Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
The Captain of the Lost Waves- Beautiful Ugly
The Captain is ruimdenkende troubadour, hij haalt zijn inspiratie onder andere van grote filosofen. Zijn muziek bevat dromerige verzen en mooie melodieën, kalme folk en ambient-geluiden.
Zo’n twee jaar geleden was een automobilist met een gestolen auto op de vlucht voor de politie, waardoor The Captain en zijn gezin (geheel buiten hun schuld) betrokken raakten bij een auto-ongeluk. Er volgde een lange revalidatie voor The Captain. Hij bleef muziek maken, maar dit ging moeizaam en langzaam. Mede door de de sterke pijnstillers en alle emoties die een ongeluk en revalidatie met zich meebrengen, is ‘Beautiful Ugly’ een reflectief en helend album geworden. Met deze kennis luister je misschien anders naar de kalme, soms surrealistisch klinkende nummers. De zang van The Captain smelt zo mooi samen met de muziek, dat zijn stem één wordt met de muziek. Hierdoor kunnen de luisterteksten grotendeels langs je heen gaan, waardoor het album een rustgevende werking heeft. Als je intens luistert naar de teksten, kan het je aanzetten tot nadenken. Hoe je ook luistert, als je toe bent aan kalmte valt dit album vast in de smaak. (Esther Kessel- Tamerus) (8/10) (Melodic Revolution Records)
Mayra Andrade – reEncanto (Live at Union Chapel)
Mayra Andrade, de getalenteerde zangeres uit Kaapverdië, toont haar vocale vaardigheden in dit intieme live-album opgenomen in de Union Chapel. Hoewel vergelijkingen met landgenote Cesária Évora voor de hand liggen, creëert Andrade hier haar eigen sfeer. ‘reEncanto’ biedt een sobere, instrumentale begeleiding die Andrades stem centraal stelt. Terwijl ze misschien niet de krachtige vocale diepte van Évora evenaart, charmeert Andrade met haar eigen unieke timbre en expressie. Dit album is geen traditionele fado, maar ademt wel een vergelijkbaar gevoel van ‘saudade’ – een melancholische nostalgie die kenmerkend is voor de Portugeestalige muziek. De live-opname vangt de essentie van een intieme muzikale avond, perfect als achtergrond voor een romantisch diner. Andrades internationale achtergrond en ervaring in de Parijse wereldmuziekscene komen subtiel tot uiting in haar performance. Voor liefhebbers van verfijnde, sfeervol uitgevoerde wereldmuziek biedt ‘reEncanto’ een boeiende luisterervaring die uitnodigt tot meerdere beluisteringen. (Jan Vranken) (7/10) (TriangleSongs)
A Plane to Catch – Soul Piece
Het album ‘Soul Piece’ is een aanstekelijke mix van West-Afrikaanse muzikale tradities en westerse funk en soul, geboren uit de creatieve geest van Deense jazzmusici tijdens de pandemie. De opener ‘Bamako Convention Centre’ zet meteen de toon met een heerlijk voetentappend ritme en een orgel dat nostalgische herinneringen oproept aan de jaren zeventig. Hoewel het album vol zit met infectieuze grooves, warme productie en speelse improvisaties, lijdt het onder een te brave aanpak. De acht composities navigeren vakkundig door vertrouwde harmonische clichés uit 70’s soulmuziek, maar missen soms de rauwe energie die deze stijl zo kenmerkt. Het zelfgeproduceerde karakter van het album is zowel een zegen als een vloek. Terwijl het een intieme sfeer creëert, alsof je in een donkere club staat met een elektrische jamband, mist het de edgy kantjes die deze muziek zo spannend kunnen maken. Alles klinkt net iets té netjes, waardoor het bij momenten neigt naar een tropisch fanfareorkest. De trompetsolo op ‘Corny Big’ laat horen wat er mogelijk is als de muzikanten de teugels laten vieren. Het is jammer dat dit gevoel van losheid niet vaker terugkomt op het album. Voor een volgende plaat zou de band er goed aan doen een externe producent in de arm te nemen, iemand die hen kan uitdagen om buiten de lijntjes te kleuren en de ruwe diamanten in hun sound te laten schitteren. Desondanks is ‘Soul Piece’ een genietbaar album dat luisteraars meeneemt op een muzikale reis vol funk, soul en Afrikaanse invloeden. Het is een heerlijke plaat om op te dansen, maar met iets meer durf en een rauwere productie had het een echt meesterwerk kunnen zijn. (Anton Dupont) (7/10) (April records)
