Roeline van Calkar heeft al een lange carrière als muzikant. Zo’n twintig jaar geleden maakte ze deel uit van Hazy Jane. Daarna ging ze vooral uit van haar eigen kracht. Om vanaf 2019 haar muziek uit brengen onder de naam Carmine Calls. Binnenkort komt ze met een nieuwe EP, vanuit haar huis, haar thuis, in haar eentje… “Ik wil graag nieuwe dingen uitproberen.”
Roeline, ofwel Carmine Calls, zit rustig thuis in Ommen. In een ruimte die ze trots ‘haar muziekkamer’ noemt. Alles lijkt inderdaad muziek te ademen. En dat geldt zeker voor haarzelf. Het wordt een gesprek op de grens van nuchterheid en passie… “In november-december ga ik een nieuwe EP uit brengen. Met daarop zes of zeven nieuwe nummers. Die maak ik hier, in deze kamer. Met gitaar en piano. Gewoon thuis dus, helemaal alleen.” Roeline heeft in haar muzikale leven al zoveel dingen gedaan. ‘Geprobeerd’, zoals ze zelf zegt. Zo had ze twee jaar geleden een eigen theatervoorstelling. Omringd door professionele muzikanten speelde ze songs uit haar hele repertoire. ”Ja, ik maak best veel muziek. En ik vond het tijd om dat voor het voetlicht te brengen.” Als een laatbloeier, zoals ze zelf zegt. “Ik begon pas met zeventien met gitaarspelen. De piano kwam nog later.” Ze begon een band, Hazy Jane, waarvoor ze zelfs in Amerika een album opnam. “Terug in Nederland hebben we nog wat optredens gedaan. Maar we kregen er helaas niet echt veel fans bij. Op den duur is die put een beetje opgedroogd, helaas.” Maar Roeline ging door met schrijven. “Mijn muziek droogt nooit op. Dat is het liefste dat ik doen.”
Met haar muziekkamer als letterlijke thuisbasis. “Het is ook heel duur om steeds een studio in te gaan. Thuis ben ik ook niet gebonden aan een bepaalde tijd. Daar staat mijn piano, daar heb ik mijn gitaren. Daar schrijf ik mijn nummers. Mijn laatste nummer ‘Flying with Stones’ heb ik ook thuis opgenomen, met een pianiste en ik zelf op gitaar en zang.” Ze schept er veel plezier in. “Natuurlijk maak ik mijn muziek ook voor mijn luisteraars. Maar vooral voor mezelf. Omdat ik het heel mooi vind om te doen. Nummers maken, je ei kwijt kunnen, zelf beter worden. Dat proces vind ik het mooiste.”
Zelf wordt ze ook geraakt door andermans muziek. “Ik luister veel. Ik denk dat ik wel ben beïnvloed door iemand als Tori Amos, vooral op piano. Maar zeker ook Kate Bush of Radiohead. Je weet wel, die alternatieve bands. Die hebben dat duistere, met teksten die een beetje vaag blijven. Dat spreekt me wel erg aan. Ik hou wel van wat complexiteit. Zo ga ik binnenkort ook naar Nick Cave. Ik vind het ook mooi dat je je best moet doen om een nummer te begrijpen. Als het direct commercieel klinkt, dan is de lol er snel af.” Ze lacht even: “Voor mijn eigen muziek heb ik die eis niet hoor, dat het moeilijk moet zijn. Of überhaupt hoe een nummer zou moeten klinken.” Maar toch heeft haar muziek een bepaald kenmerk: “De melancholie… Ja, dat gebeurt gewoon. Ik word altijd blij van trieste muziek. Ik weet niet wat dat is.”
De nieuwe EP zal de opvolger worden van ‘Golden Hour’ (2022). ”Die heb ik opgenomen bij Guido Aalbers. Dat was een plaat met alles erop en eraan: violen, drums, keys… Wat ik nu ga doen wordt iets soberder. Ook al omdat ik het thuis alleen ga doen. Maar ik denk wel dat de stijl vergelijkbaar zal zijn. Want zo ben ik gewoon.“ Toch zijn de vier cd’s die ze tot nu toe maakte, allemaal best verschillend. “Maar ik vind het ook gewoon leuk om telkens iets nieuws te doen. Want dat is ook nieuw: dat ik het thuis helemaal alleen ga doen, helemaal alleen… Maar het raamwerk van de nummers is er al. Nu nog het nog het proces van fine tunen.”
Uiteraard schrijft Roelien ook alle teksten zelf, zonder een echt rode draad. “Soms heb ik iets in mijn hoofd en begrijp ik pas veel later waar het echt over gaat. Grappig is dat, hé? Dan is mijn creatieve brein verder dan mijn verstandelijke brein. Bij andere artiesten vind ik het zelf eigenlijk niet zo belangrijk om te weten waar teksten over gaan. Ik voel als luisteraar waarschijnlijk toch iets anders dan de artiest zelf.” En wat hoop je met je eigen muziek?” Ze denkt even na, maar haar antwoord spreekt ze heel duidelijk uit: “Ik hoop dat mijn muziek jou emotioneel raakt. Dat het verbindt. Muziek is voor mij ook vaak een soort andere wereld. Even weg van de realiteit. Dat is wat muziek kan doen, of kunst. Dat is een soort ander level. Dan ben je even ergens anders. Maar misschien ben ik ook wel een beetje een dromer. Dat zou ook nog kunnen.”
Misschien is Roeline inderdaad een dromer. Maar wel iemand die altijd terug komt bij haar passie: de muziek. “Er zijn ook periodes geweest dat ik er minder mee deed. Maar dan opeens voelde ik het weer: dit moet eruit. En het is ook gewoon zo mooi om te doen. Als een gitaar en een piano elkaar vinden, en dan denk ik: “Hé, gaaf. Dat moet gewoon bij elkaar horen“.” Mooi om te zien: haar nuchterheid die nu helemaal wordt overspoeld door haar passie. Waardoor ze ook altijd muziek zal blijven maken, als Roeline van Calkar, als Carmine Calls… gewoon als haar zelf: “Want ja, ik wil graag nieuwe dingen uitproberen”.
Foto’s (c): Inge van Calkar