Robin Kester verrijkte de Nederlandse muziekwereld met haar debuutalbum ‘Honeycomb Shades’. Eigenzinnig, authentiek en met veel gevoel gemaakt. Hogelijk gewaardeerd door liefhebbers van dark pop met een spannend randje. En er zit nieuw werk aan te komen. Tijd voor een openhartig gesprek op het Maastrichtse Bruis festival.
We zitten in een ruimte die muziek ademt. Her en der liggen instrumenten en aan de muur hangen affiches. Sommige al licht vintage… Robin voelt zich hier zichtbaar thuis en praat heel vrij. Zo ook over ‘hét’ album, tot nu toe: ‘Honeycomb Shades’ (2023). “Ik had niet verwacht dat het zo zou worden bejubeld, ook in alle grote kranten. Dat was echt heel cool. Dat een debuutalbum gelijk tot beste Nederlandse album van 2023 wordt gekroond.” Het is inderdaad officieel haar debuutalbum, maar daarvoor heeft Robin ook één en ander uitgebracht. “‘This Is Not A Democracy’ voelt eigenlijk als het muzikale begin”, het mini album uit 2020. “Ik had alle songs zelf geschreven, wel wat meer in een singer songwriter stijl. Op ‘Honeycomb Shades’ heb ik ook wat co-writes gedaan met Marien Dorleijn, de frontman van Moss.” En afgelopen februari heeft Robin Kester een nieuw album opgenomen. “Daarop wilde ik bewust weer alle nummers zelf doen. Zie het als een soort test, het uitproberen van je eigen limieten. En om te laten zien dat het van mij is. Het album zal wel anders worden, maar je hoort toch dat ik het ben.“ Dat maakt nieuwsgierig: hoe hoor je aan muziek dat het Robin Kester is? “Ik denk aan mijn zang. Die is wel kenmerkend, een soort signature sound. Hoewel ik op het nieuwe album iets minder onderkoeld heb gezongen…En je hoort het aan de meerdere lagen. Dromerig, met een onderhuids gevoel. Dat is mijn persoonlijkheid.”
We komen inderdaad al snel bij de persóón Robin Kester. In hoeverre leren we haar kennen, door haar muziek? ”Hmmmm…” Robin denkt na en weegt af… “Gedeeltelijk, maar niet helemaal. Als ik dingen niet zo goed tegen mensen durf te zeggen“ Je verschuilt je dan achter je muziek?” Ja, in de muziek kan ik dingen wel zeggen. Als ik gewoon zeg dat ergens mee zit of door geraakt wordt, zoals nu in dit gesprek, dan lijkt het alsof ik over mijn eigen schouder meekijk. En zeg “Jezus, stel je niet zo aan.” En als ik er dan muziek van kan maken, dan kan ik het op mijn manier vormgeven. En iets uiteindelijk ook een plek geven. Dat mag het wel bestaan. Dan zit het daarin vermomd. En dan is het wel draaglijk om in de wereld te gooien. In een gesprek kan ik dat niet aan.” Ze lacht bescheiden, haast verlegen. “Maar, of muziek dan ook therapie is? Nee, dat vind ik wat overdreven. Maar het is wel een uitlaatklep, dat je weer kunt dealen met je gevoelens. Maar geen echte therapie, hoor.”
Met deze uitleg in het achterhoofd, is de albumtitel ‘Honeycomb Shades’ briljant gevonden. “In het nummer ‘Blinds’ zing ik: “The daylight seeps through honeycomb shades”. Dat is gebaseerd op een dakraam met honingraat plissé gordijnen. Als ik op bed lag, keek ik daar heel vaak naar. Zo’n gordijn, die filtering van licht… Dat is wat ik net zei: dat je dingen vermomt, inpakt, wat draaglijker maakt… Je ziet het dan in een ander perspectief ziet, in ander licht… Dat is dit album. Ik heb alle dingen die ik niet durf te zeggen, in mijn muziek gestopt. En mijn muziek is dan de honeycomb shade. Die het felle daglicht weg filtert, zodat de andere dingen er mogen zijn.”
