Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Lucinda Williams – Sings the Beatles from Abbey Road
Als veteraan van de Amerikaanse roots muziek waagt Lucinda Williams, herstellend van een beroerte in 2020, zich aan een pelgrimage naar Abbey Road. Het resultaat? Een intieme ontmoeting tussen haar doorleefde stem en het heilige songbook van The Beatles. ‘Lucinda Williams Sings the Beatles from Abbey Road’ transformeert bekende melodieën tot persoonlijke bekentenissen. In ‘Let It Be’ klinkt elke lettergreep alsof ze eerst is gedrenkt in bourbon en levenservaring – een hymne die eindelijk haar verlossing vindt in Williams’ gebarsten timbre. Harrison’s ‘Something’ ondergaat een nog indrukwekkendere metamorfose, als een liefdesbrief geschreven in de kleine uurtjes van een slapeloze nacht. Niet elke interpretatie raakt die magische snaar, maar Williams’ authenticiteit blijft overeind, zelfs in de onvolmaaktheden. Dit is geen revolutionair album, maar eerder een warm eerbetoon aan tijdloze songs die hier opnieuw bewijzen waarom ze eeuwig zijn.Een album als eenglas oude whiskey: vertrouwd, maar nog steeds in staat te verrassen. (Anton duPont) (6/10) (Highway 20 Records)
Lauren Mayberry – Vicious Creature
Op de grens tussen indie-elektronica en pure pop ontpopt Lauren Mayberry zich als een vlinder die eindelijk haar cocon verlaat. Met ‘Vicious Creature’ presenteert de Chvrches-frontvrouw een verrassend veelzijdig debuutalbum dat fonkelt als een pas geslepen diamant in het decemberlicht. Openingstrack ‘Something in the Air’ zet direct de toon – een kristalheldere stem die zich een weg baant door een woud van moderne productie, waarbij Mayberry’s kenmerkende sopraan zich moeiteloos nestelt in de door Dan McDougall verfijnde klanken. De productie is state-of-the-art, maar het zijn de persoonlijke verhalen en feministische ondertonen die het album zijn ziel geven. De twaalf tracks vormen samen een caleidoscoop van stijlen, van theatrale musical-invloeden tot puntige pop-punk uitstapjes, allemaal verenigd door Mayberry’s authentieke stemgeluid en scherpe pen. Haar samenwerking met producers als McDougall blijkt gouden greep – elk nummer klinkt als een potentiële radiohit zonder aan artistieke integriteit in te boeten. Dit is geen halfslachtige solo-uitstap, maar een volwassen artistieke statement die suggereert dat Mayberry’s toekomst wel eens verder zou kunnen liggen dan Chvrches. Een indrukwekkend debuut dat smaakt naar meer. (Jan Vranken) (8/10) (Universal)
Emilia Sisco – Introducing Emilia Sisco
Met ‘Introducing Emilia Sisco’ presenteert deze Finse zangeres een album dat zweeft tussen eerbetoon en voorzichtige verkenning van het soul- en rhythm & blues-landschap. De productie van ‘Cold Diamond & Mink’ omhult Sisco’s stem in een warme, analoge gloed die direct terugvoert naar de gouden dagen van soul muziek. Op nummers als ‘Don’t Believe You Like That’ en ‘Trouble’ toont Sisco een onmiskenbaar vocaal talent, haar stem gedrenkt in de tradities van grootheden als Aretha Franklin en Etta James. De productie is vakkundig uitgevoerd, met een authentieke vintage-textuur die past bij het Timmion Records-geluid. Echter, waar deze muzikale voorouders hun ziel blootlegden in elke noot, lijkt Sisco nog te zoeken naar haar eigen stem. De opener ‘Say Yes’ is exemplarisch voor het album als geheel – technisch vlekkeloos, maar ietwat terughoudend in zijn emotionele overgave. Het is alsof we een kunstenaar zien die nog niet volledig durft los te breken uit het keurslijf van haar invloeden. Waar een Sharon Jones elk nummer transformeerde tot een ruwe diamant van pure emotie, blijft Sisco’s interpretatie vaak aan de veilige kant. Dit debuut is zonder twijfel een aangenaam album dat respect verdient voor zijn vakmanschap, maar het mist die laatste push naar grootsheid. Een veelbelovend begin dat smaakt naar meer, maar nog niet volledig tot wasdom komt. (Elodie Renard) (7/10) (Timmion Records)
Nils Frahm – Paris
In de serene architectuur van de Philharmonie de Paris ontvouwt zich met ‘Paris’ een meesterwerk dat Nils Frahm’s artistieke evolutie kristalliseert. Dit concert-album, opgenomen in maart 2024, is een delicate balans tussen contemplatie en virtuositeit, waar akoestische warmte versmelt met elektronische soundscapes. Als een moderne alchemist transformeert Frahm de concertzaal in een klanklaboratorium. De opening met glasharmonica zweeft als een etherische mist door de ruimte, voordat deze overvloeit in zijn kenmerkende pianowerk. Opmerkelijk is hoe hij, met zijn rug naar het publiek gekeerd, een intieme ervaring creëert voor tweeduizend zielen – een paradox die zijn artistieke visie onderstreept. Het album weeft een tapijt van herinneringen, waarbij stukken uit ‘Some’ en’ Spells’ naadloos versmelten met ‘ Opera’, misschien wel et spannendste stuk op dit album. Elk werk ondergaat een metamorfose in zijn handen, alsof de partituren levende organismen zijn die zich aanpassen aan het moment. Wat ‘Paris’ bijzonder maakt is de organische fusie van structuur en spontaniteit, waarbij Frahm’s technische beheersing nooit zijn emotionele eloquentie overschaduwt. Een album dat getuigt van een artiest op het hoogtepunt van zijn kunnen. Geen popmuziek, maar quinoa voor de ziel. (Jan Vranken) (9/10) (Leiter)
Kitschkrieg – German Engineering Zwei
In het spoor van Duitse perfectie komt het producerscollectief KitschKrieg met een verfijnde reis naar het hart van de Amerikaanse trap-scene. Dit nieuwe album is een delicate fusie van Europese elektronische finesse en de rauwe energie van Atlanta’s muzikale landschap. Waar hun eerdere werk zich kenmerkte door een eclectische verzameling samenwerkingen, presenteert dit album een meer gefocuste visie. De producers Fiji Kris en Fizzle weven een coherent klanklandschap waarin Atlanta’s finest zich thuisvoelen, zo blijkt. In de muziek bestaan geen Trump paywalls. Van Future’s karakteristieke autotune-melancholie tot Mariah The Scientist’s etherische vocalen op ‘Too Fast’ – elk nummer voelt als een zorgvuldig, met duitse precisie, gekalibreerde ontmoeting tussen twee werelden. Bijzonder indrukwekkend is hoe KitschKrieg hun elektronische DNA behouden terwijl ze navigeren door de zuidelijke trap-wateren. Tracks als ‘Sky High’ pulseren met rave-energie, terwijl het afsluitende ‘Berlin Perm’ een hypnotiserende techno-odyssee vormt die de brug slaat tussen Berghain en Magic City. De productie is kristalhelder, de collaboraties zijn doordacht, en de balans tussen innovatie en toegankelijkheid is voortreffelijk. Enkele tracks hadden wat meer edge kunnen gebruiken, maar de overall executie is indrukwekkend. Duitse grundlichkeit. (Elodie Renard) (8/10) (Soulface records GMBH)
