De herfstavond in Heerlen werd gisteravond verwarmd door de betoverende klanken van Hooverphonic in de Rabozaal van het Parkstad Limburg Theater. De Belgische triphop-pioniers presenteerden er hun ‘Sit Down and Listen’-concept, twintig jaar nadat ze het album met dezelfde titel, toen nog opgenomen zonder publiek, uitbrachten. Onder de zachte theaterlichten nam het publiek plaats in de goed gevulde, maar niet uitverkochte zaal plaats voor een intieme avond waarin de band, versterkt door een subliem strijkkwartet, haar rijke muzikale erfgoed in een nieuw jasje stak.
De eerste noten van het onuitgebrachte ‘Cheek to Cheek’ zweefden door de zaal als een zachte deken van geluid. De stem van Geike Arnaert, die in 2020 terugkeerde na het vertrek van de jonge Luka Cruysberghs, vulde de ruimte met een vertrouwde warmte. Waar Cruysberghs’ deelname aan het Eurovisie Songfestival nog tegenviel, bewees Arnaert waarom zij al jaren wordt gezien als de definitieve stem van Hooverphonic.In Nederland is haar stem inmiddels ook voor altijd verbonden aan de popklassieker ‘Zoutelande’ dat ze samen met de band ‘ Blof’ opnam. Haar vocalen werden perfect ondersteund door het virtuoze strijkkwartet, bestaande uit eerste violist Cedric Murrath, tweede violist Lisbeth Lannie, altviolist Harmen Goossens en cellist Farchod Yuldashev. Het samenspel tussen band en strijkers creëerde een klanklandschap dat kristalhelder door de zaal golfde.
De setlist vormde een zorgvuldig samengestelde reis door drie decennia Hooverphonic. Van het vaak over het hoofd geziene ‘Ether’ van het album ‘Reflection’ tot de internationale doorbraakhit ‘2 Wicky’, elk nummer kreeg een doordacht orkestraal arrangement dat de essentie van de songs blootlegde. Alex Callier’s baslijnen en Raymond Geerts’ subtiele gitaarwerk verweven met de strijkers vormden een perfect canvas voor Arnaerts stem, die meer dan ooit haar kracht toonde in deze uitgeklede versies.
Een verrassend hoogtepunt was de uitvoering van ‘Le Temps qui Court’ – ook bekend als ‘Could it be Magic’. De herkenbaarheid van de door Chopin gecomponeerde melodie, gecombineerd met Hooverphonic’s karakteristieke arrangement, bracht een merkbare energie in de zaal. De aanwezigheid van vele Belgische fans – een voordeel van de Euregio-locatie – zorgde voor extra warmte en enthousiasme.
Toen klassiekers als ‘Badaboum’ en het tijdloze ‘Mad About You’ voorbijkwamen, was er geen twijfel meer mogelijk: Hooverphonic bewees waarom ze nog steeds tot de Europese top behoren. De dynamiek tussen Arnaert en de band toonde een natuurlijke chemie die de wisselingen van frontzangeressen – van Noémie Wolfs tot Luka Cruysberghs – definitief deed vergeten.
Het enthousiaste publiek dwong terecht een serie toegiften af. In deze encore vonden klassiekers als ‘Battersea’ en ‘Sometimes’ een welverdiende plaats, waarbij vooral het laatste nummer voor kippenvel zorgde door de intense opbouw en het emotionele crescendo van strijkers en band.
De band lijkt momenteel in een nostalgische fase te verkeren, met plannen voor een Europese tournee volgend jaar ter ere van het 25-jarig jubileum van ‘The Magnificent Tree’. Maar na deze betoverende avond, waarin oude songs nieuwe diepgang kregen en de chemie tussen muzikanten bijna tastbaar was, kunnen we alleen maar hopen dat er snel weer nieuw werk volgt van deze fijne vertegenwoordigers van de Europese muziekscene.