Wanneer een filmmaker zijn eigen klassieker onder handen neemt, houd je je hart vast. Maar Mathieu Kassovitz heeft met de muzikale versie van ‘La Haine’ een schot in de roos. Wat begon als een gewaagd experiment is uitgegroeid tot een van de meest spraakmakende producties van dit theaterseizoen. Laten we eerlijk zijn: de combinatie van een grimmige film over politiegeweld en sociale ongelijkheid met een muziektheatershow klinkt op papier als een recept voor een mismatch. Maar producer Proof, bekend van zijn werk met The Blaze en Gipsy Kings, heeft een masterclass in muzikale storytelling afgeleverd. Hij verzamelde een line-up die leest als een ‘who’s who’ van de Franse muziekscene.
Hip-hop veteraan Akhenaton (bekend van IAM) staat zij aan zij met Clara Luciani, terwijl Oxmo Puccino – door velen gezien als de Franse Nas – zijn karakteristieke woordkunst mengt met de elektronische vibes van The Blaze. De grootste verrassing? Nouvelle École-winnaar Youssef Swatt’s, die met zijn verse energie de brug slaat tussen old school en nieuwe garde. Het resultaat? Twaalf muzikale tableaus die je bij je strot grijpen. De openingsscène, waar klassieke Franse chanson naadloos overloopt in snoeiharde beats, zet direct de toon. Het doet denken aan die iconische scène uit de originele film waar DJ Cut Killer Edith Piaf mixte met KRS-One’s ‘Sound of da Police’ – maar dan anno 2024.
Wat deze productie zo bijzonder maakt is de balans tussen respect voor het origineel en eigentijdse frisheid. Waar de film in zwart-wit was geschoten, is de muziek juist in full color. -M- (Matthieu Chedid) voegt met zijn gitaarwerk psychedelische lagen toe aan wat anders een pure hiphop-productie had kunnen worden. De elektronische ondertonen van The Blaze geven het geheel een modern randje dat perfect past bij het urbane karakter van het verhaal. Het meest indrukwekkende is misschien wel hoe de muziek de spanning van de originele film weet te evenaren. Van trapbeats tot jazzy intermezzo’s, elke muzikale keuze ondersteunt het verhaal. De teksten zijn scherp en actueel, maar vermijden platte clichés. Als Oxmo Puccino rapt over de spanning in de banlieues, voel je het gewicht van dertig jaar Franse hiphop-geschiedenis. Toch is dit geen nostalgieproject. De productie klinkt verrassend fris, mede dankzij de moderne productie van Proof. Hij heeft de verschillende stijlen – van old school rap tot moderne elektro – weten te smeden tot één coherent geheel. Het is urban opera voor de TikTok-generatie, maar met genoeg diepgang om ook doorgewinterde muziekliefhebbers te boeien.
Is het perfect? Nee. Soms dreigt de boodschap ten onder te gaan aan de muzikale overdaad. Maar dat zijn kleine kanttekeningen bij een productie die vooral laat zien hoe relevant ‘La Haine’ nog steeds is. De Franse hiphop is in dertig jaar uitgegroeid van underground tot mainstream, maar de thema’s van sociale onrechtvaardigheid zijn helaas even actueel gebleven.
Deze muzikale hervertelling verdient een dikke 8. Niet alleen vanwege de indrukwekkende line-up en productie, maar vooral omdat het laat zien hoe krachtig de combinatie van theater en hiphop kan zijn. Een must-see voor iedereen die geïnteresseerd is in waar Franse urban music anno 2024 staat. Tip: Hou de Spotify-playlist in de gaten – als deze show net zo’n impact heeft als de film, worden deze tracks de nieuwe klassiekers van de Franse hiphop. (8/10)(La Haine Production)