Eigenlijk deden The Analogues, de coverband die nooit live uitgevoerde albums van The Beatles tot in detail naspeelden, al een aantal jaar een extra een toegift. Het oorspronkelijke afscheid zou al zijn in 2020, omdat The Beatles precies 50 jaar daarvoor ook waren gestopt. 2020 werd echter voor iedereen onderbroken door de coronapandemie. De geplande afscheidshows in de Ziggo Dome vonden pas plaats in 2022, maar het bleek een doorstart te zijn van een succesvolle loopbaan. Twee jaar later besloten de heren er echt een punt achter te zetten met drie verschillende concerten in de Ziggo Dome. Waarbij ieder concert een andere periode van The Beatles centraal stond. In september stond de periode 1966-1967 met de albums ‘Revolver’, ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ en ‘Magical Mystery Tour’ centraal, in november werd ‘The White Album’ uit 1968 integraal live uitgevoerd, en tijdens dit laatste concert in de Ziggo Dome werden de albums ‘Abbey Road’ en ‘Let It Be’ uit 1969 en 1970 gedaan. Precies waar The Beatles ook eindigden.
Maar anders dan bij de vorige concerten, werd bij dit laatste optreden het stukje op een bijzondere manier overgedragen aan het voorprogramma. Het voorprogramma werd gedaan door de voor deze gelegenheid samengestelde The Young Analogues. Waar de ‘oudere’ Analogues het studiowerk van The Beatles live vertolkten die de Fab Four zelf nooit had live gespeeld, daar spelen deze vier twintigers juist het vroege werk van The Beatles van voor 1966. Het voelde fris om vroegere hits als ‘Help!’, ‘She Loves You’, ‘I Want To Hold Your Hand’ en ‘Twist and Shout’ te horen door jongens die net zo oud zijn als The Beatles zelf toen ze deze nummers speelden. Het was vrij kort, terwijl het wel naar meer smaakt. Ondanks dat de leden ieder individueel ook een eigen carrière hebben, is het te hopen dat ze toch het stokje willen overnemen.
Net als bij de eerste avond was Beatles biograaf Mark Lewinsohn aanwezig voor korte introducties over de tijdlijn van de periode die vanavond aanbod kwam: 1969. Het jaar dat begon met de opnames van wat uiteindelijk het album ‘Let It Be’ werd, maar dat pas ruim een jaar later verscheen. Toch speelden The Analogues het album vanavond voor ‘Abbey Road’. Ergens is het zonde dat ze dit album weinig integraal live hebben gespeeld. Het is weliswaar een wisselvallig album. Met rijk georkestreerde ballads als de titeltrack, ‘Across The Universe’ en ‘The Long And Winding Road’. Paul McCartney was toentertijd furieus over de keuze voor een orkest van producer Phil Spector op dat laatstgenoemde nummer, maar live klinkt het wonderschoon. Maar de wisselvalligheid zit hem in de afwisseling met ruigere nummers als ‘Dig A Pony’, ‘One After 909’ en ‘I’ve Got A Feeling’, allen strak gespeeld, en de twee nikszeggende korte liedjes ‘Dig It’ en ‘Maggie Mae’ die eigenlijk lolletjes uit de sessies waren, maar door Phil Spector op het album werden toegevoegd. Ook The Analogues lieten ze niet onopgemerkt, maar het vormde toch een minder logisch geheel als andere albums.
Dat zou later nog eens blijken bij de uitvoering van ‘Abbey Road’ die werkelijk was om door een ringetje te halen. Ook de kracht van The Analogues kwam hierbij nog eens aanbod. Namelijk al die muzikale details die worden geevenaard. Zoals de slag met hamer op een aanbeeld bij ‘Maxwell’s Silver Hammer’. Of de moog synthesizer die werd gebruikt bij ‘Here Comes The Sun’ en ‘Because’. Waarbij bij de laatstgenoemde de prachtige harmonische samenzang niet onderdeed voor het origineel. Het onderstreepte nog maar eens dat ‘Abbey Road’ niet alleen de echte waardige zwanenzang van The Beatles was, maar ook hoe goed The Analogues het tot in detail wisten te reproduceren.
Eigenlijk was de eindmedley van ‘Golden Slumbers’, ‘Carry That Weight’ en ‘The End’ al een perfect slot geweest. Toch kwam er nog een toegift met een nog ontbrekende song uit 1969: ‘The Ballad of John & Yoko’. Daarna werd er nog naar eerdere jaren teruggegrepen met de laatste twee toegiften: het door Diederik Nomden gespeelde ‘Yesterday’ op akoestisvhe gitaar, en begeleidend door een strijkerskwartet (zoals natuurlijk ook in het origineel), en als laatste nummer ‘All You Need Is Love’ om het niet zwaar en optimistisch te laten eindigen.
Waarmee er een eind kwam aan een coverband die eigenlijk het label ‘coverband’ een hele andere betekenis gaf. Of eigenlijk de lat heel hoog legde om zomaar als coverband door te gaan. Misschien hebben The Analogues wel gezorgd voor een blauwdruk en wordt die handschoen door andere coverbands ook wel opgepakt om aan een soortgelijk project te beginnen. Hopelijk zijn The Young Analogues daarin de eersten. Het was vanavond in ieder geval een waardige afsluiting van 10 mooie jaren voor zowel band als publiek.