Vrijdagavond transformeerde het Muziekgebouw Eindhoven tot een bruisende tijdmachine, waar Scott Bradlee’s Postmodern Jukebox hun ’10’ Tour presenteerde. Het enthousiaste publiek trotseerde de frisse vooravond voor een avond vol muzikale verrassingen. Muziekgebouw Eindhoven had voor de gelegenheid de eerste rijen stoelen verwijderd, waardoor er een grote dansvloer ontstond. Helaas werd er van deze gelegenheid geen gebruik gemaakt en bleef het publiek vrij stijfjes.
Scott Bradlee, de virtuoze pianist en arrangeur achter dit fenomeen, heeft sinds 2011 een indrukwekkende reis afgelegd. Wat begon als bescheiden YouTube-video’s in zijn kleine appartement in Queens, New York, is uitgegroeid tot een wereldwijd succes met miljoenen volgers en uitverkochte zalen. Helaas was Bradlee er zelf niet bij in Eindhoven, en was van de vaste band alleen bassist Adam Kubota afgereist naar Nederland. Zo bleek het uiteindelijk meer een coverband van wat toch al een coverband is. Maar wel een met topmuzikanten.
De show opende spectaculair met een swingend jaren ’40 arrangement van Michael Jackson’s ‘Thriller’. De onverwachte combinatie van de bekende melodie met vintage jazz, aangevuld met spetterende tapdans, zette direct de toon voor een avond vol verrassingen. Het werd al snel duidelijk dat Postmodern Jukebox meer bood dan alleen muziek. Humor en publieksparticipatie speelden een grote rol. Een hilarisch moment ontstond toen het publiek werd gevraagd onder hun stoelen te kijken voor een jubileumverrassing, alleen om te ontdekken dat er “Absolutely nothing!” te vinden was – een scherts naar Oprah Winfrey, maar duidelijk dat men het vrijdagavond van de muziek en show moest hebben. En daar kwam het publiek ook voor.
De vocale prestaties waren ronduit indrukwekkend. Een ‘zoete’ vertolking van Radiohead’s ‘Creep’ werd gevolgd door een soul-volle uitvoering. Ashlee Campbell bracht Paul Simon’s ’50 Ways To Leave Your Lover’ tot leven in een verrassende jaren ’30 stijl. Er werd voluit meegezongen met de innovatieve bewerking van Imagine Dragons’ ‘Radioactive’, compleet met een vleugje beatbox en het indrukwekkende blazerswerk. De energie bleef hoog met nummers als ‘Lovefool’ en een vermakelijke tapdance-medley geïnspireerd op de Super Mario Bros-games. Maar ondanks dar ontbrak er wat.
De diversiteit van de show werd benadrukt door het afwisselende spel door het trio zangeressen, allen keer op keer gestoken in de meest glamoureuze jurken. Maar niet alleen de stemmen blonken uit. Een speelse versie van ‘It’s Not Unusual’ – compleet met wasbord, was een mooi intermezzo, en de Spice Girls-hit ‘Say You’ll Be There’, uitgevoerd door de drie zangeressen, bracht een golf van nostalgie door de zaal, net als de medley waarin Stevie Wonder met groots gemak werd verweven met Bruno Mars en de jazz-standaard ‘Sweet Georgia Brown’.
Het hoogtepunt van de avond was de toegift, een energieke, New Orleans-stijl uitvoering van Meghan Trainor’s ‘All About That Bass’. Dit nummer, waarmee Postmodern Jukebox doorbrak, zette het hele Muziekgebouw in beweging. Natuurlijk, het welverdiende applaus was er volop, maar waar men op hoopte bleef uit. Postmodern Jukebox was niets te verwijten, maar duidelijk werd wel dat ook bij een groots gewaardeerde coverband, de coverband van de coverband slechts een coverband is, en niet het origineel.