Vanaf de middag begon de rij voor Epica’s concert in AFAS Live te groeien, terwijl fans reikhalzend uitkeken naar het concert op donderdagavond. Zowel in de rij als in de zaal hing een gezellige en levendige sfeer, waarbij mensen enthousiast met elkaar spraken over het evenement van de avond. Een opvallend aspect was de ongelooflijke diversiteit van het publiek, met meerdere generaties die samenkwamen om te genieten van de magische klanken van Epica.
De spanning in de zaal steeg toen de muzikanten van het orkest hun plaatsen op het podium innamen. Het podium was indrukwekkend opgezet, met twee lagen aan muzikanten die Epica ondersteunden.
Precies op tijd begon de introvideo van het concert, waarna leadzangeres Simone Simons ons betoverde met de eerste noten van ‘Unleashed’. Het nummer begon zachtjes, gespeeld door enkel het orkest, maar bouwde snel op in intensiteit en zette de toon voor wat een onvergetelijke show zou worden. Epica legde met deze krachtige opener direct de lat hoog voor de rest van de avond. Simone bedankte het publiek voor hun aanwezigheid voordat ze ‘The Essence of Silence’ introduceerde, compleet met een opzwepende gitaarsolo.
De band schakelde vervolgens over naar ‘The Menace of Vanity’, een nummer dat sinds 2012 niet meer live was gespeeld, gevolgd door het publiekslieveling ‘Sensorium’. Zowel de band als het orkest straalden zoveel aanwezigheid uit op het podium, dat het even duurde voordat de LED-muur op de achtergrond werd opgemerkt. Tijdens de nummers werden op deze muur artistieke visuals en animaties getoond, terwijl korte videointermezzo’s een anoniem personage lieten zien dat sprak over Epica, het leven, de toekomst en het ontketenen van het innerlijke beest.
De eerste videopauze ging over het thema patronen en hoe het publiek balanceerde tussen chaos en orde naarmate het concert vorderde. Dit leidde naar ‘Arcana’, een wereldpremière. Voor deze set werd Epica vergezeld door een kinderkoor, wat een betoverende sfeer toevoegde die perfect bij het nummer paste. De rest van de set omvatte ‘The Skeleton Key’, ‘The Ghost in Me’, ‘Storm the Sorrow’, en een medley van ‘Universal Death Squad’, ‘The Last Crusade’, ‘The Phantom Agony’ en ‘Design Your Universe’.
Op een gegeven moment legde Simone uit dat de ‘Symphonic Synergy’-tour hun kans was om de muziek eindelijk te spelen zoals die bedoeld was, met een volledig orkest – een prestatie die voorheen onmogelijk was vanwege de beperkte ruimte in tourbussen, wat een lach uit het publiek ontlokte. Met elk nummer werd het publiek enthousiaster.
Naast de uitstekende muzikale prestaties was de lichtshow een waar hoogtepunt. De lichtshow was perfect gesynchroniseerd met de muzikale hoogtepunten, waardoor de ervaring naar een nog hoger niveau werd getild. Tijdens de uitvoering van ‘Code of Life’ werd het concert grappig genoeg onderbroken door een alarm van het personage uit de videoclips: “Amsterdam, we hebben een probleem. Het systeem is net uitgevallen. We moeten energie genereren om de zangeres terug te halen.” Het publiek nam de uitdaging aan en genereerde energie met hun gejuich en enthousiasme, waarna het nummer met nog meer kracht werd hervat – een onvergetelijk moment van interactie met het publiek.
Hierna nam Simone een moment om het orkest te bedanken voordat ze een andere wereldpremière introduceerde: ‘Aspiral’, een prachtige ballad die Simones ongelooflijke vocale bereik en livevaardigheid liet zien.
De bandleden van Epica hadden zichtbaar veel plezier samen op het podium, en hun plezier werkte aanstekelijk voor het publiek. Voor het laatste nummer gingen ze met een knaller het podium af, met een explosieve show vol vuurwerk, confetti, rook en vlammen, terwijl het publiek uit zijn dak ging. Zoals verwacht bleef het publiek staan, reikhalzend uitkijkend naar een toegift.
De laatste video toonde opnieuw het anonieme personage, die het publiek toestemming gaf voor een toegift, mits iedereen beloofde alles te geven in ruil daarvoor. Het publiek stemde in, en opnieuw leverde AFAS een geweldige sfeer. Handen gingen de lucht in, mensen sprongen op en neer, en het was overal vol met metal horns.
Foto’s (c) Tim Tronckoe
