Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
MJ Lenderman – Manning Fireworks
MJ Lenderman zet zijn opmars voort met zijn nieuwste soloalbum ‘Manning Fireworks’. Op de beetje gekke singles zoals ‘She’s Leaving You’, ‘Joker Lips’ en ‘Wristwatch’ speelt de gitarist en singer-songwriter vrijwel elk instrument zelf in . Hij zingt met scherpe zelfobservatie en charme over zelftwijfel, iets wat hem veel sympathie oplevert. Dit album is niet alleen een waardige opvolger van ‘Boat Songs’ uit 2022, maar maakt ook weer eens duidelijk waarom we hem ooit een gitaarvirtuoos noemden. Lenderman lijkt daarmee zelf te zijn zoals zijn muziek: Iemand waarmee het goed ouwenhoren is en waarmee je niet veel nodig hebt om een leuke avond te hebben. ‘Manning Fireworks’ is een solide, maar niet baanbrekende toevoeging aan zijn groeiende oeuvre. (Jan Vranken) (7/10) (Anti)
Nala Sinephro – Endlessness
Het album ‘Endlessness’ van Nala Sinephro sluit naadloos aan bij de opkomst van de Belgische jazzscene, die bekend staat om haar moderne, gedurfde en energieke klanken. Toch voelt Sinephro’s muziek vaak té gestileerd en mist het de rauwe energie die deze stijl zo levendig maakt. De productie is glossy en smooth, vol glanzende lagen die technisch indrukwekkend zijn, maar soms ten koste gaan van spontaniteit en verrassing. Waar je hoopt dat ze echt zou losbreken en wat meer risico zou nemen, blijft ze hangen in perfectie. Het resultaat is een overdadig gepolijste sound die sommige luisteraars zal betoveren, maar anderen wellicht iets te glad zal aanvoelen. Een prachtig gemaakt album, maar een beetje meer vuur had geen kwaad gekund. (Anton Dupont) (6/10) (Warp Records)
Ibibio Sound Machine – The Balck Notes EP
‘The Black Notes EP’ van Ibibio Sound Machine houdt het momentum sterk na hun uitstekende album ‘Pull The Rope’. De EP bevat twee nieuwe, energieke tracks die onmiskenbaar voor de dansvloer zijn gemaakt, naast twee remixes van eerdere nummers. Het London-gebaseerde octet, met hun kenmerkende mix van West-Afrikaanse funk, post-punk en moderne electro, weet opnieuw te imponeren. Eno Williams’ krachtige zang en de ritmische grooves zorgen voor een opzwepende luisterervaring. Met deze EP laten ze zien dat ze hun unieke sound steeds verder perfectioneren en klaar zijn om de dansvloeren te blijven veroveren. ‘The Black Notes EP’ voelt als een natuurlijke voortzetting van hun muzikale reis, vol energie en inventiviteit. Wel zijn er strafpunten voor schaamteloos uitmelken van de wave waar ze inzitten, maar dat is verder heel begrijpelijk 🙂 (Jan Vranken) (6/10) (Merge Records)
Alpha P – Welcome To The Pack
Alpha P, de jonge Nigeriaanse artiest uit Benin City, wil met zijn EP ‘Welcome To The Pack’ laten zien dat hij klaar is om zijn “pack” te leiden. Helaas is deze poging allesbehalve overtuigend. Hoewel Alpha P zichzelf profileert als een genre-bender, komt de mix van trap, R&B en afrobeats op deze EP niet goed uit de verf. Zijn zang en rap voelen zwak en ongeïnspireerd aan, vooral op de track ‘Light’, dat zonder twijfel het dieptepunt van de EP vormt. De rest van de nummers klinkt flets en ongericht, alsof hij zelf niet goed weet waar hij muzikaal naartoe wil. Het geheel mist de energie en visie die je zou verwachten van iemand die zich een leider noemt. Kortom, deze EP slaat de plank volledig mis. (Elodie Renard) (3/10) (Penthouse/Mad Solutions)
LL Cool J – The Force
LL Cool J is terug met ‘The Force’, en hoewel hij ons niets meer verschuldigd is, bewijst hij dat hij nog steeds een van de grootmeesters van hiphop is. Dit album is geen comeback, maar een bevestiging van zijn plaats in de rapwereld. LL rapt met de intensiteit en precisie van iemand die weet dat hij niets meer te bewijzen heeft, maar toch de lat voor zichzelf hoog legt. De opener, ‘The Spirit Of Cyrus’, zet meteen de toon: fel, rauw en zonder genade. LL keert terug naar zijn roots met tracks als ‘Post Modern’ en ‘The Force’, waar hij herinneringen oproept aan zijn gloriedagen. Zijn samenwerking met Busta Rhymes op ‘Huey In The Chair’ barst van energie, terwijl ‘Proclivities’ een nostalgische knipoog naar zijn beroemde liefdesnummers is. Op 56-jarige leeftijd klinkt LL scherper dan ooit – geen comeback, maar pure bevestiging. (Elodie Renard) (8/10) (LL Cool J INC)
.