Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
The BluesBones – Live on tour
Het album ‘Live On Tour’ werd tijdens verschillende concerten (in de lente en zomer 2024) opgenomen. Er zijn geen overdubs aan toegevoegd, bovendien is er niks gecorrigeerd. De meeste nummers komen van het laatst, zeer gewaardeerde album ‘Unchained’. Daarnaast staan er enkele “oude” publiekslievelingen op zoals de cover ‘She’s Got The Devil In Her’. Er is niet alleen volop gaaf gitaarspel van Stef Paglia, maar ook orgelspel van Edwin Risbourg. Bovendien is de ritmesectie goed. Vrij snel merk je dat er “een klein dof laagje over de muziek ligt”. Maar de energie van de band voel je wel. Die komt vooral tot uiting in bijvoorbeeld ‘Find Me A Woman’, stilzitten is bijna onmogelijk. Je voelt de pijn waarover Nico De Cock zingt in ‘I Cry’. De muziek is prachtig ingetogen. De achtergrondzang in ‘Moving On’ is voorspelbaar. Er volgen ballads en uptempo nummers. Nico zingt overtuigend, met mooie vocale uithalen. Als je als blues liefhebber nog weinig albums hebt van The BluesBones, dan is ‘Live on tour’ een must have. (Esther Kessel-Tamerus) (8/10) (Naked)
Chicago – Live at 55
Ter ere van hun 55-jarig jubileum levert de legendarische band Chicago een verrassend vitaal live album af. ‘Live at 55’ blikt terug op het rijke muzikale erfgoed van de band, die ooit begon als Chicago Transit Authority, en bewijst dat de groep nog steeds weet hoe ze een publiek moet boeien. De aanwezigheid van gerenommeerde gastartiesten tilt het album naar een hoger niveau. Vooral de samenwerking met gitaarvirtuoos Steve Vai op ‘South California Purples’ is een hoogtepunt, waarin de karakteristieke blazerssectie van Chicago perfect samenvloeit met Vai’s vurige gitaarwerk. Ook de bijdragen van soulzangeres Judith Hill en Robin Thicke voegen een frisse dimensie toe aan het vertrouwde Chicago-geluid.De timing van de release, vlak voor de feestdagen, is slim gekozen. Het album vormt een uitstekende introductie voor nieuwe luisteraars die willen kennismaken met Chicago’s unieke mix van rock, jazz en soul. Voor de doorgewinterde fans biedt het een nieuwe kijk op bekend materiaal. De productie is helder en doet recht aan zowel de blazers als de ritmesectie, een bewijs dat de huidige bezetting onder leiding van originele leden Robert Lamm, Lee Loughnane en James Pankow nog steeds met precisie en passie musiceert. ‘Live at 55’ is een waardig jubileumalbum dat laat horen waarom Chicago al meer dan vijf decennia tot de top van de Amerikaanse rockscene behoort. (Jan Vranken) (8/10) (Fantracks digital LLC)
Black Pumas – Live from Brooklyn Paramount
De Black Pumas hebben zich de afgelopen jaren ontpopt tot een van de meest opwindende live-acts van dit moment, en op hun nieuwe live-album ‘Live from Brooklyn Paramount’ wordt direct duidelijk waarom. Het door Grammy-nominaties overladen duo Adrian Quesada en Eric Burton, gesteund door een uitstekende liveband, weet de energie van hun explosieve optredens perfect te vangen. De productie is verbluffend helder – zo kristalhelder dat je bijna zou denken dat het een studio-opname betreft met toegevoegd publiek. Maar wie de band live heeft gezien, bijvoorbeeld afgelopen jaar in 013, weet dat ze ook op het podium deze mate van perfectie bereiken. Burton’s soulvolle vocalen klinken even intens en gepassioneerd als op de studioversies, terwijl Quesada’s psychedelische gitaarwerk en de strakke ritmesectie voor een hypnotiserende groove zorgen. De setlist is een zorgvuldig samengestelde reis door hun repertoire, met alle favorieten die fans willen horen. Een bijzondere verrassing is hun vertolking van Tracy Chapman’s ‘Fast Car’ als toegift – een nummer dat de veelzijdigheid van de band onderstreept en tegelijk perfect past in hun soul-psychedelische sound. Dit live-album bewijst waarom Black Pumas wordt gezien als een van de beste live-acts van dit moment. Het is een perfect geschenk voor de feestdagen, vooral voor wie ze live heeft meegemaakt en die magie nog eens wil herbeleven. De manier waarop ze hun mix van neo-soul, psychedelische rock en urbane energie weten te vertalen naar het podium is ronduit indrukwekkend. (Elodie Renard) (8/10) (ATO Records)
Frank Carter & The Rattlesnakes – from the Bataclan, Paris
Frank Carter & The Rattlesnakes leveren met deze EP een explosieve live registratie af, opgenomen in de Parijse Bataclan – een zaal die helaas om tragische redenen de geschiedenisboeken in ging. De energie spat vanaf de eerste noot van de speakers, precies zoals we van Carter en zijn Rattlesnakes gewend zijn. Met tracks als ‘American Spirit’, ‘Wild Flowers’ en ‘Paradise’ bewijst de band nog maar eens waarom ze live zo’n uitstekende reputatie hebben opgebouwd. Carters karakteristieke stemgeluid en de rauwe energie van The Rattlesnakes komen perfect tot hun recht in deze opname. De geluidskwaliteit is uitstekend en vangt de intensiteit van het optreden voortreffelijk. Het enige minpunt aan deze release is eigenlijk de speelduur – deze smaakt naar meer. De vraag blijft dan ook hangen: waarom geen volledige concertregistratie? Desondanks is wat we hier krijgen van zeer hoog niveau. (Anton Dupont) (8/10) (International Death Cult)
CAN – Live in Keele 1977
De Duitse experimentele rockband CAN blijft ons, zelfs na al die jaren, bestoken met archiefmateriaal. ‘Live in Keele 1977’ is alweer de zesde live-uitgave sinds 2021, en eerlijk gezegd begint de rek er wel uit te raken. Deze opname komt uit een interessante periode: bassist Rosko Gee en percussionist Rebop Kwaku Baah waren net toegetreden tot de band, terwijl oprichter Holger Czukay langzaam naar de achtergrond verdween. Het was een tijd waarin CAN steeds meer richting een conventionelere sound bewoog, ver verwijderd van de experimentele hoogtijdagen van ‘Tago Mago’ en ‘Ege Bamyasi’. Je hoort een competente band die technisch haar zaakjes op orde heeft, maar de magie van de vroege jaren zeventig is grotendeels verdwenen. Natuurlijk, voor de hardcore fans is elk snippertje CAN-geschiedenis waardevol, maar met het overlijden van bijna alle oorspronkelijke leden (meest recent: Damo Suzuki in februari 2024) voelt deze release vooral als een historisch document. De geluidskwaliteit is prima, maar wat je hoort is onmiskenbaar een product van zijn tijd. De funk-georiënteerde groove uit deze periode klinkt gedateerd, en mist de tijdloze kwaliteit van hun meesterwerken uit de vroege jaren ’70. Voor de enkele nog levende superfan en de muziekhistoricus is dit een interessante toevoeging aan de uitpuilende CAN-discografie. Voor iedereen anders is dit vooral een overbodige release in een steeds verder uitdijende reeks live-albums. (Jan Vranken) (5/10) (Spoon Records)
