Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Tank And the Bangas – The Heart, The Mind, The Soul
Met ‘The Heart, The Mind, The Soul’ levert Tank and the Bangas een meesterlijke drieluik af waarin poëzie, muziek en emotie samensmelten tot een uniek geheel. De in New Orleans gewortelde band, onder leiding van de charismatische Tank, verkent in dit ambitieuze project de diepste lagen van het menselijk bestaan. Elk deel van het album heeft zijn eigen karakter, vakkundig vormgegeven door verschillende producenten. James Poyser brengt op ‘The Heart’ Tank’s fluwelen altstem tot leven, terwijl Iman Omari’s dromerige beats op ‘The Mind’ een meer contemplatieve sfeer creëren. Robert Glasper’s vrijgevochten jazzy productiestijl op ‘The Soul’ vormt de perfecte bedding voor Tank’s vrije expressie. Bijzonder is de prominente rol van poëzie, met als hoogtepunt een samenwerking met Jill Scott. Tank’s missie om poëzie als muziekgenre te eleveren slaagt met verve. Haar persoonlijke groei en nieuwgevonden zelfvertrouwen klinken door in elke track, resulterend in een album dat zowel intiem als universeel aanvoelt.Een indrukwekkende reis door het menselijk bewustzijn die geen luisteraar onberoerd laat. (Elodie Renard) (8/10) (Verve Label Group)
Drug Church – Prude
De Albany-formatie Drug Church levert met ‘Prude’ hun vijfde album af, geproduceerd door Jon Markson. Waar voorganger ‘Hygiene’ (2022) nog werd geprezen om zijn gelaagde gitaarwerk en zelfs de Britse hitlijsten haalde, blijkt ‘Prude’ een teleurstellende stap terug. De singles ‘Demolition Man’ en ‘Chow’ beloofden de gebruikelijke hoogenergetische hardcore punk, maar wat aanvankelijk indruk maakt, wordt al snel voorspelbaar. Patrick Kindlon’s vocalen, die op eerdere releases nog evolutie toonden, vervallen hier in eentonig geschreeuw dat de filosofische ondertoon van zijn teksten eerder ondermijnt dan versterkt. De productie probeert de muzikale beperkingen te verhullen met een muur van geluid, maar kan niet verbloemen dat de band in een creatieve impasse zit. Waar ‘Hygiene’ nog verfrissend klonk, blijft ‘Prude’ steken in een formule die zijn houdbaarheidsdatum heeft overschreden. Voor liefhebbers van het genre zijn er betere alternatieven te vinden. (Anton Dupont) (3/10) (Pure Noise Records)
Horace Andy & Jah Wobble – Timeless Roots
In een tijdperk waarin reggae steeds vaker wordt uitgekleed tot zielloze dancehall-beats, komt het album ‘Timeless Roots’ van veteraan Horace Andy en bassist Jah Wobble als een verfrissende muzikale thuiskomst. Dit veertiendelige werk balanceert op het snijvlak van nostalgie en vernieuwing, al is het niet zonder kanttekeningen. De productie heeft weliswaar een wat kunstmatige glans, maar het zijn vooral de verrassende reggae-interpretaties van bekende hits die het album zijn charme geven. Neem bijvoorbeeld hun versie van Stevie Wonder’s ‘Superstition’ – een compleet nieuwe ervaring die, ondanks (of dankzij) de ogenschijnlijk door cannabis geïnspireerde productie, verrassend aanstekelijk klinkt. Ook The Beatles’ ‘Come Together’ krijgt een overtuigende reggae-behandeling die meer is dan alleen een novelty-cover. Waar de eigen composities wat ondergesneeuwd raken tussen de covers, blijkt dit ironisch genoeg juist de redding van het album. ‘Timeless Roots’ pretendeert geen baanbrekend meesterwerk te zijn, maar vervult perfect zijn rol als toegankelijke, feestelijke plaat. Het is muziek die uitstekend tot zijn recht komt tijdens een zomerse barbecue of tuinfeest, waar het ongetwijfeld voor zwiepende heupen en glimlachende gezichten zal zorgen. Hoewel puristen wellicht hun wenkbrauwen zullen fronsen bij de soms wat gladde productie, is ‘Timeless Roots’ in essentie een vermakelijk album dat precies biedt waar het voor gemaakt is: ongecompliceerd luisterplezier met een reggae-twist. Perfect voor wie op zoek is naar een luchtige soundtrack voor zonnige dagen. (Jan Vranken) (6/10) (Cleopatra Records)
CocoMelon – Halloween Songs
Ben je klaar voor een griezelig gezellig muziekfeestje? CocoMelon, het razend populaire YouTube-kanaal voor peuters en kleuters, heeft een vrolijk Halloween-album uitgebracht dat perfect is voor de allerkleinsten! Dit vrolijke album zit vol met aanstekelijke deuntjes die kleine spoken en heksjes meteen kunnen meezingen. Na twee keer luisteren ken je de liedjes al uit je hoofd – dat is het magische effect van CocoMelon! De melodietjes zijn simpel maar oh zo effectief, en voor je het weet dans je samen met je kleintje door de kamer. Voor ouders die hun kinderen willen laten kennismaken met Halloween op een niet-enge manier is dit album ideaal. De liedjes zijn vrolijk en speels, zonder echt griezelige elementen. Perfect voor TikTok-filmpjes maken met je kleine griezel! En eerlijk is eerlijk – veel ouders, opa’s en oma’s zullen deze deuntjes stiekem ook geweldig vinden. Er is iets aanstekelijks aan deze ‘domme’ kindermuziek dat zelfs volwassenen niet kunnen weerstaan. Voor je het weet neurie je zelf mee tijdens het autorijden! Dus wil je je kind(eren) helemaal in de Halloween-stemming brengen? Dan is dit album een schot in de roos. Vrolijk, toegankelijk en perfect geschikt voor de moderne peuter die graag danst én TikTokt! (Jan Vranken) (7/10) (Moonbug Entertainment)
Bellakath – La Reina del Reggaeton Mexicano
Van rechtenstudente tot zelfgekroonde ‘Koningin van de Mexicaanse Reggaeton’ – Bellakath (Katherinne Huerta) heeft haar wetboeken ingeruild voor autotune en computergegenereerde beats. ‘La Reina del Reggaeton Mexicano’ is precies wat je verwacht van een TikTok-fenomeen. De productie is klinisch clean, met voorspelbare dembow-ritmes die zo uit een handleiding ‘Reggaeton voor Dummies’ lijken te komen. De vocals zweven tussen kinderlijk geflirt en overdreven gekreun – een combinatie die even ongemakkelijk is als het klinkt. Tekstueel beperkt het album zich tot het heilige drietal: feesten, drank en oppervlakkige romantiek. Het is muziek die alleen tot zijn recht komt na een gevaarlijke hoeveelheid tequila, wanneer je oordeelsvermogen net zo vertroebeld is als de productie helder is. Als pure dansmuziek doet het wat het moet doen. Maar als dit de nieuwe ‘Koningin’ is, dan is het koninkrijk wel erg klein. Het album is als fastfood: het vult, maar voegt niets toe. Hoogtepunt: de stiltes tussen de nummers. Dieptepunt: de rest. (Anton Dupont) (3/10) (La Maffia del Perreo)
