Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Örnatorpet – Fordomdags
Dit album is niet voor iedereen weggelegd. Sterker nog, de muziek op ‘Fordomdags’ (vrije vertaling ‘vroeger’) is alleen geschikt voor liefhebbers van Dungeon Synth. De in totaal negen instrumentale nummers dragen allen Skandinavische songtitels en zijn gefundeerd op synthesizers en ondersteund door, ambient en folk elementen. Örnatorpet is een 1-mans project opgericht in 2018 in Borås, Zweden. De nummers op ‘Fordomdags’ worden in de bijgeleverde perskit van platenmaatschappij omschreven als soundtracks voor fantasiefilms of videogames en zijn geïnspireerd door de Skandinavische folklore en natuur. Het kostte me moeite om het ruim drie kwartier durende album af te luisteren. 99% Van de lezers kan dit album overslaan. Houdt je wel van Dungeon Synth dan is ‘Fordomdags’ een album voor jou en kun je 5 punten bij de eindscore optellen. (Ad Keepers) (3/10) (Nordvis)
Fujii, Tamura and López, Yama Kawa Umi – Yama Kawa Umi
Het trio Satoko Fujii, Natsuki Tamura en Ramón López bewijst met ‘Yama Kawa Umi’ dat hun samenspel alleen maar dieper en rijker is geworden. Dit album, opgenomen in Parijs in 2023, toont de unieke chemie tussen drie musici die elkaar perfect aanvullen. Fujii’s inventieve pianospel, Tamura’s veelzijdige trompetklanken en López’ sensitieve, melodische drummen vormen samen een meeslepende reis door onverwachte muzikale landschappen. Vanaf de agressieve openingsnoten van Tamura op ‘Headwaters’ weet het trio te verrassen met een krachtige explosie van geluid, gevolgd door ingetogen passages die een fascinerend contrast vormen. Het titelnummer is een hoogtepunt, met Fujii’s introverte pianosolo die naadloos overgaat in een gezamenlijk improvisatie waarin iedere noot op zijn plek valt. López schittert in ‘Dusk Sky’ met subtiel en melodisch drumwerk, terwijl Tamura’s ‘Sparkling Water’ een speelse mix van abstractie en expressieve melodieën biedt. De balans tussen individualiteit en samenspel is mooi om te observeren. Elk lid van het trio krijgt de ruimte om te stralen, zonder dat de cohesie verloren gaat. De composities zijn fris, gedurfd en soms ontroerend, terwijl de improvisaties blijk geven van diepe wederzijdse waardering.‘Yama Kawa Umi’ is een must-listen voor liefhebbers van moderne jazz en vrije improvisatie. Het album ademt innovatie en belichaamt de pure essentie van muzikale samenwerking. (William Brown) (7/10) (Not Two Records)
Brittany Howard – Live From Austin City Limits
Met ‘Live From Austin City Limits’ slingert Brittany Howard, bekend als de zangeres van Alabama Shakes, haar stem als een gouden lasso om de luisteraar heen. Meteen al bij opener ‘I Don’t’ is het duidelijk: hier staat een artieste die de grenzen van genres tart en ze laat versmelten in een sound die volledig de hare is. Losgezongen van haar band biedt Howards solowerk ruimte voor haar zang om te schitteren als nooit tevoren. Soul, rock, pop en blues vloeien naadloos samen tot een hypnotiserend geheel, gedragen door de onweerstaanbare kracht van haar stemgeluid. Nummers als ‘Another Day’ etaleren Howards veelzijdigheid en haar vermogen om pure emotie over te brengen. Dit livealbum vangt de essentie van Howards artiestenschap: rauw, oprecht en vol overgave. Het is een uitnodiging om mee te reizen door haar muzikale universum, waar persoonlijke verhalen en universele thema’s samenkomen in een geluid dat tegelijkertijd vertrouwd en vernieuwend aanvoelt. Voor liefhebbers van soulmuziek is ‘Live From Austin City Limits’ een must-have – een album dat je raakt en je niet meer loslaat. Met deze plaat bewijst Brittany Howard, de stem die Alabama Shakes haar onmiskenbare sound gaf, dat zij ook solo één van de meest intrigerende en authentieke artiesten van haar generatie is. (Jan Vranken) (8/10) (UMG)
Kelsey Lu – Earth Mama (Original Soundtrack)
Als een componist die bekend staat om het verweven van klassieke elementen met elektronische texturen, leek Kelsey Lu de ideale keuze voor de soundtrack van het intieme coming-of-age drama ‘Earth Mama’. Helaas blijft deze sonische vertaling van het verhaal steken in fragmentarische schetsen die hun potentieel nooit volledig waarmaken.Waar Lu’s eerdere werk – van het minimalistische ‘Church’ tot het rijkere ‘Blood’ – getuigde van een vermogen om verschillende muzikale werelden samen te brengen, mist deze soundtrack de nodige coherentie. De soundscapes en drones, hoe atmospherisch ook, blijven te oppervlakkig om werkelijk te raken. Zelfs in het uitgestrekte ‘Yours’ ontbreekt de opbouw die we kennen van Lu’s meer gestructureerde composities. Het is pijnlijk om te zien hoe Lu’s talent voor het creëren van meeslepende klanklandschappen hier niet tot zijn recht komt. Zonder de visuele context van de film blijven we achter met een verzameling onafgemaakte muzikale gedachten die, ondanks hun ambient karakter, niet weten te resoneren. Een teleurstellende wending voor een artiest die ons eerder wist te betoveren met gelaagde, betekenisvolle composities. (Anton Dupont) (4/10) (A24 Music)
Fat Joe – The World Changed On Me
Voor iemand die zichzelf graag profileert als de eerste Latino superster in de rapwereld, slaat Fat Joe met ‘The World Changed On Me’ een bijna komisch zwakke plaat. De opening met een kinderlijk deuntje zet meteen de toon – en niet op de goede manier. Het is alsof je per ongeluk bent beland in een kleuterklas waar iemand het verkeerde bandje heeft opgezet. De productie, die ooit het fundament vormde van hits als ‘Lean Back’ en ‘What’s Luv?’, klinkt nu zo mager als een Weight Watchers-maaltijd. De collaboraties – met onder andere een Dre die niets met de legendarische producer te maken heeft – zijn even inspirerend als een lege koelkast. ‘Mini Birki’ en ‘Us’ (inclusief een misplaatste Chris Rock sample) proberen street credibility uit te stralen, maar komen niet verder dan het niveau van een rap-karaoke avond in een verlaten buurthuis. Voor een veteraan die ooit de charts domineerde met Terror Squad, is dit album een pijnlijke herinnering dat niet elke oude krijger zijn glorie kan behouden. De wereld mag dan veranderd zijn voor Fat Joe, maar misschien was het beter geweest als hij bij zijn eerdere aankondiging was gebleven om meer tijd aan zijn dochter te besteden. (Elodie Renard) (2/10) (RNG/Empire)
