In het majestueuze art-deco interieur van De Roma in Antwerpen verzamelde zich vrijdagavond een divers publiek voor een avond met Nubiyan Twist. De Britse band, bekend om hun unieke mix van jazz, Afrobeat, funk en elektronische muziek, beloofde een avond vol groove en verrassende wendingen. Het negenkoppige collectief, dat in 2011 werd opgericht aan het Leeds College of Music, heeft sinds hun debuut een reputatie opgebouwd als een van de meest vernieuwende bands in de hedendaagse Britse jazzscene. Met invloeden die reiken van Tony Allen tot Amy Winehouse, en van Fela Kuti tot The Clash, creëert de band een geluid dat even eclectisch is als hun achtergrond.
De Roma, met zijn rijke geschiedenis en perfecte akoestiek, vormde het ideale decor voor deze muzikale ontdekkingsreis. Terwijl het publiek binnendruppelde, hing er een sfeer van verwachting in de lucht. Zou Nubiyan Twist erin slagen om hun studio-energie live te vertalen en de Antwerpse zaal in beweging te krijgen? Het antwoord kwam al snel…
Nubiyan Twist begon in Antwerpen met een krachtige funky baslijn die het publiek meteen in beweging bracht, dat leek op een eerbetoon aan de groove van Bernard Edwards van Chic. De zangeres, vol flair in een oranje salopet, stapte vol zelfvertrouwen het podium op. Met hun mix van jazz, Afrikaanse ritmes en funk gaven ze een kleurrijke set weg die vanaf het begin het publiek wist te boeien. Maar ondanks het enthousiasme van de band voelde het geheel af en toe wat statig aan, alsof de band verschillende stijlen in een wilde draaiende blender van jazz, reggae en rap gooide, maar die uiteindelijk op dezelfde plek bleef ronddraaien. Het publiek wiegde mee op de muziek maar kwam niet van zijn vloertegel af.
De band opende met het aanstekelijke ‘Tell It to Me Slowly’, een nummer waarin de funky baslijnen de boventoon voerden en het publiek direct in de dansmodus bracht. De bariton saxofoniste trok alle aandacht naar zich toe met sterke fraseringen en een aanstekelijke energie die vanaf de eerste noten de zaal op sleeptouw nam. Maar na dit dansbare begin volgde het wat kalmere ‘Lights Out’, waarbij de groove iets inzakte en het publiek in een stand van een kabbelend beekje leek te komen. Het publiek bleef erbij, maar je kon zien dat ze wat heen en weer schommelden tussen voluit dansen en twijfelend denken: “Komt die party nog terug?”
Visueel werd het concert vergezeld door een sfeervolle mix van blauw en roze achterlichten, hoewel wat meer frontlicht meer expressie aan de muzikanten had toegevoegd. Rond het midden van de set bracht de zangeres de kracht terug met het energieke “I Work, We Work,” waarin de Afrikaanse invloeden doorklonken en de percussie het publiek weer op gang kreeg. De trompettist voegde dromerige solo’s toe, en de zangeres hield de connectie met het publiek, maar er ontbrak net een beetje vitaliteit. Het was telkens de heerlijke bariton saxofoniste die de show stal.
En dat was misschien wel hét gemiste element van de avond: het had een groot verschil gemaakt als de zangeres vanaf het begin de zaal op sleeptouw had genomen, á la Freddie Mercury, die geen moment onbenut liet om het publiek op te hitsen. Hoewel haar rappende stem en aanwezigheid sterk waren, bleef de interactie wat bescheiden, waardoor het even duurde voordat de zaal écht werd meegezogen in de energie.
Maar toen kwamen de bisnummers: ‘Pray 1’ en ‘Pray 2’. Bij deze finale barstte de energie eindelijk los. De groep gooide alles in de strijd, en het publiek reageerde meteen. De baritonsax kwam naar voren, de groove zat strak, en iedereen in de zaal begon niet alleen ter plaatse te dansen, maar echt los te gaan op de muziek. Dit was Nubiyan Twist op hun best: vol power, charisma en funky vibes die de zaal in vuur en vlam zetten. Het publiek kreeg eindelijk de opzwepende, swingende energie die de hele avond al in de lucht hing.
Nubiyan Twist bracht een avond vol boeiende muziek en positieve vibes, waarbij de opbouw soms wat zoekend aanvoelde, maar de beloning in de bis liet zien wat deze band echt in huis heeft. Een kleurrijke en energieke live-ervaring voor fans van groove en complexe ritmes, al had een vleugje Freddie Mercury-enthousiasme de vonk misschien nog eerder kunnen doen overslaan.