Laten we eerlijk zijn: er zijn bands die het beste in zichzelf naar boven halen in een studio en er zijn bands die je vooral live moet ervaren. De kans dat iemand Tears for Fears noemt als een voorbeeld in die tweede categorie, is ongeveer even groot als de kans dat de broertjes Gallagher zonder ruzie de Oasis-reunie gaan overleven.
Over reünies gesproken: wie had een paar jaar geleden gedacht dat Roland Orzabal en Curt Smith ooit nog weer eens als duo het podium zouden delen? Maar na ‘The Tipping Point’ dat in 2022 uitkwam, gingen de heren samen met een vijfkoppige’formatie van sessiemuzikanten toch weer op tournee. ‘Songs for a Nervous Planet’ is daarvan de resultante: een heuse live plaat.
Een eerste hint dat Tears for Fears ook een prima live band is, was er al op ‘Songs from the Big Chair’, het album dat de grote doorbraak betekende. Op dat album gaat ‘Head over Heels’ over in een live registratie van ‘Broken’, inclusief een afsluitend oorverdovend applaus. Maar op een volwaardig live album hebben de fans veertig jaar moeten wachten, bekent Orzabal in het begeleidend commentaar bij deze
nieuwe plaat. Het moest blijkbaar wel de moeite waard worden.
Het tekent de werkwijze van Tears for Fears. Op elke plaat weer hoor je het perfectionisme: in de songwriting, de arrangementen en de productie zelf. Je hoort dat niets aan het toeval wordt overgelaten en met die constatering zijn we direct bij het eeuwige puntje van kritiek: het is allemaal wel erg glad. Zelfs live. Het is een vers gestucte muur waarop de schilderijen met behulp van een waterpas precies op de juiste lijn en afstand van elkaar zijn opgehangen.
Dat hoor je ook in de vier verse studiotracks die aan dit album zijn toegevoegd. Altijd is er de hoop dat nieuw werk het niveau haalt van het meesterlijke ‘Sowing the Seeds of Love”, maar de nieuwe tracks benaderen dat niveau op geen stukken na. Het duo grijpt terug op beproefde recepten, zoals met ‘Emily Said’ dat net als ‘Sowing the Seeds of Love’ vooral geïnspireerd lijkt te zijn door het late Beatles-werk, inclusief merkwaardige stijlbreuk in het einde. Die inspiratie ontbreekt in de andere tracks. Met name ‘Say Goodbye to Mum and Dad’ is een niemendalletje waar dit album prima zonder had gekund.
En live? Verwacht geen uitspattingen. De nummers, waaronder alle grote hits, worden gedegen gespeeld, goeddeels zoals ze ooit eens in de studio op de plaat zijn gezet. Het moet gezegd dat zangeres Carina Round een uitstekende ‘Oleta Adams’ neerzet in ‘Woman in Chains’, waarna onmiddellijk de enige echte uitschieter zich aandient: ‘Bad Man’s Song waarin wel ruimte is voor die uitspatting die live uitvoeringen echt interessant maken. Hier hoor je dat Tears for Fears als live band inderdaad staat als een huis – met vers gestucte muren. Niks mis mee.
Al mag het qua schilderijtjes zo nu en dan echt wel iets frivoler. (7/10) (Concord)