Woensdagavond brachten de mannen en dame van Les Négresses Vertes een wervelende show die het publiek in vervoering bracht. De enige show die de band in Nederland zou spelen, vond plaats in de kleine zaal van Poppodium 013 in Tilburg. Met hun mix van punk, jazz, balmuziek, raï en mediterrane klanken, doordrenkt met een flinke dosis Franse charme, wist de band van begin tot eind te boeien. Opgericht in de jaren ’80 en beroemd om hun energieke live-optredens, bewees deze legendarische band dat ze, ondanks de jaren, niets van hun kracht hebben verloren. Het was de derde keer dat de band in Tilburg speelde.
De show begon meteen met ‘La Valse’, en het feest begon. Het warme geluid van de accordeon, gespeeld door Matthias Canavese, en het ritmische slagwerk van José Verbalito zorgden ervoor dat het publiek in beweging kwam en de spanning opbouwde. Toen Stéfane Mellino de microfoon ter handen nam, werd al snel duidelijk dat de zaal zou veranderen in een feest. Met een intense blik en een rauwe, doorleefde stem nam Mellino het publiek mee op een reis door oude klassiekers van de band.
Het eerste nummer dat massaal werd meegezongen was ‘C’est Pas La Mer À Boire’. Dit nummer, met een aanstekelijk refrein, zorgde voor een golf van enthousiasme in de zaal. De interactie tussen Mellino en achtergrondzangeres Iza Mellino creëerde een harmonieuze en krachtige dynamiek die het publiek diep raakte.
‘Voilà l’Été’ bracht een zomerse sfeer naar het regenachtige Tilburg. Het publiek klapte en danste alsof het hartje zomer was, en de melodieën klonken zo fris en aanstekelijk dat zelfs de meest ingetogen bezoekers zich lieten meeslepen. Dit energieke nummer toonde aan waarom Les Négresses Vertes al sinds de jaren ’80 een cultstatus heeft: hun muziek heeft de kracht om mensen te verbinden en intense vreugde op te roepen.
Het mooie van Les Négresses Vertes is dat de band zo gewoon is gebleven. Op het podium alsof ze zo van straat waren geplukt in een Zuid-Frans dorpje. De praatjes tussendoor waren dan ook veelal gewoon in het Frans en zelfs de technici van de band liepen er bij als waren ze onderdeel van de band. Of wellicht eerder andersom; geen air, geen flair, gewoon Les Négresses Vertes.
Naarmate de avond vorderde, speelde de band ook nummers met wat diepere teksten. ‘L’Homme Des Marais’, met zijn melancholieke toon en verfijnde arrangementen, liet het publiek een glimp zien van de donkere kanten van het leven die de band in hun muziek verweeft. De rust werd gevolgd door ‘Hey Maria’, dat werd versterkt door de melancholieke klanken van de trombone, bespeeld door Mathieu Paulus, die een diepe, warme kleur aan de muziek gaf.
Het publiek bereikte een wild hoogtepunt met ‘Zobi La Mouche’, met een hoofdrol voor Michel Ochowiak. Dit nummer, misschien wel het meest bekende uit het repertoire van Les Négresses Vertes, bracht de zaal volledig aan het dansen en zingen. Mensen schreeuwden de teksten mee en de energie was te voelen. Het was een moment van pure muzikale liefde, waarbij het publiek zich overgaf aan de muziek en de sfeer. Stampen!
Ook nummers als ‘Famille Heureuse’ en ‘Les Mégots’ kwamen aan bod. De rauwe baslijnen van Jean-Marie Paulus en het onstuimige trombone spel van Mathieu Paulus gaven deze nummers een stevig fundament en brachten een vleugje punk naar 013. ‘Les Yeux De Ton Père’ bracht echter weer een heel andere toon: dit nummer met een tragere opbouw en intense emoties trok het publiek stil, alsof iedereen even de tijd nam om de muzikale schoonheid van de nummers in zich op te nemen.
Tegen het einde van het concert, toen de eerste tonen van ‘Face À La Mer’ door de zaal klonken, was het publiek volledig in de ban van de band, tenminste als ze dat al niet waren voor het concert. Dit nummer, met zijn reflectieve teksten en meeslepende melodieën, voelde aan als een moment van bezinning. De zaal werd gevuld met zachte zang en een ingetogen sfeer, alsof iedereen even stil stond bij de herinneringen die deze muziek opriep.
En zo ging het rustig aan door tot en met ‘Sous Le Soleil De Bodega’. Met het laatste nummer brachten Les Négresses Vertes nog eenmaal de mediterrane sfeer terug naar Tilburg. Het publiek danste, zong uit volle borst mee, en de band gaf nog één keer alles wat ze in zich hadden. Het was een perfect einde aan een avond vol nostalgie, waarbij de band voor de laatste keer optrad in Nederland. Een einde van een mooi muzikaal tijdperk.