Vrijdagavond stroomde het Muziekgebouw Frits in Eindhoven vol, toen Engelbert Humperdinck, de legendarische zanger met een carrière van meer dan zes decennia, zijn laatste Nederlandse tournee aanving als onderdeel van zijn The Last Waltz Tour. De zaal was tot de nok toe gevuld met fans van alle leeftijden, die kwamen om afscheid te nemen van de man die met zijn muziek zoveel levens heeft geraakt. Een levende legende, zo mag je wel zeggen, want met een carrière van 68 jaar, mag je daar toch wel over spreken.
Zoals bij slechts weinigen terecht het geval is, kreeg Humperdinck bij aanvang een staande ovatie. Begeleid door een achtergrondband die gezamenlijk amper tweemaal de leeftijd haalde van de in India geboren Brit stapte de zanger het podium op met de voor hem zo kenmerkende lach. Het concert begon met een ingetogen, maar toch krachtige vertolking van Willie Nelson’s ‘Funny How Time Slips Away’, waarmee Humperdinck direct een nostalgische toon zette. Engelbert, nog steeds warm en vol emotie, wist het publiek meteen te betoveren, maar dat bleek al snel louter vanwege zijn legendarische status en charmante overkomen. Hij kondigde aan dat het een avond werd vol hits, maar eerlijkheidshalve moet gezegd worden dat er veel hits van anderen gebracht werden. Dit werd gevolgd door ‘Am I That Easy to Forget’ (uit 1968), een klassieker die het publiek meenam naar de hoogtijdagen van zijn carrière.
Nee, het is niet fijn om een 88-jarige legende af te kraken, maar het is nog minder fijn om te moeten schrijven dat het een geweldig en spetterend optreden was. Charmant bleef de Engelsman tot aan het einde, met meerdere nummers als toegift. Maar waar dit de Farewell tournee is, had deze gezien zijn stem toch al zeker jaren geleden moeten mogen plaatsvinden. Zijn mislukte optreden tijdens het Eurovisie Songfestival in 2012 met ‘Love Will Set You Free’ was feitelijk al te laat voor zijn farewell. Nu, 12 jaar later werd alleen maar pijnlijk hoorbaar dat die pijnlijke deelname geen momentopname was. Humperdinck zong niet zomaar een enkele keer vals, nee, Engelbert zat er gewoon vrijwel het gehele concert naast. Speelde structureel met zijn microfoon waarmee hij zorgde dat de ene zin duidelijk binnen kwam, de volgende zin amper verstaanbaar werd gemompeld. Maar, tussendoor, onvermoeid enthousiast en charismatisch.
Engelbert Humperdinck dronk zo nu en dan een glaasje “Many moons have past since alcohol passed these lips…. and they lie as well” bagataliseerde de zanger lachend zijn blijkbare behoefte aan een drankje. Goed, hij is 88, gun die man zn genot. Een van de hoogtepunten van de setlist had ongetwijfeld ‘Can’t Take My Eyes Off You’ kunnen worden. Een nummer waarbij de zaal uitbundig meezong en de energie van het publiek voelbaar was. Humperdinck genoot zichtbaar van de interactie en samen met de gitaarsolo was dat feitelijk het beste van het hele nummer. Humperdinck zong niet met de muziek mee, zat er naast en ook zijn stem was wederom vals.
Zijn uitvoering van ‘Bésame mucho’ toonde de warmte en passie die altijd centraal hebben gestaan in zijn werk, terwijl ‘Faithfully’ van Journey het publiek verraste met zijn ingetogen emotie. Humperdinck bewees zijn veelzijdigheid door een breed scala aan genres te bestrijken, van romantische ballades zoals ‘After the Lovin” tot het meer uptempo ‘Old Time Rock and Roll’, waarin hij zijn overigens meer dan voortreffelijke band introduceerde. Een kort duetje met een van zijn toetsenistes was een fijn intermezzo en de solo’s van de muzikanten waren uiteindelijk het hoogtepunt van de avond.
Natuurlijk, het iconische ‘Release Me’, bracht het publiek in vervoering. De zaal barstte uit in een daverend applaus, waarbij menigeen de tranen niet kon bedwingen. Dit was het lied dat Engelbert in 1967 naar ongekende hoogten bracht, en het was passend dat hij zijn afscheid hiermee markeerde. Enkele nummers toegift en het publiek hing aan zijn lippen. Ogenschijnlijk vanwege zijn grote hart en zijn warme glimlach, dankbaar voor de liefde die zanger en publiek van elkaar in 68 jaar hebben ontvangen. Voor de fans in de zaal was dit een avond om nooit te vergeten, maar muzikaal gezien gaat dit concert toch wel de boeken in als een van de slechtste concerten ooit gegeven in het verder steeds beter programmerende Muziekgebouw Eindhoven.