Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Wild Pink – Dulling The Horns
Wild Pink is een Amerikaanse indierockband die zijn oorsprong vindt in New York. In 2015 bracht de band zijn eerste EP uit en vanaf dat moment brengen ze met regelmaat nieuw materiaal uit. Bij de eerste paar albums werd de band ook geassocieerd met Heartland rock met invloeden van onder andere Tom Petty en Bruce Springsteen. Naar eigen zeggen gaan ze met dit nieuwe ‘Dulling the Horns’ meer richting het werk van Neil Young & Crazy Horse en slaan daarmee een andere weg in. Vooral op een song als ‘Cloud Of Mountain’ hoor je door de noise rock duidelijke invloeden van Springsteen, maar ook de Southern invloeden van Crazy Horse. Dus die zijn niet volledig aan de kant gezet. Het grootste verschil met de vorige plaat is waarschijnlijk de lengte. Daar waar ‘ILYSM’ ongeveer een uur duurde, tikt dit nieuwe album net geen veertig minuten aan. Of dit album de tands des tijds zal doorstaan zal nog moeten blijken, maar leuk voor wat het is. (Rik Moors) (6/10) (Fire Talk Records)
The Pixies – The Night The Zombies Came
35 jaar na het baanbrekende album ‘Doolittle’ bewijzen The Pixies dat ze nog lang niet klaar zijn, en komen met hun 10e studioalbum, ‘The Night The Zombies Came’. Het album toont de evolutie van de band, hoewel ze gelukkig ze trouw blijven aan hun alternatieve rockroots. De 13 nummers op het album presenteren een cinematografische reis, variërend van contemplatieve ballads tot explosieve punknummers. Met een nieuwe bassiste, Emma Richardson (Band of Skulls), brengt de band frisse energie in het iconische geluid van de groep. Hoogtepunten zijn titeltrack ‘Jane (The Night the Zombies Came)’ en ‘Hypnotised’, met hun pakkende, eigenzinnige melodieën. ‘Chicken’, met 4:23 het langste nummer op het album, stelt de band in staat hun muzikale progressie te tonen in een genre-overschrijdende compositie. Het verteltalent van The Pixies komt tot uiting in nummers als ‘Johnny Good Man’ en ‘Kings of the Prairie’, die levendige verhalen schetsen die het algehele filmische gevoel van het album complementeren. Ondertussen leveren kortere tracks zoals ‘You’re So Impatient’ en ‘Oyster Beds’ herinneringen aan het vroegere werk van de band. ‘The Night The Zombies Came’ is een bewijs dat The Pixies het na zo’n lange tijd nog niet hebben verleerd. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (BMG)
Nightwish – Yesterwynde
De Finse symfonische metal band met ‘onze’ Floor Jansen als frontvrouw brengt met ‘Yesterwynde’ haar tiende studioalbum uit. Het derde album met Floor Jansen op zang die op dit album gevarieerder zingt dan ooit. Ook dit album heeft meerdere luisterbeurten nodig om te doorgronden wat er allemaal gebeurt. Bij albums van genregenoten als Powerwolf of Hammerfall is er al gauw een rode draad te ontdekken in het songmateriaal. Zo niet bij Nightwish. Nightwish staat er om bekend dat de albums een lange speelduur hebben. Zo ook ‘Yesterwynde’. Het album klokt ruim 70 minuten en in deze tijd gebeurt er veel. ‘Yesterwynde’ grijpt terug naar de bombastische sound van ‘vroeger’ als ook naar het wat gestroomlijndere geluid van de laatste jaren. Ook wordt er af en toe wat nieuws uitgeprobeerd wat in mijn ogen en oren niet altijd even goed uitpakt. Het kinderkoor in ‘The Day Off…’ is niet echt geslaagd en had beter achterwege kunnen blijven. En het nummer ‘The Children Of ‘Ata’ wordt grotendeels verpest door het industrial drumwerk en toetsenspel dat te vaak in het nummer terugkomt. De Tongaanse zang die op dit album gebruikt wordt is daarentegen wel geslaagd en voegt wat toe aan de sfeer en mystiek die ‘Yesterwynde’ oproept bij beluistering. Nightwish bevestigt met ‘Yesterwynde’ dat ze tot de absolute top van de symfonische metal behoren. (Ad Keepers) (8/10) (Nuclear Blast Records)
