In de afgelopen 10 jaar zijn The Analogues uitgegroeid tot niet zomaar een coverband die nummers van The Beatles spelen, maar tot een band die grote zalen wist te vullen. Ze speelden albums die The Beatles zelf nooit live hebben gespeeld zo nauwkeurig live na dat ze daarvoor precies dezelfde instrumenten bij elkaar hebben verzameld die The Beatles ook op hun albums gebruikten. Met succes, want in binnen- en buitenland hebben The Analogues in de afgelopen 10 jaar grote waardering gekregen. Oorspronkelijk zouden ze in 2020 al stoppen. Maar mede door uitgestelde shows door de coronapandemie, plakten ze er na 2022 toch nog twee jaar achteraan. Maar dit jaar besloot de band er toch een punt achter te zetten. Dat doen ze met drie shows in de Ziggo Dome waarbij ze de albums die ze live hebben gereproduceerd nog 1x keer live uit te voeren onder de noemer ‘One and one is three’ (een citaat uit ‘Come Together’). Deze eerste avond uit deze reeks werden de albums ‘Revolver’ uit 1966 en ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ uit 1967 gespeeld. Waarbij ‘Revolver’ door The Analogues nauwelijks live is gespeeld, en dat deze avond juist extra bijzonder maakt.
Dat ze de studiojaren van The Beatles ook echt opdelen over de drie concerten bleek wel, omdat ze vanavond zich echt beperkten tot het werk uit 1966 en 1967. ‘Revolver’ is net als ‘The White Album’ een veelzijdig album met meerdere genres. Geen wonder dat The Beatles toentertijd ook stopten met touren, want de volgorde van de nummers is zo afwisselend dat het niet echt een vloeiende setlist van een concert zou zijn. Toch wisten ook The Analogues hiervan een vloeiend lopend eerste gedeelte van het concert mee te maken. Ook hierin blonken ze uit in details. Zoals bij het zwoele ‘I’m Only Sleeping’. In het origineel is de gitaarpartij van George Harrison achterstevoren afgespeeld. Gitarist Jac Bico wist dat perfect na te bootsen. Of het Indiaans beïnvloede ‘Love You To’. Dat live een opzwepende werking bleek te hebben. Voormalig eerste uur zanger Jan van der Meij (die sinds 2018 door gehoorproblemen een stapje moest terug doen) mocht ‘Good Day Sunshine’ en ‘Got To Get You Into My Life’ voor zijn rekening nemen, waarin hij Paul McCartney’s stem prima wist te evenaren. Iets wat Diederik Nomden juist in de kleinere liedjes ‘Here There & Everywhere’ en ‘For No One’ wist te doen. Om af te sluiten met de voorloper van gesamplede muziek; het psychedelische ‘Tomorrow Never Knows’.
Het sloeg perfect een brug naar de periode van ‘Sgt. Pepper’. Waarbij Beatleshistoricus (en voormalig werknemer van Paul McCartney) Mark Lewisohn een historische introductie gaf. Chronologisch werd ‘Sgt. Pepper’ vooraf gegaan aan de single van ‘Penny Lane’ en ‘Strawberry Field Forever’, net zoals The Beatles die in 1967 ook daarvoor nog uitbrachten.
Bij de uitvoering van ‘Sgt. Pepper’ viel er naast de muzikale details ook qua beeld veel te genieten door de bijzondere projecties bijpassends bij ieder nummer. Waarbij (weliswaar manend door Felix Maginn) na het overdonderende slotakkoord van ‘A Day In The Life’ het even muisstil werd in de zaal.
Daarna er nog even werd doorgepakt met ‘Magical Mystery Tour’, en dan in de volgorde van de EP zoals die in 1967 in Europa werd uitgebracht (in Amerika verscheen die als LP met singles uit 1967, waarna het vanaf de jaren ‘70 een officieel Beatlesalbum wereldwijd werd). Daar horen ook de ‘moeilijke’ nummers ‘Flying’ en Harrison’s ‘Blue Jay Way’ bij. Bart van Poppel excuseerde zich er na afloop min of meer voor door te stellen dat die nummers even ‘doorbijten’ waren. Echter was ‘Blue Jay Way’ met de bijbehorende donkere belichting juist door de hypnotiserende werking indrukwekkend. Toch moet het voor de minder die-hard Beatlesfan een verlichting zijn geweest dat er vervolgens met ‘Hello, Goodbye’ en ‘All You Need Is Love’ werd afgesloten.
Eigenlijk is het jammer dat ze met ‘Revolver’ geen theatertournee meer ondernemen. Want ook met de uitvoering van dat album bewezen The Analogues in de Ziggo Dome een geoliede show neer te kunnen zetten. Het is bijzonder hoe zij bijna 60 jaar nadat The Beatles zich gedwongen voelde op te stoppen met live optredens, deze muziek toch naar het podium weten te vertolken.