Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Xandersino – IAmWhoIAM
De Amerikaanse Xandersino heeft zijn debuutalbum uitgebracht, genaamd ‘IAmWhoIAM’. Het 13-tracks tellende album laat het talent en de emotionele diepgang van Xandersino goed naar voren komen. Xandersino, woonachtig in Los Angeles, laat op het album horen dat hij van meerdere markten thuis is. Dit blijkt uit de diversiteit aan tracks die op de plaat te vinden zijn. Van introspectieve ballads tot energieke anthems: op alle tracks weet Xandersino pakkende melodieën en eerlijke teksten te leveren. Het album opent met de energieke en catchy track ‘IN-N-OUT’, waarmee de toon snel wordt gezet voor de rest van het album. 4Khris en JRmøney zijn ook te gast op respectievelijk ‘Maybe Next Time’ en ‘What Are The Odds’. Op beide tracks is goed te horen dat de samenwerking werkt en een mooie bijdrage levert aan het album van Xandersino. ‘Art Gallery’ en ‘Let It Sink In’ ft. JRmøney onderstrepen daarbij Xandersino’s talent voor het creëren van aanstekelijke hooks, terwijl hij op ‘Separation Anxiety’ zijn kwetsbare kant laat zien met een emotionele track waarin hij zijn hart lucht over een liefdesbreuk. Met het afsluitende ‘Rainy Days’ wordt het album op gevoelige wijze afgerond. Mooie vocalen worden hierbij ondersteund door een productie die niet veel nodig heeft. Hoewel enkele korte intermezzo’s, zoals ‘4U’, aanvoelen als opvulling, is dat in het grotere geheel overkomelijk. Wat wel duidelijk is, is dat zijn rap-ballads zijn sterke kracht zijn. Het album is een statement en een bewijs dat Xandersino geen eendagsvlieg is. Dit debuutalbum verdient zonder twijfel een vervolg. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Xander Sound Inc.)
Anggun -Dangdut Cinta
Nederland kent veel wereldsterren niet, en Anggun is daar een perfect voorbeeld van. Deze Indonesische zangeres, die later Europa en zelfs Amerika veroverde met hits als ‘Snow on the Sahara’, blijft bij ons relatief onbekend. Met haar nieuwe EP ‘Dangdut Cinta’ bewijst ze opnieuw haar muzikale klasse. Deze zeskoppige EP is een verfrissende terugkeer naar haar Indonesische roots, waarin ze de traditionele dangdut-muziek mengt met moderne productietechnieken. Het resultaat is een meesterlijke fusie van Oost en West. Vooral ‘Rindu Dekapanmu’ springt eruit als potentiële wereldhit, met zijn aanstekelijke melodie en uitstekende productie. Het is typisch Nederlands dat we zo’n groot internationaal talent over het hoofd zien. Anggun, die hits scoorde in Frankrijk, Italië en de VS, verdient ook hier meer erkenning. Deze EP, hoewel kort met slechts zes nummers, is precies wat popmuziek moet zijn: vrolijk, opbeurend en perfect geproduceerd.’Dangdut Cinta’ is een uitstekende showcase van Anggun’s veelzijdigheid en haar vermogen om verschillende muzikale werelden samen te brengen. ( Jan Vranken) (8/10) (Anngun)
Rival Sons – Pair of Aces, Pt2
In het overvolle EP-landschap van December 2024, waar elke band lijkt te worstelen met de drang om nog even snel wat materiaal te dumpen, komt Rival Sons met ‘Pair of Aces, Pt2’ – een zeskoppige collectie die het DNA van pure, onvervalste rock ‘n’ roll in zich draagt. Deze Long Beach veteranen, die hun sporen verdienden als openingsact voor giganten als AC/DC en Black Sabbath, blijven trouw aan hun beproefde formule van gruizige gitaarriffs en soulvolle vocalen. De EP voelt als een natuurlijke uitloop van hun ambitieuze tweeluik ‘Darkfighter’ en ‘Lightbringer’ uit 2023, maar dan in een meer ontspannen jasje. Het is alsof de band, na hun Grammy-nominaties en stijgende commerciële succes, even terugleunt en zich overgeeft aan pure speelvreugde. Scott Holiday’s gitaarwerk is hier het kloppende hart – vooral in ‘Get What’s Coming’, een track die vonkt met de energie van een spontane jamsessie en tegelijk de vakkundige productie verraadt die we kennen van hun vaste producer Dave Cobb. Deze collectie nummers mag dan geen baanbrekend materiaal bevatten, maar