waar de band zelf voor verantwoordelijk is, zijn evenals de gitaar riffs loodzwaar en rauw. Ook de thematiek van het album is gewichtig en schetst een somber wereldbeeld. De teksten handelen over de uitputting van natuurlijke bronnen en religieuze conflicten. ‘Blacken The Sky’ is een prima debuutalbum dat zowel liefhebbers van stonerrock-als hardrock liefhebbers zal aanspreken. (Ad Keepers) (7/10) (Epitronic Records)
Tremonti – The End Will Show Us How
Op hun zesde studio-album ‘The End Will Show Us How’ bewijst Tremonti opnieuw waarom ze tot de absolute top van de moderne metal behoren. Onder de bekwame productionele leiding van Michael ‘Elvis’ Baskette, die zijn sporen verdiende bij zowel Alter Bridge als Limp Bizkit, ontvouwt zich een sound die bruut en verfijnd tegelijk is. De twaalf nummers vormen een monumentale collectie waarin Mark Tremonti’s kenmerkende gitaarwerk evolueert tot nieuwe hoogten. Waar de basis wordt gevormd door massieve, progressieve riffs die als architectonische structuren uit de speakers verrijzen, zijn het juist de subtiele melodische lagen en de virtuoze gitaarsolo’s die het album zijn unieke karakter geven. De vocale prestaties zijn wellicht Tremonti’s meest overtuigende tot nu toe, met een bereik dat moeiteloos schakelt tussen rauwe kracht en emotionele diepgang. Het is een album dat de grenzen van het genre oprekt, waarbij de toegankelijke productie ervoor zorgt dat zelfs luisteraars die normaal terugdeinzen voor metal, zich overgeven aan het hypnotische effect van de composities. Als een magnetisch veld trekt het album je langzaam maar zeker zijn wereld in, tot je jezelf betrapt op dat onvermijdelijke, ritmische hoofdknikken. Top-album. (Jan Vranken) (8/10) (Napalm Records)
