Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Andrea Bocelli – 30 Years of Duets
Op dit indrukwekkende dubbelalbum viert de Italiaanse tenor Andrea Bocelli zijn dertigjarige carrière met een collectie van zijn meest memorabele duetten, aangevuld met vijf nieuwe opnames. De verzameling toont Bocelli’s veelzijdigheid en zijn unieke vermogen om grenzen tussen klassieke muziek en popmuziek te overstijgen. Het album opent met het iconische ‘Time To Say Goodbye’ met Sarah Brightman, nog altijd een schoolvoorbeeld van het perfecte duet. Onder de nieuwe tracks springt vooral de verrassende 2024-versie van ‘Vivo Por Ella’ met KAROL G eruit, die een frisse Latin-pop twist geeft aan de klassieker. Maar ook durft Bocelli het aan om het iconische ‘La Via en Rose’ samen met Edith Piaf te zingen. Ook samenwerking met Dua Lipa, Christina Aguilera en Ariana Grande bewijzen Bocelli’s lef om nieuwe muzikale paden met nieuwere artiesten te verkennen. Hoogtepunten zijn er te over: het emotionele ‘The Prayer’ met Céline Dion, het verfijnde ‘Perfect Symphony’ met Ed Sheeran, en het heerlijke jazzy ‘Canzoni stonate’ met Stevie Wonder op mondharmonica. Ook mooi zijn de familiemomenten met zoon Matteo en dochter Virginia Bocelli, die het album wat persoonlijker maken. De productie is sterk, met een perfecte balans tussen de verschillende stemmen en orkestrale arrangementen. Het enige minpunt is misschien de lengte – 32 tracks kunnen wat overweldigend zijn voor één luistersessie, want zoveel hits heeft Andrea Bocelli nu ook weer niet gehad. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Universal)
Razorlight – Planet Nowhere
Na vijftien jaar keert de klassieke bezetting van Razorlight terug met ‘Planet Nowhere’. Onder leiding van de charismatische frontman Johnny Borrell heeft de band, samen met producer Youth, een collectie songs gecreëerd die zowel vertrouwd als verfrissend klinkt. De eerste single ‘Scared of Nothing’ zet meteen de toon. Het nummer heeft die kenmerkende Razorlight-energie: strakke post-punk gitaren, pulserende bas en Borrell’s karakteristieke vocalen. Ook tracks als ‘Zombie Love’ en het provocerende ‘Taylor Swift = US Soft Propaganda’ tonen dat de band nog steeds relevant weet te blijven. Het album balanceert tussen rauwe energie en verfijnde songwriting, hoewel de productie jammer genoeg nogal kaal is. Youth’s productie is helder en direct, waardoor de chemistry tussen de bandleden niet echt tot zijn recht lijkt te komen. De terugkeer van gitarist Björn Ågren en drummer Andy Burrows zorgt voor een authentiek geluid dat fans van de Britse indie-rockers zal bekoren. ‘Planet Nowhere’ is geen nostalgische terugblik, maar een statement van een band die nog steeds iets wil zeggen. Toch is het niet meer dan een fan-album, mijn insziens. (Anton Dupont) (6/10)
Wendy James – The Shape Of History
Voormalige Transvision Vamp-frontvrouw Wendy James is terug met haar tiende album, ‘The Shape Of History’. Een album dat haar muzikale reis van punk tot electronische experimenten perfect samenvat. De plaat, opgenomen in Londen en New York, ademt de sfeer van de late jaren ’70 CBGB-scene, vermengd met donkere electro-invloeden. Openingstrack ‘Sweet Like Love’ en ‘A Happy Life’ klinken wat lieflijk, terwijl ‘Freedomsville’ (bijna zes minuten lang) laat horen hoe James traditionele instrumentatie gebruikt om een bijna elektronisch effect te bereiken – zonder daadwerkelijk sequencers te gebruiken. Hoogtepunten zijn het hypnotische ‘Everything Is Magic’ en het confronterende ‘The Crack And The Boom Of The Creeps And The Goons’. De productie, verzorgd door James zelf, is sterk. De samenwerking met haar vaste muzikanten Alex Ward en James Sclavunos zorgt voor een natuurlijke chemie die door de hele plaat voelbaar is. ‘The Shape Of History’ is geen nostalgische terugblik, maar combineert het heden met het verleden. James’ stem klinkt helderder dan ooit, en brengt teksten die je als luisteraar doet twijfelen tussen wijsheid en rebelse energie. Een indrukwekkend album. (William Brown) (8/10) (Wendy James)
Thomas Grimmonprez Trio – Indigo
De gerenommeerde Franse jazzdrummer Thomas Grimmonprez, bekend van zijn werk met grootmeesters als Kenny Wheeler en Michel Legrand, presenteert met ‘Indigo’ zijn derde album als bandleider. Samen met Victor Foulon op contrabas en Wadji Riahi op piano verkent hij in elf composities het kleurenpalet van indigo – zowel letterlijk als figuurlijk. Grimmonprez, die zijn sporen verdiende bij prestigieuze ensembles als het Brussels Jazz Orchestra en de Hamburg NDR, toont zich op dit album verrassend ingetogen. Waar men van een drummer als bandleider wellicht meer percussieve bravoure zou verwachten, kiest hij voor een beheerste aanpak die de melodische lijnen van Riahi’s piano voorop stelt. De technische beheersing van het trio staat buiten kijf – dat mag je verwachten van een muzikant die zijn opleiding genoot aan gerenommeerde conservatoria als Lille en Parijs. Toch mist het album de avontuurlijke spirit die hedendaagse jazz zo spannend kan maken. De composities zijn vakkundig uitgevoerd maar blijven vaak aan de veilige kant, waarbij de muzikanten zelden buiten de gebaande paden treden. ‘Indigo’ leent zich bij uitstek voor contemplatieve luistersessies in de late uurtjes, vergezeld van een goed glas wijn. Het is verzorgde, toegankelijke jazz die echter wat meer durf en experiment had kunnen gebruiken om echt te boeien. De conservatieve benadering maakt dat het album, ondanks de onmiskenbare vakmanschap, niet verder komt dan een degelijke zes uit tien. (Jan Vranken) (6/10) (Rhomas Grimmonprez)
LP Giobbi – Dotr
DJ LP Giobbi levert met ‘Dotr’ een album af dat haar jazz-roots en elektronische expertise perfect verenigt. De titel, een knipoog naar hoe ze als kind haar briefjes aan haar ouders ondertekende (‘daughter’ verkeerd gespeld), weerspiegelt de persoonlijke aard van dit project. Het album is een eerbetoon aan belangrijke vrouwen in haar leven, waarbij echte voicemails en gesprekken subtiel verweven worden in de producties. De collaboraties zijn bijzonder sterk, met als absolute uitblinker ‘Until There’s Nothing Left’ featuring Brittany Howard van Alabama Shakes. De organische vocalen versmelten naadloos met Giobbi’s elektronische landschappen. Ook ‘Bittersweet’ met Portugal. The Man springt eruit met zijn aanstekelijke, Chic-geïnspireerde funkbeats.Van het filmische ‘Is This Love’ tot het introspectieve ‘Carolyn’, toont Giobbi haar veelzijdigheid als producer. Hoewel het album geworteld is in persoonlijk verlies, overheerst een gevoel van levensvreugde. Het sluit af met een primeur: Giobbi’s eigen vocalen, wat een intiem einde vormt van deze dansvloer-meets-persoonlijke reis.Een rijk geproduceerd album dat dansvloer-energie perfect mengt met emotionele diepgang. Heerlijk. (Elodi Renard) (8/10) (Counter Records)
