Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Papa Shango – Live at Glastonbury
Wat doe je als je een grote vriendengroep bent die van muziek houdt? Je richt een band op, simpel. 12 vrienden die in 2003 Vodou-rockband Papa Shango oprichtten, vernoemd naar het slechtste personage van een professioneel worstelaar ooit, Charles Wright. Aan het hoofd staat Loa Papa Rob, een eigen versie van de Vodou-God Papa Legba, die de contactpersoon is tussen de mens en de doden. Noem Papa Rob dus gerust de verbinder tussen mens en muziek. Papa Shango bracht in 21 jaar drie albums, enkele singles en nu een live album uit en ‘Live at Glastonbury’, opgenomen op de Pyramid stage waar ze optreden, laat zonder enige twijfel horen dat Papa Shango een van de beste live bands in Engeland is. Oké, hun studio albums laten ook absoluut klasse horen, maar juist live is dit gewoon een groot feest. Het bewijs dat vriendschap whet belangrijkste ingrediënt is als het gaat om muziek maken. Muzikaal kan het absoluut beter, hoewel Papa Shango stuk voor stuk uit goede muzikanten bestaat (De bijbehorende vaste danseressen die bij de band horen konden we niet beoordelen helaas). Dit is dus een 100% voorbeeld van hoe een liveband hoort te klinken. Maar het mooiste is gewoon nog om het plezier te horen dat de band heeft. Precies dat is waar muziek over gaan en Papa Shango is daardoor gewoon een perfect voorbeeld van hoe muziek zou moeten klinken. Zeker live. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Papa Records)
Last Temptation – Heart Starter
Ik kreeg dit album in mijn mailbox met de opmerking “Ik denk dat dit wel iets voor jou is”. Dat is het zeker! ‘Heart Starter’ is het derde album van deze Franse band die classic rock speelt en ‘Amerikaanser’ klinkt dan menige band die uit Amerika zelf komt. Er staan geen ballads op dit album. Alle tien de nummers op dit album zijn energieke classic rock songs met voor een ieder wat wils. Een vleugje Van Halen is te horen op ‘Live By Night’ en de korte afsluiter ‘We Are Alive’ doet met de akoestische gitaar en (koor)zang denken aan Extreme. De cover van de disco hit ‘Born To Be Alive’ van landgenoot Patrick Hernandez had voor mij niet gehoeven, maar dat is een kwestie van smaak. Als je zoekt naar muziek met een klassiek geluid en dankzij de heldere productie met een modern randje dan is dit je album. (Ad Keepers) (8/10) (Metalville)
Amen Dunes – Death Jokes II
‘Death Jokes’ van Amen Dunes: een album dat net zo diep zinloos is als een filosofische discussie met een dronken mier.Het album is zelfs al enige tijd uit, maar waarom dit juist nu op mijn bureau terecht moet komen ? Zal wel karma zijn . Damon McMahon heeft kennelijk besloten om muzikale zelfmoord te plegen met een verzameling geluidsfragmenten die meer lijken op een storing in je koptelefoon dan op iets wat muziek durft te noemen. Na jaren van voorbereiding – vijf jaar maar liefst! – heeft McMahon een meesterwerk van middelmatigheid afgeleverd. Een culturele aanfluiting die zelfs de meest geduldige muziekliefhebber zou doen walgen. Het album ademt de sfeer van een kunstmatige intelligentie die per ongeluk een verzameling willekeurige geluiden heeft gegenereerd, in de veronderstelling dat dit muziek zou zijn. De invloeden van rap en elektronische muziek? Laat me lachen. Het klinkt meer als een storing in een goedkope synthesizer die per ongeluk in een vuilnisbak is gevallen. McMahon’s keyboards – blijkbaar nieuw aangeleerd tijdens het maken van dit klankdecor van ellende – klinken alsof ze bespeeld worden door een verdwaalde octopus met gebroken vingers. Zelfs de bijdragen van ‘gerenommeerde muzikanten’ kunnen deze muzikale ramp niet redden. Het is net alsof je Picasso zou vragen om een verfje te droppen op de muur van een openbaar toilet – het blijft een toilet, beste luisteraar. ‘Death Jokes’ is precies dat: een joke. Maar dan eentje waarbij niemand lacht, behalve misschien McMahon zelf, die waarschijnlijk hardop grinnikt terwijl hij dit audioverval de wereld instuurt. Conclusie: koop dit album alleen als je een supreme hekel hebt aan je oren, je gezonde verstand, en de elementaire beginselen van muzikale samenhang. Anders: blijf ver, véér weg. (Jan Vranken) (1/10) (Sub Pop records)
Love Ghost x SKOLD – Love Ghost x SKOLD
Dit album is een samenwerkingsverband tussen US Indie/alt-rock outlaw Love Ghost (Finnegan Bell) en de Zweedse Industrial legende Tim Skold die doorbrak met de glam-metal band Shotgun Messiah maar daarna vooral furore maakte met industriële acts als Marilyn Manson. Love Ghost x SKOLD mixt op dit gelijknamige album rock, grunge, ska, metal, emo en hip-hop. Ook wordt er veel gebruik gemaakt van ‘spoken word’ zang. De teksten zijn intelligent en kunnen op verschillende manieren geïnterpreteerd worden. De sfeer van het album is duister en dat is ook precies wat deze twee artiesten met dit samenwerkingsverband na wilden streven. Beste nummer is ‘Level Up’ wat erg doet denken aan ‘The Beautiful People’ van Marilyn Manson. Aanbevolen voor liefhebbers van Marilyn Manson, Nine Inch Nails en avantgarde/industrial metal in het algemeen. (Ad Keepers) (8/10) (Metropolis Records)
St. Etienne – Night
In de nocturne van ‘Night’ ontrafelt Saint Etienne hun eigen muzikale mythologie, waarbij ze een etherisch klanklandschap creëren dat hangt tussen herinnering en melancholie. Dit is geen album, maar een atmosferische reis door de liminaliteit van stedelijke nachtelijke overpeinzingen—een akoestisch wandtapijt geweven uit verre echo’s, ambient gespinde texturen en Sarah Cracknells intiem gefluisterde vocalen.Bob Stanley en Pete Wiggs zijn altijd muzikale alchemisten geweest, en hier transformeren ze geluidsfragmenten tot iets diep introspectief. De productie—hoewel soms te galmerig, wat een lichte klankmatige waas creëert die subtiele details soms vervaagt—dient de droomachtige kwaliteit van het album. ‘Nightingale’ verschijnt als het lumineuze middelpunt, een track die de efemere essentie van het gehele album vangt: delicaat, mysterieus, zwevend tussen wakker zijn en dromen. Meer dan een verzameling songs voelt ‘Night’ als een gefluisterde bekentenis, een intieme verkenning van muzikale herinnering die geduldig luisteren rijkelijk beloont. Een exquise, subtiele dis die goed smaakt. (Jan Vranken) (8/10) (PIAS)
