In het industriële Klokgebouw in Eindhoven liet Danny Vera vrijdag en zaterdagavond zien waarom hij wordt beschouwd als één van Nederlands meest getalenteerde rootsartiesten. Met een indrukwekkende setlist van 23 nummers nam hij het publiek mee op een muzikale reis door americana, rock ’n roll en country. Maar niet alleen dat, want de sympathieke Zeeuw, maakte van zijn concerten een waar festival, met poffertjes, meerdere artiesten, poffertjes, een festivalmarkt, poffertjes, zijn eigen rum, en hadden we al aangegeven dat er poffertjes waren?
De keuze voor het Eindhovense Klokgebouw bleek perfect. Een makkelijk bereikbare locatie langs treinstation Strijp-S, alsmede gemakkelijk bereikbaar met auto en bus. De oude Philips fabriek bleek een magistrale locatie om het ronde podium in te plaatsen. “Rond moet je niet doen”, gaf Cesar Zuiderwijk aan Danny aan. “Dan doe ik het”, ging de Middelburgse artiest aan, en ondanks dat het in de kleinere zalen iets krap stond, was het in het Klokgebouw een perfecte opstelling. Vrijwel iedereen had de kans om vrijwel vooraan te staan, en had bijna persoonlijk contact met de zanger.
Voordat Danny Vera in de grote zaal twee uur lang zijn rauwe Americana, rock en blues bracht, was het op het voorplein tijd voor artiesten als Tennessee Drifters en Timo de Jong. Zij brachten de duizenden toegestroomden op stoom met rockabilly, country, folk en rock ‘n roll. En ondertussen kon men snuffelen op de festivalmarkt, wat drinken en natuurlijk genieten van de foodtrucks. En hadden we al gezegd dat er poffertjes waren?
Maar niet alleen dat, want in samenwerking met Dutch Head Rum stond er een eigen rum-bar, met cocktails, gemaakt met de zachte rum van Dutch Head Danny Vera Edition rum, inderdaad vernoemd naar de sympathieke muzikant. Een heerlijke zachte blend van enkele rums uit de Dominicaanse Republiek, Guatemala, Panama, en Venezuela, die gretig aftrek vond op het voorplein. Niet alleen als mix, maar ook met regelmaat puur, waar men met een (h)eerlijk praatje kon proeven hoe Vera zelf betrokken was bij het blenden van de rum. Het toont de veelzijdigheid aan van de Zeeuw, die met zijn rum verre van ‘zuunig’ was.
Het concert van Danny opende sterk met ‘Shadow Light’, waarbij Vera’s karakteristieke stemgeluid direct de toon zette voor de memorabele avond. De akoestiek van het Klokgebouw bleek perfect voor zijn geluid, dat zweeft tussen Johnny Cash en Chris Isaak. En ook de setting was mooi en deed met sort of neon letters op de achtergrond en los hangende prikkabels met een weinig verbeelding op de grote Americana concerten in Texas, Nashville en dergelijke. Het enige wat miste waren de netten rond het podium om rondvliegend bier tegen te houden. Maar voor de rest kon de set zo in ‘The Blues Brothers’ geplaatst worden.
Het middendeel van de show werd gekenmerkt door intieme momenten, waarbij het publiek vrij stil gekregen werd. De spanning werd vakkundig opgebouwd naar de meer uptempo nummers in het laatste deel van de show. Danny bracht niet alleen zijn eigen nummers, maar bracht een mooie ode aan Koos Alberts, door diens ‘Zijn Het Je Ogen’ te brengen, ondersteund door zijn Baltische violiste. “Ze zat vroeger bij André Rieu z’n bandje, maar toen ze trouwde heb ik d’r maar overgehaald om echte muziek te spelen, en nu speelt ze bij mij”, schertste Vera, die gedurende het concert met regelmaat meer een stand-upper bleek dan puur en alleen een muzikant. ‘Zijn Het Je Ogen’ werd echter serieus gebracht, waarbij Vera liet zien dat hij ook Nederlandstalig materiaal met evenveel gevoel kan brengen als zijn eigen werk. Het nummer kreeg een prachtige americana-behandeling die het origineel eer aandeed.
De energie in de zaal bereikte zijn hoogtepunt tijdens de laatste serie nummers. ‘Honey South’ en natuurlijk zijn hit ‘Roller Coaster’ zorgden voor collectieve euforie. Dat kwam niet in de minste plaats om de aankondiging van Danny, die in feite bij ieder concert zou moeten gelden: “Ik wilde aan jullie vragen, voor de mensen die heel graag willen praten bij dit lied, het liedje duurt vijf minuten, vijf minuten je bakkes te houden! Je hebt 2 uur de tijd gehad in rock ’n roll zo om het heel het weekend door te nemen, en dat is allemaal prima. Maar dit liedje betekent voor sommige mensen net effe te veel, dat het zonde is dat je er doorheen staat te ouwehoeren aan de bar.” En gelijk had hij. Het publiek zong uit volle borst mee en de melancholie in het Klokgebouw bereikte zijn climax.
Het concert sloot af met het hoopvolle ‘When The Light Shines’, een passend einde van een avond die liet zien dat Nederlandse americana op zijn best kan wedijveren met wat er uit Amerika komt. Het was voor het organiserende Friendly Fire de eerste echte show in het Klokgebouw, maar gezien het succes, het enthousiasme, de sfeer en de perfecte organisatie, zal het zeker niet de laatste zijn. Waar Guus Meeuwis jaren lang een aantal shows gaf op een kilometer van het Klokgebouw, zou het mooi zijn als Danny Vera er een traditie van zou maken om jaarlijks een aantal shows op Strijp-S te geven. Want als het zo’n avonden zijn, dan is een reeks van 5 avonden zeker niet onmogelijk.
Foto’s (c) Charmaine Gijbels
