Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Gnawa Diffusion – Legtime Difference
Gnawa Diffusion, de gerenommeerde Algerijnse band onder leiding van Amazigh, zoon van schrijver Kateb Yacine, verrast ons met hun nieuwe EP ‘Legtime Difference’. Met slechts vier nummers en een speelduur van bijna een half uur, laat de groep horen waarom ze zo geliefd zijn in Noord-Afrika en Frankrijk. De EP opent sterk met ‘Facteur Monnaie’, een nummer dat moeiteloos een aanstekelijke hook combineert met meeslepende percussie en een drijvende baslijn. ‘Bleu Blanc Gyrophare’ bouwt de spanning op met Amazigh-gezang, om vervolgens uit te barsten in een onweerstaanbare dansprikkel.Gnawa Diffusion’s unieke mix van Gnawa, reggae en rootsmuziek, gecombineerd met meertalige teksten, creëert een onbedwingbare groove die zijn inspiratie uit alle windstreken haalt. Hoewel fans ongetwijfeld uitkijken naar een volledig album, is deze EP een smakelijk voorproefje dat de luisteraar achter laat met een honger naar meer. (Jan Vranken) (8/10) (Gnawa Diffusion)
The Jesus Lizard – Rack
The Jesus Lizard is een Amerikaanse noise rock band die eind jaren 80 het licht zag. Een decennium later bracht de band een aantal albums uit en daarmee zette de band zich goed op de kaart in de underground en werden ze een van de leidende namen in de underground noise rock. Dat was tot de band uit elkaar ging. Nu is deze maand het eerste nieuwe album in 26 jaar uitgekomen met de naam ‘Rack’. Een album waar zanger David Yow in eerste instantie niet aan wilde beginnen. Echter werd hij overtuigd door de demo’s die hij van de overige bandleden doorgestuurd kreeg. Het album is een bult energie, wat goed samengaat met de lengte van grofweg 36 minuten. ‘Grind’ heeft bijvoorbeeld een heerlijk, beukende riff. Voor liefhebbers en kenners is The Jesus Lizard eindelijk terug van weggeweest en levert met ‘Rack’ ook na al die tijd een zeer solide noise rock album af en zijn het duidelijk nog niet verleerd. (Rik Moors) (7/10) (Ipecac Records)
Charlotte Wessel – The Obsession
Na het verlaten van Delain bracht zangeres Charlotte Wessel wat solo materiaal uit. Maar met ‘The Obsession’ brengt ze haar solo carrière naar een hoger level. In de nummers die onder ander over angst en obsessieve gedachten gaan, worden lichter gespeelde en gezongen delen afgewisseld met metal/zware soundscapes. ‘Dopamine’ (feat. Simone Simons/Epica) gaat over de gevoelloosheid die het “depressie medicijn” SSRI veroorzaakt. Toch klinkt dit nummer allesbehalve deprimerend. De chaotische delen van ‘The Exorcism’ passen bij het onderwerp van deze zwaardere track. ‘Soulstice’ heeft een prima mix van donker en zwoel. In bijvoorbeeld ‘The Crying Room’ worden de lichte klanken van strijkinstrumenten afgewisseld met de donkere, zware metal. De stem van Charlotte vormt in ‘Ode To The West Wind’ een mooie blend met die van Alissa White-Gluz. Op de achtergrond zijn er gave grunts. De catchy elementen en de soms vervormde klinkende zang zorgen voor een eigentijds geluid van de tracks. Het volumeverschil tussen lichtere delen en de metal had wat grote mogen zijn. ‘The Obsession’ is een rijk gevuld, soms bombastisch album. (Esther Kessel-Tamerus) (8/10) (Napalm Records)
Ultra Vomit – Ultra Vomit et le Pouvoir de la Puissance
Ultra Vomit slaat weer toe met hun nieuwste parodische meesterwerk ‘Ultra Vomit et le Pouvoir de la Puissance’. Waar andere parodiebands zoals Steel Panther vaak de plank misslaan, bewijst dit Franse kwartet opnieuw dat ze in de eerste plaats gewoon verdomd goede muzikanten zijn. De albumhoes alleen al is een lachwekkend spektakel, maar het echte feest begint als de muziek start. Van de groovende grindrock van ‘Le Coq’ tot het keiharde gebeuk van ‘Toxoplasma gondii’, elk nummer is een perfecte mix van humor en muzikale vaardigheid.’Doights de Metal’ opent met een meesterlijk intro, waarna de band losgaat in een wervelwind van stijlen en parodieën. Of je nu lacht om de absurde teksten of headbangt op de strakke riffs, dit album blijft geven. Ultra Vomit bewijst opnieuw dat ze de koningen zijn van de metal-parodie. Hun combinatie van technische perfectie en hilarische humor maakt ‘Ultra Vomit et le Pouvoir de la Puissance’ tot verplichte kost voor elke metalfan met gevoel voor zelfspot.Een therapiesessie voor getormenteerde zielen, verpakt in een explosief metaljasje. Absoluut de moeite waard! (Jan Vranken) (8/10)(Verycords)
Tony Levin – Bringing it down to the bass
Tony Levin, befaamd als Peter Gabriel’s bassist en veelgevraagd sessiemuzikant, bewijst met zijn zevende soloalbum opnieuw zijn meesterschap. Dit autobiografische werk, zijn eerste sinds 2007, is een must-have voor liefhebbers van progressieve rock en fusion. Levin’s veelzijdigheid als componist en bassist straalt door in elk nummer. Van de vurige gitaarsolo van Steve Hunter op ‘Me and My Axe’ tot Mike Portnoy’s energieke drums in ‘Boston Rocks’ en Steve Gadd’s subtiele ritmes in ‘Espressoville’ – dit album heeft het allemaal. De all-star bezetting, gecombineerd met een sublieme productie, resulteert in een onweerstaanbaar geheel. Levin haalt letterlijk alles uit de kast om zijn muzikale erfenis te vieren, opgebouwd tijdens zijn indrukwekkende carrière met grootheden als King Crimson, John Lennon en Paul Simon. Dit meesterwerk in het genre zal ongetwijfeld groeien naarmate luisteraars de kans krijgen de muziek tot zich te nemen. Een niet te negeren album dat Levin’s status als een van de grootste muzikanten van zijn generatie onderstreept. Een tijdloos meesterwerk. (Anton Dupont) (9/10) (T-Lev Inc)
