Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
The Georgia Thunderbolts – Rise Above It All
‘Rise Above It All’ is het tweede album van de Amerikaanse Southern Rock band The Georgia Thunderbolts, een relatief jonge band waarvan de leden nog niet zo lang geleden de kost verdienden als straatmuzikanten. Hun debuutalbum ‘Can We Get A Witness’ kwam uit in 2021 in het midden van de Corona-pandemie. Maar ondanks het feit dat het album niet gepromoot kon worden met touren zette het The Georgia Thunderbolts toch op de kaart (ruim 6 miljoen streams op Spotify). Troefkaart van The Georgia Thunderbolts is zanger TJ Lyle die de nummers naar een nog hoger niveau tilt. Er staan 13 uitstekende Southern Rock nummers op ‘Rise Above It All’ waarvan ik het stevige ‘Rock And Roll Record’ naar voren wil schuiven als luistertip. Ook staan er twee covers op dit album, namelijk ‘Ain’t Got No Money’ van Frankie Miller en ‘It Ain’t Easy’ van Ron Davies dat vooral bekend is geworden door dat David Bowie dit nummer heeft gebruikt op het album ‘The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders’. Als je jezelf ooit hebt afgevraagd hoe het zou klinken als Paul Rodgers met Bad Company hun krachten zou verenigen met Lynyrd Skynyrd is dit album het antwoord op je vraag. (Ad Keepers) (8/10) (Mascot Records)
Yannis & the Yaw – Lagos Paris London
Yannis Philippakis, de frontman van Foals, heeft zich gewaagd aan een muzikaal avontuurtje dat klinkt als een exotische vakantie voor je oren. ‘Lagos Paris London’ is het resultaat van een creatieve ménage à trois tussen Afrikaanse ritmes, Parijse flair en Britse rock. En alsof dat nog niet genoeg was, heeft Philippakis niemand minder dan de legendarische Tony Allen, de godfather van de afrobeat, aan boord gehaald. Met Allen’s betrokkenheid krijgt de afropop-injectie in dit album instant street cred. Het album opent met ‘Walk Through Fire’, een nummer dat zo funky is dat zelfs je oma spontaan haar heup zou breken. ‘Rain Can’t Reach Us’ klinkt vertrouwd voor Foals-fans, maar met een tropische twist die je doet verlangen naar een cocktail met een parasolletje. De echte verrassing is ‘Night Green, Heavy Love’, een track die klinkt alsof Tony Allen en Philippakis samen in een blender zijn gegooid – op een goede manier. Allen’s onmiskenbare ritmes geven het nummer een authenticiteit die je niet kunt faken. ‘Under The Strikes’ en ‘Clementine’ ronden het geheel af met blazers die zo warm zijn dat je er een ei op kunt bakken. Met ‘Lagos Paris London’ bewijst Philippakis dat hij niet alleen een rockster is, maar ook een muzikale globetrotter met respect voor de roots. Deze ep is een zomerse cocktail die je graag tot de laatste druppel opdrinkt, geshaakt door een meester-mixologist. Een muzikale wereldreis zonder jetlag, met first-class afrobeat-begeleiding! (Jan Vranken) (8/10) (Transgressive Records)
The Softies – The Bed I Made
The Softies keren terug met ‘The Bed I Made’, een plaat die precies is wat je zou verwachten van deze veteranen van de indie pop scene. Het duo Rose Melberg en Jen Sbragia brengt opnieuw hun kenmerkende geluid: minimalistische gitaren en hemelse harmonieën die je meevoeren naar een dromerige staat van melancholie. Hoewel vakkundig uitgevoerd, mist het album de vernieuwingsdrang die je zou hopen na al die jaren. De nummers vloeien in elkaar over in een aangenaam, maar soms wat eentonig geheel. De teksten, hoe poëtisch ook, blijven steken in bekende thema’s van liefde en verlies. Voor fans van het genre is dit een vertrouwde en comfortabele luisterervaring. Nieuwkomers zullen zich echter afvragen wat al die ophef over The Softies nu eigenlijk betekent. ‘The Bed I Made’ is als een warm bad: aangenaam, maar niet bepaald opwindend. Een degelijk album dat de verwachtingen inlost, zonder ze te overtreffen. (Anton Dupont) (7/10) (Father/Daughter records)
Tigran Hamasyan – Bird of a Thousand Voices
Tigran Hamasyan’s ‘The Bird of a Thousand Voices’ is een ambitieus transmedia-project dat de grenzen van de traditionele muziekervaring verlegt. Gebaseerd op het Armeense volksverhaal ‘Hazaran Blbul’, creëert Hamasyan samen met filmmaker Ruben Van Leer een meeslepende wereld die zich uitstrekt over verschillende media. Naast het album is er een fillm, maar ook een videogame. Het album is een wonderbaarlijke reis door diverse muziekgenres, elk indrukwekkend geproduceerd en theatraal uitgevoerd. Nummers als ‘The Curse’ demonstreren Hamasyan’s vermogen om deze elementen te incorporeren in een wonderlijke muzikasle wereld waarin je zelfs metal kan horen, terwijl ze een enorme rijkdom aan muzikale citaten meedragen. Hamasyan’s kenmerkende stijl, die Armeense folk verweeft met moderne jazz en elektronische elementen, vormt de basis. Complexe ritmes en virtuoze pianopartijen creëren een soundtrack die zowel uitdagend als meeslepend is. Hoewel de muzikale dichtheid voor de onoplettende luisteraar wellicht overweldigend kan zijn, blijft ‘The Bird of a Thousand Voices’ een indrukwekkend en innovatief werk dat Hamasyan’s evolutie als artiest markeert. (Jan Vranken) (8/10) (naive)
Los Bitchos – Talkie Talkie
De Londense band Los Bitchos brengt met hun tweede album ‘Talkie Talkie’ een verfrissende bries zomerse energie. Dit internationale gezelschap, bestaande uit leden uit Australië, Uruguay, Zweden en Engeland, levert een aanstekelijke mix van cumbia, Latin en indie rock. De titeltrack ‘Talkie Talkie Charlie Charlie’ is een absolute uitschieter die je onmogelijk stil laat staan. De instrumentale nummers ademen een zorgeloze sfeer die doet denken aan zorgeloze strandfeesten en zwoele zomeravonden. Hoewel de vergelijking met Paramore’s laatste werk niet helemaal opgaat qua genre, delen beide albums wel een onweerstaanbare catchiness. Los Bitchos weet met hun unieke blend van wereldmuziek en indie rock een eigen geluid neer te zetten dat zowel vertrouwd als vernieuwend aanvoelt. ‘Talkie Talkie’ is een album zonder pretenties, puur gericht op plezier en dans. Het is muziek die je met een glimlach beluistert en die je dag instant zonniger maakt. Voor liefhebbers van aanstekelijke ritmes en exotische klanken is dit album een must-have voor de late zomer van 2024. (Elodie Renard) (7/10) (City Slang)