Robin vertelt net zo beeldend als in haar teksten. Die schrijft ze geheel zelf en mogen gerust als filmisch worden omschreven. Je waant je even in een andere wereld. “Ik heb letterkunde gestudeerd en was altijd veel bezig met boeken. Daar zou het best in kunnen zitten. Niet dat ik echt schrijver wilde worden, hoor. Ik was ook bezig met theater en vond dat ook heel leuk. Maar misschien komt dat wel allemaal samen in mijn muziek. Ik ben daarin wel een laatbloeier. Heel vroeger wilde ik dierenarts worden, maar is was een heel kort leven beschoren…”
Als we het toch over haar jeugd hebben, een tijd waarin ze veel is verhuist… “‘Skinny kids’ is echt zo’n jeugdherinnering, net als ‘Fries and Icecream’. Ik ben sowieso van het terugblikken. Ik ben echt een nostalgisch persoon. Mijn vader was heel erg van de jaren ’80 muziek. Daar ben ik ook wel mee opgegroeid. Zelf luisterde ik veel naar Radiohead en Portishead. Misschien komt dat onbewust wel terug in mijn muziek. “Ze denkt na en formuleert duidelijk. “Ik vind het moeilijk om te duiden wat me daarin aantrekt. Maar bijvoorbeeld bij ‘In Rainbows’ van Radiohead heb ik altijd het gevoel alsof ik in een film zit. Zo’n sfeer, bijna alsof de kleurenfilm van de wereld verandert. En dat heb ik ook met Portishead. Dat het een nieuwe lading geeft aan de realiteit. Ik vind het heel cool als muziek dat met je doet.” Robin kijkt even peinzend voor haar uit. “Ik hoop dat mensen met mijn muziek ook het gevoel krijgen dat ze even ergens anders zijn. Een soort escapisme.” Met een boodschap? “Nee, ik vind het knap als mensen iets schrijven wat ook nog maatschappelijk geëngageerd is. Maar het lukt mij zelf niet om dat in een lied te zetten. Het voelt dan niet authentiek.”
Dat woord valt vaker, ‘authentiek’. “Bij ‘Honeycomb Shades’ had ik nog vrij veel samen gedaan met Marien. En had ik alles opgenomen met de band. Bij het nieuwe album doe ik meer vanuit mezelf. Ik ben naar Engeland gegaan en heb daar met allerlei sessiemuzikanten gewerkt.” Is dat typisch Robin? Liever alleen en alles in eigen hand houden?” Nee, het is gewoon heel veel dingen uitproberen. Je hebt één ding gedaan en dan denk je “Nu wil ik iets heel anders”. Dat wel. Dat is wel echt Robin. Wat misschien wel stom is. Dan ben je net ergens goed in en kun je het verfijnen. Maar dat past niet bij mij. Dat vind ik snel saai. Maar misschien heb ik ook wel faalangst. Dat ik dan denk dat ik het dan ook weer beter moet doen. Maar het zal wel een combi zijn van die twee, denk ik.”
Terug naar ‘Honeycomb Shades’, het album dat haar zoveel complimenten opleverde. Aan welke hecht ze de meeste waarde? “Dat iemand zegt dat ik een eigen geluid heb. Dat er misschien wel invloeden te horen zijn, maar dat het duidelijk geen kopie is. Dat zou ik heel naar vinden… In een wereld waarin alles al eens is gedaan, zal ik heus wel op dingen lijken. Maar als mensen het gevoel heb dat iets authentiek is iets eigens… ja, dat vind ik heel fijn.”
Later op de avond, de kleine zaal van de Muziekgieterij, de tweede dag van de allerlaatste editie van het Bruis festival… Robin Kester geeft met haar viermans band een heerlijk concert. Ze pakt de zaal in met haar songs en haar podium presentatie. Het is gevoelig, het is mooi. En bovenal: heel authentiek. We waren even in een andere wereld. Precies zou Robin had gewild.
Foto’s (c) Danique van Kesteren & Marc Bogman (live @Bruis 2024)