Envy – Eunoia
Na meer dan dertig jaar in de muziekindustrie keert de Japanse post-hardcore band Envy terug met hun negende studioalbum, ‘Eunoia’. Deze plaat bewijst dat de band, ondanks hun lange staat van dienst, nog steeds in staat is om te vernieuwen en te verrassen. Als we het hele album in één woord moeten vatten, is ‘intens’ de beste omschrijving. Opener ‘Piecemeal’ dient als een korte introductie, waarna de band voluit gaat met een brede, harde en meeslepende sound. Op ‘The Night and the Void’ horen we een andere kant van Envy. Hier incorporeert de band traditionele instrumenten in hun post-hardcore geluid, wat resulteert in een rustiger muzikaal landschap. Deze track laat zien dat Envy niet bang is om te experimenteren en hun geluid te verbreden. Na een grote personeelswissel in 2018, die het voortbestaan van de band bedreigde, heeft Envy zich weten te herpakken. ‘Eunoia’ is het tweede album met de nieuwe bezetting en toont een enorme groei. Oprichter en songwriter Nobukata Kawai legt uit: “Het concept achter het album was om eerlijk onze eigen machteloosheid onder ogen te zien. We zochten naar een beetje hoop en legden de emoties uit het dagelijks leven vast op een dagboekachtige manier.” Voor liefhebbers van het genre is ‘Eunoia’ een must-listen. Het album toont een band die beter klinkt dan ooit in hun dertigjarige bestaan. Het is een heftige en intense plaat die de essentie van Envy’s sound vangt en tegelijkertijd laat zien dat ze nog steeds in staat zijn om te groeien en te evolueren. Het album straalt een kracht en aantrekkingskracht uit die te vergelijken is met de natuurlijke zwaarte en het wonder van een totale zonsverduistering. (Jan Vranken) (8/10) (Pelagic Records)
Soba – Fiman
Het trio Soba, bestaande uit de Burkinese gitarist en zanger Moussa Koita, de Franse harmonicaspeler Vincent Bucher en de Congolese drummer Emile Biayenda, presenteert hun debuutalbum. Dit project, dat in 2019 het levenslicht zag, brengt een boeiende mix van West-Afrikaanse klanken en Mississippi blues. Koita, afkomstig uit een griotfamilie in Bobo-Dioulasso, brengt zijn rijke culturele erfgoed mee in de vorm van Mandinka zang en gitaarspel. Bucher, bekend als een van de meest vernieuwende harmonicaspelers in Frankrijk, voegt een onmiskenbare blues-touch toe. Biayenda’s percussie vormt de perfecte brug tussen deze twee werelden. Het album opent sterk met het titelnummer, dat meteen de toon zet voor wat volgt: een natuurlijke versmelting van stijlen die doet denken aan eerdere trans-Atlantische samenwerkingen, zoals het baanbrekende ‘The Source’ van Taj Mahal en Ali Farka Touré uit 1991. Doorheen de elf nummers horen we verschillende invloeden. ‘Deme’ en ‘Horonke’ neigen naar proto-reggae, terwijl ‘Tounga’, ‘Politiki Magni’ en ‘Miri’ meer de kant van folky boogie opgaan. ‘Faso Den’ brengt dan weer een typische Malinese beat. Bucherâs harmonicaspel past zich moeiteloos aan deze diverse ritmes aan, terwijl Koita’s gitaar en zang de harmonische basis leggen. Op nummers als ‘I Kanata’, ‘Fantaya’, ‘Wariko’ en ‘Den Folo’ zijn echo’s te horen van grootheden als Salif Keita en Mory Kante. T Hoewel het concept van een fusie tussen West-Afrikaanse muziek en Amerikaanse blues niet nieuw is, slaagt Soba erin om hier een eigen draai aan te geven. De kwaliteit van de uitvoering en de oprechte interpretatie tillen dit album boven het gemiddelde uit. Het resultaat is een warm en genereus album dat de luisteraar meeneemt op een muzikale reis van de oevers van de Mississippi naar de savanne van West-Afrika. Voor liefhebbers van world music en blues is dit zeker een aanrader. (Jan Vranken) (7/10) (Editer a Paris)