er zit een organische warmte in die doet denken aan de beste momenten van klassieke rockplaten uit de jaren ’70. Jay Buchanan’s stem heeft die karakteristieke rokerige kwaliteit die perfect past bij het genre, zwevend tussen bluesy melancholie en rauwe urgentie. De suggestie om deze band samen te laten optreden met DeWolff is verrassend trefzeker – beide groepen delen een diepe appreciatie voor authentieke rock en een natuurlijk talent voor het mengen van vintage sounds met eigentijdse energie. Een gezamenlijk album zou inderdaad wel eens een explosieve cocktail kunnen opleveren. ‘Pair of Aces, Pt2’ is misschien geen groundbreaking release in het grotere verhaal van Rival Sons, maar het is wel een EP die precies levert wat fans verlangen: solide, ongekunstelde rock met genoeg pit om het bloed sneller te laten stromen. In een tijd waarin veel rockmuziek zich verliest in overproductie of geforceerde moderniteit, is er iets verfrissends aan deze ongecompliceerde eerlijkheid. Deze songs mogen dan overblijfselen zijn uit de studio, ze klinken allerminst als afdankertjes. Voor liefhebbers van het genre zal deze EP een welkom tussendoortje zijn – niet het hoofdgerecht waar de band mee geschiedenis zal schrijven, maar wel een smakelijke herinnering aan waarom Rival Sons zich heeft kunnen ontwikkelen van underdog tot respectabel lid van de moderne rockfamilie. (Jan Vranken) (7/10) (Sacred Tongue Recordings)
De-Phazz – Presents de-Drums
Als een muzikale alchemist blijft Peter ‘Pit’ Baumgartner met De-Phazz de grenzen van lounge-muziek verkennen. ‘Presents de-Drums’ is een zestien nummers tellende reis door een sonisch landschap waar jazz, soul en elektronische texturen samensmelten tot een hypnotiserende staat van zijn. Dit is geen achtergrondmuziek voor hippe koffietentjes, maar een zorgvuldig geconstrueerd klankenpalet dat meditatieve diepgang paart aan verfijnde productietechnieken. Waar veel lounge-muziek blijft steken in oppervlakkige coolheid, creëert De-Phazz hier een rijk tapijt van gelaagde ritmes en atmosferische stembuigingen. Het album ontvouwt zich als een nachtelijke wandeling door een metropolitaanse droomstad, waar elk nummer een nieuwe straat, een nieuwe stemming verkent. De productie is kristalhelder, met samples die als vintage juwelen zijn ingebed in moderne arrangementen.Voor de lange winteravonden is dit inderdaad de perfecte soundtrack – muziek die zowel introspectie als gezelligheid faciliteert. Het is een album dat bewijst dat lounge-muziek, in de juiste handen, kan transformeren van achtergrondgeluid naar voorgrondkunst. Een meesterlijke demonstratie van hoe mellow ook diepzinnig kan zijn. (Jan Vranken) (8/10) (Phazzadelic New Format)
Todd Snider – Rest in Chaos (Purple Version)
Als een dissonante echo uit een vervlogen tijdperk komt Todd Snider’s ‘Rest in Chaos (Purple Version)’ als een onwelkome herinnering aan waarom sommige artiesten beter kunnen zwijgen. Dit semi-live album, dat opent met een schijnbaar eindeloze monoloog, is een masterclass in hoe je je publiek direct vervreemdt. Wat volgt is een parade van ondermaats uitgevoerde straatmuzikantenliedjes, waarbij Snider’s eens zo charmante vertelkunst verworden is tot een stortvloed van zelfingenomen babbel die de schaarse muzikale momenten overspoelt. In 2025, waar luisteraars hongeren naar authenticiteit en vakmanschap, voelt dit aan als een anachronistische exercitie in ego-streling. De productie is even rommelig als de uitvoering, met live-opnames die klinken alsof ze nietl ive zijn , misschien zijn ze dat ook wel niet. Wanneer je de eindeloze praatjes zou wegknippen, blijft er een handvol ongeïnspireerde akkoorden over die nauwelijks de moeite van het beluisteren waard zijn. Dit is geen artistieke evolutie of zelfs nostalgie – het is muzikale zelfverheerlijking in zijn meest onverteerbare vorm. Een album dat zijn eigen ‘Rest in Chaos’ titel onbedoeld al te letterlijk neemt. (Jan Vranken) (3/10) (Aimless records)
