Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Horace Andy – Respiration
Met zijn kenmerkende, spookachtige tenorstem blijft Horace Andy ook op ‘Respiration’ trouw aan zijn roots reggae-erfgoed. Deze verzameling van twaalf tracks ademt de authentieke geest van klassieke Jamaicaanse muziek, verrijkt door zijn jarenlange ervaring in verschillende genres bij bijvoorbeeld Massive Attack. Een bijzondere verrassing is de zeldzame live-opname van ‘Stir It Up’, uitgevoerd door Bob Marley & The Wailers – een waardevol collector’s item voor reggae-archeologen. Andy’s interpretatie van ‘Wherever I Lay My Hat’ transformeert Paul Young’s bekende versie naar een lichtere, reggae-getinte benadering die perfect past bij zijn karakteristieke vocale stijl. De productie is warm en organisch, en Andy’s stem blijft even betoverend als in zijn ‘Skylarking’-dagen, waarbij hij moeiteloos zweeft tussen fluisterzachte melodieën en krachtige uithalen. Een waardig hoofdstuk in de lange carrière van een van Jamaica’s meest onderscheidende stemmen. (Jan Vranken) (6/10) (Codex)
Jimmy Cliff – Africa
Codex brengt nog zo’n verzamelaar op hetzelfde moment uit :). Onder het dunne vernislaagje van commerciële opportuniteit schuilt in Jimmy Cliff’s ‘Africa’ een fascinerend mozaïek van reggae’s evolutie. Deze verzameling van twaalf tracks navigeert door verschillende tijdperken van Cliff’s carrière, waarbij elk nummer een eigen verhaal vertelt over de transformatie van Jamaicaanse muziek. De aanwezigheid van Bob Marley’s ‘Mr. Chatterbox’ voelt hier meer als een marketingtruc dan een muzikale noodzaak – een herhaalde echo uit ‘The Essential Bob Marley’ (2005). Het album vindt zijn meest intrigerende moment in ‘Over The Border’, waar Dave Stewart’s productie en Joe Strummer’s punk invloeden de reggae vermengen met een modernere urgentie. Hoewel dit duidelijk een strategische release voor het cadeau seizoen is, weerspiegelt de eclectische samenstelling ook de veelzijdigheid van Cliff’s artistieke reis. De collectie mist echter de coherentie die een werkelijk essentiële compilatie zou moeten hebben. Voor de toegewijde fan biedt het enkele interessante fragmenten, maar als geheel voelt het als een gemiste kans om Cliff’s erfgoed werkelijk recht te doen. En waarom zoiets dan ‘Africa’ moet heten? (Jan Vranken) (5/10) (Codex)
Dhafer Yussef – Izmir Concert (live 2013)
In de mystieke ruimte tussen oosterse spiritualiteit en westerse improvisatie manifesteert zich eindelijk ‘Izmir Concert’ van Dhafer Youssef – een langverwachte live-registratie uit 2013 die jaren als een fluistering door het internet dwaalde. Vanaf de betoverende opener ‘Blending Souls And Shades’ ontvouwt zich een alchemistische transformatie waarin Youssef’s erfgoed als muezzin versmelt met zijn latere muzikale odyssee. Zijn karakteristieke falsetto zweeft als een spirituele gids over architectonische composities, terwijl zijn oud melodische bruggen bouwt tussen traditionele maqams en hedendaagse jazz-texturen. Dit concert, vastgelegd op het moment dat Youssef’s internationale ster begon te rijzen, toont de essentie van zijn artistry in zijn puurste vorm. Elk nummer is een reis waarin de Tunesische meester geluid omzet in pure magie, waarbij het sacrale en profane versmelten tot een nieuwe muzikale taal. Een waarlijk geschenk voor iedereen die gelooft in de transformerende kracht van muziek. (Jan Vranken) (8/10) (Back Beat Edition)
DMX – Let Us Pray: Chapter X
In een tijd waarin de hiphop worstelt met haar identiteit, komt deze postume DMX-release als een rauwe herinnering aan de ziel van het genre. ‘Let Us Pray: Chapter X’, samengesteld uit niet eerder uitgebracht materiaal, vormt een brug tussen generaties, waarin de onmiskenbare blaffende flow van Earl Simmons opnieuw weerklinkt door de straten van het collectieve hiphop bewustzijn. Het album werkt als een spiritueel testament, waarin eerder opgenomen vocals worden omkaderd door hedendaagse producties die de tijdloosheid van DMX’s boodschap onderstrepen. ‘Until I’m Gone’ staat centraal als een profetische meditatie over sterfelijkheid, waarbij zijn karakteristieke stemgeluid – dat altijd balanceerde tussen agressie en kwetsbaarheid – een nieuwe dimensie krijgt in het licht van zijn vroegtijdige overlijden in 2021. De evangelische ondertonen, altijd al een kenmerk van DMX’s werk, krijgen in deze postume context een extra laag van urgentie. Voor een nieuwe generatie luisteraars biedt dit album een perfect instap punt in het complexe universum van een artiest die nooit bang was zijn innerlijke demonen publiekelijk te confronteren. Een waardig eerbetoon aan een stem die we veel te vroeg verloren. (Elodie Renard) (8/10) (UMG Records)
Andre Rieu – The Sound Of Heaven
Op zijn nieuwste album ‘The Sound Of Heaven’ bewijst de Maastrichtse viool virtuoos André Rieu opnieuw waarom hij is uitgegroeid tot een wereldwijd fenomeen. Met zijn kostbare 1667 Stradivarius in de hand, dirigeert hij zijn Johann Strauss Orchestra door een verzameling zorgvuldig gekozen stukken die de kloof tussen klassiek en populair overbruggen met zijn kenmerkende zoetheid. De arrangementen glinsteren met Rieu’s karakteristieke stijl, van de met poedersuiker bestrooide interpretatie van Bernsteins ‘One Hand, One Heart’ tot een verrassend meeslepende versie van Mecano’s ‘Hijo De La Luna’. Elk stuk draagt de onmiskenbare Rieu-signatuur – een formule die het Vrijthof in Maastricht consequent vult met toegewijde fans uit alle windstreken. Strategisch uitgebracht voor het cadeau seizoen dient dit album zowel als souvenir voor wie zijn legendarische live concerten bijwoonde, als een toegangspoort voor nieuwkomers tot Rieu’s wereld van toegankelijke klassieke muziek. Hoewel critici zijn suikerzoete aanpak wellicht bekritiseren, blijft Rieu’s onwrikbare toewijding aan zijn artistieke visie indrukwekkend en onmiskenbaar effectief. Petje af en een diepe buiging voor Andre Rieu. (Jan Vranken) (6/10) (Andre Rieu Productions)
