Het avontuur van The Analogues wordt driemaal afgelopen in de Ziggo Dome met de integrale uitvoeringen van verschillende albums van The Beatles. Albums die de Fab Four zelf nooit live hebben uitgevoerd. In de afgelopen 10 jaar boekten The Analogues er veel succes mee door deze albums wel tot in detail live uit te voeren. Met precies dezelfde instrumenten als dat The Beatles zelf ook gebruikten tijdens de opnames van deze albums.
Deze tweede avond van deze reeks van drie concerten in de Ziggo Dome werd het dubbelalbum ‘The Beatles’ (waarschijnlijk beter bekend als ‘The White Album’) uit 1968 live gespeeld. Een album waarmee ze in 2018 ter gelegenheid van het 50 jarige jubileum van het album al een theatertour hadden gedaan. Toentertijd bleek het album juist geschikt te zijn voor de intimiteit van een theater, omdat het zo’n veelzijdig album is met zoveel verschillende muziekstijlen. Maar zou zo’n electisch album ook in zo’n grote zaal als de Ziggo Dome tot z’n recht komen? Omdat bijvoorbeeld een psychedelische soundcollage als ‘Revolution 9’ nou niet bepaald is gemaakt om voor stadions te spelen. Of intieme akoestische liedjes als ‘Blackbird’, ‘I Will’, ‘Julia’ of ‘Long Long Long’. Maar daarentegen bevat het album ook eeuwige klassiekers als ‘While My Guitar Gently Weeps’, of de oer heavy metal van ‘Helter Skelter’.
Natuurlijk kent het album, en zo ook deze show vanavond, een vliegende start met ‘Back In The U.S.S.R.’ Bij het daaropvolgende ‘Dear Prudence’ bleek nog maar eens hoe knap Felix Maginn en Diederik Nomden samen de stem van John Lennon weten te evenaren. Iets wat Nomden ook goed kan met de stem van Paul McCartney.
Het leuke aan The Analogues is de details die zichtbaar worden. Tot in de kleinste details. Zoals de twee blokfluitspelers die de vier enkele noten in ‘Glass Onion’ spelen. Of het klavier in ‘Piggies’. Voorzien van mooie videographics achter het podium. Hoewel de beelden vooral verwezen naar 1968, zat er bij ‘Piggies’ toch een actuele verwijzing toen het hoofd van Donald Trump als varkenshoofd werd getoond. Het onderstreepte de werkelijke betekenis van het nummer van George Harrison. Hoewel het nummer dan niet zo’n eeuwige klassieker is als dat andere nummer van Harrison op de eerste elpee van het album: ‘While My Guitar Gently Weeps’. Waarbij Jac Bico de gitaarsolo van Eric Clapton (die op het origineel op verzoek van Harrison een gastrol vertolkte) wist na te bootsen. Waarbij droogjes door Bart van Poppel werd verteld dat Clapton niet alleen Harrison’s gitaarsolo overnam, maar ook diens vrouw. Maar dat is een verhaal apart dat een klassieker heeft opgeleverd die niet van de Fab Four is.
Waar Paul McCartney anno 2024 ‘Blackbird’ nog altijd volledig solo speelt, daar bootsen The Analogues ook in zo’n klein liedje de details van de originele opname na. Er kwam naast Diederik Nomden iemand op het podium die perfect het geluid van een zingende vogel kon laten horen. Een overeenkomst met de liveversies van McCartney lag in de persoonlijke anekdote van Nomden over hoe hard hij heeft moeten oefenen op het nummer. Het kostte hem drie jaar. Alsnog veel korter dan hoe lang ondergetekende het heeft proberen te leren.
Wat bij het vorige concert in de Ziggo Dome in september al was opgevallen, was dat drummer en oprichter Fred Gehring afwezig was. Net als bij het eerste gedeelte van vanavond werd hij vervangen door Kees Schaper (o.a. drummer bij Tim Knol en Douwe Bob). Maar bij de tweede helft nam Gehring toch weer plaats achter het drumstel. Net als een andere herintreder Jan van der Meij, die de blues ‘Yer Blues’ op zich nam. Ze maakten duidelijk dat de tweede elpee van ‘The White Album’ grilliger is. Meer stevige rock, met als hoogtepunt ‘Helter Skelter’, waarbij Navarone zanger Merijn van Haren perfect de ruige stem van McCartney deed. Maar ook ballads als ‘Mother Nature’s Son’ of ‘Long Long Long’. Of uiteraard dat ene vreemde nummer: ‘Revolution 9’. Het werd al voorzichtig door Diederik Nomden geïntroduceerd als het nummer dat hijzelf ook vroeger altijd oversloeg. De uitvoering hiervan werd dan ook niet live gedaan, want daarvoor is deze avant garde soundcollage van John Lennon te complex. Ze brachten het als een film die nooit gemaakt is. Maar nu dus wel door grafisch ontwerper Jaap Drupsteen. Het werd een psychedelische film van 9 minuten. Hoe viel dat in de Ziggo Dome? Wonderwel leek de Ziggo Dome even in een bioscoop te zijn veranderd. Want hoe experimenteel het ook was: het werd vrij stil in het publiek dat duidelijk onder de indruk was. Het scheelde wel een hoop dat er daarna even op adem kom worden gekomen met de easy listening afsluiter ‘Good Night’. Maar de toegift van het strak gespeelde ‘Hey Bulldog’, en de grote hits uit 1968, ‘Lady Madonna’ en ‘Hey Jude’, zorgden er ook voor dat er even stoom werd afgeblazen.
‘The White Album’ was nooit door The Beatles gemaakt met de bedoeling om het live te brengen. Niet in een theater, laat staan in eem stadion of een grote concertzaal als de Ziggo Dome. Toch werkte het wel deze avond. Door de uitvoeringen van The Analogues realiseer je jezelf nog eens hoe sterk die veelzijdige liedjes stuk voor stuk toch wel in elkaar zitten. Zelfs Ringo Starr’s country niemendalletje ’Don’t Pass Me By’, of McCartney’s tekstueel minimalistische ‘Why Don’t We Do It In The Road’. Het was bijzonder dat The Analogues ruim een halve eeuw na het origineel alsnog de kans hebben geboden om dit live te brengen met oog voor details. Al zullen op 28 december de albums ‘Abbey Road’ en ‘Let It Be’ waarschijnlijk beter passen in een live setting.