Mick Pini – Papa Voodoo
Ondanks zijn enorme talent heeft Mick Pini nooit de supersterrenstatus bereikt, dit in tegenstelling tot een aantal van zijn generatiegenoten. Bij het grote publiek is hij redelijk onbekend gebleven, terwijl zijn collega’s hoog over hem opgaven. Eric Clapton heeft hem bijvoorbeeld de enige legitieme opvolger van Peter Green genoemd. De uit het Engelse Leicester komende gitarist woont alweer geruime tijd in Duitsland. Hoewel hij op zijn vijftiende begon en in de loop van de jaren met diverse bands bezig was werd hij pas vrij laat echt ontdekt. En dat dan weer wel door Mike Vernon, waarmee hij drie albums heeft opgenomen. In zijn 58-jarige carrière heeft hij 25 albums opgenomen en heeft hij samengewerkt met artiesten als B.B. King en heeft hij geopend voor Buddy Guy, Jimmy Rogers en Freddie King, om er maar een paar te noemen. Met ‘Papa Voodoo’ is onlangs het 26ste album van Mick Pini verschenen, het is het derde in samenwerking met Audio 54. Audio 54 is in feite Craig Marshall, die eveneens afkomstig is uit Leicester, en zowel muzikant als producer is. Het tweetal werkt al samen sinds Pini’s 55-jarig jubileum-cd ‘Back Track’ in 2021. Daarna zijn nog een album en een tweetal ep’s verschenen. De samenwerking tussen beide heren levert een bijzondere mix van zogenaamde ambient, elektronische begeleiding en de bluesgitaar van Pini. Een mix die blijkbaar zeer goed werkt. Op het album staan veertien eigen nummers, die in stijl variëren van blues, rock, soul, reggae en funk. Nummers die wat mij betreft een bijzondere vermelding verdienen zijn onder meer het titelnummer ‘Papa Voodoo’,een nummer dat doet denken aan de New Orleans-stijl van iemand als Dr. John, het jazzy ‘Gotta GetMy Way Home’, de swingende instrumental ‘Make It Last’ en de mooie blues ‘Blues For Peter Green’. Een prima album, waarop weer veel te genieten is. (Eric Campfens) (7/10) (Audio 54)
Ensiferum – Winter Storm
Ensiferum bewijst opnieuw waarom ze tot de absolute top van de Finse metal behoren met hun nieuwste album. De band, opgericht door gitarist Markus Toivonen, levert een indrukwekkende mix van death, power en folk metal af die direct bij de strot grijpt. Openingstrack ‘Winter Storm Vigilantes’ zet meteen de toon met een overweldigende sound die live ongetwijfeld voor kippenvel zal zorgen. De productie is glashelder en laat alle instrumenten perfect tot hun recht komen. Een bijzonder hoogtepunt is ‘Scars in my Heart’, waar gastzangeres Madeleine Liljestam een prachtige vocale bijdrage levert die perfect contrasteert met de krachtige metal-arrangementen. Wat dit album zo bijzonder maakt, is de toegankelijkheid. Zelfs luisteraars die normaal niet warm lopen voor het genre zullen zich kunnen laten meeslepen door de meeslepende melodieën en virtuoze instrumentbeheersing. De Vikingthematiek en folk-elementen vormen een organisch geheel met de metalstructuren.Dit is Ensiferum op hun best: heavy, melodieus en meeslepend. Een album dat de reputatie van de band als één van Finlands meest vooraanstaande metalexporten alleen maar versterkt. (Jan Vranken) (8/10) (Metal Blade Records)
