In het weekend van vrijdag 23 augustus tot en met zondag 25 augustus bruiste het oude centrum van Delft van de jazz, soul, funk en wereldse klanken. Al bijna 40 jaar is het voor liefhebbers van deze muziekstromingen goed toeven in de Prinsenstad. Jazz Festival Delft is dan misschien niet het festival van de grote namen en acts, maar elk jaar zet de organisatie weer een gratis toegankelijk verrassend en meeslepend programma neer waar veel bezoekers enorm veel plezier aan beleven. De nieuwe slogan voor deze editie was ‘Where Sounds Connect Souls’ en dat gebeurde op grote schaal.
Op donderdagavond 22 augustus werd het festival door burgemeester Marja van Bijsterveldt officieel geopend in HAL015, de tijdelijke stoere industriële locatie van het Rietveld Theater, gelegen aan de Schie in het Kabeldistrict. De nieuwe vanuit Rotterdam opererende Latin jazz band ModulAfro onder leiding van de Italiaanse drummer Enrico Antonio Locci trapte vervolgens af met hun aanstekelijke mix van jazz en Afro-Cuban music.
Energie
Vrijdagavond barstte het eigenlijke festival dan echt los. Op het Doelenplein was het toch wel de rauwe soul jazz van het nog steeds vrij nieuwe collectief The Pulitzers die de aandacht trok. De band maakt muziek die diep geworteld is in de tradities van legendarische formaties als The Meters, Jimmy McGriff en BookerT. Het gelauwerde viertal bestaat uit Frank Montis op Hammond, Bas van der Wal op gitaar, Phil Martin op percussie en Salle de Jonge op drums. Samen vormden zij een heerlijke groove machine.
Heel anders ging het eraan toe op het Brouwplein-podium tijdens het optreden van Kruidkoek. Met hun ‘Garagejazz’ bestormt dit obscure viertal al 10 jaar zowel de serieuze jazzpodia zoals Bimhuis en LantarenVenster als de bekende popzalen en festivals. En ook deze avond brachten de mannen hun bijna theatrale cocktail van jazz, rock en improvisatie muziek te gehoren. Het werd gebracht met een soort humor die wellicht niet iedere toeschouwer kan waarderen, maar bij het merendeel verscheen toch een grote grijns op het gezicht tijdens dit optreden.
Op datzelfde Brouwplein-podium was het even later de aanstekelijke Afro Jazz van het 10-koppige ensemble Sirocco, geleid door componist en frontman Ko Kunst en Saxofonist Max van Houtum, die de toegestroomde menigte al snel aan het dansen kreeg. Wat een energie kwam hier los.
Ook bij de Latin stage in Theater de Veste kwam enorm veel energie los. Het zweet drop nog net niet van de muren, maar het scheelde niet veel. Een zeer divers publiek danste of het een lieve lust was en ging totaal op in de Cubaanse klanken van Septeto Triolosdos. Of we even een avondje in Havana waren.
Magische sfeer
Helaas waren de weergoden het festival op zaterdag niet goedgezind. De dag begon broeierig, maar toen de voor de Edison Jazz Vocaal Nationaal genomineerde formatie Cantorias het podium op het Doelenplein betrad, begon het na twee nummers enorm te stormen en regenen. Volgens zangeres Femke Smit was dit het kortste optreden van haar leven.
Het festival werd op de buitenpodia voor enige tijd stilgelegd. En waar kon je nu met al deze nattigheid het beste schuilen? Natuurlijk in de Nieuwe Kerk op de Markt. Dat was geen slechte keuze, want de beroemde componist en jazzpianist Bert van den Brink was daarachter het grote kerkorgel gekropen en liet dit gigantische instrument grooven alsof het een Hammond orgel was. Van den Brink schotelde het publiek fantastische versies van jazz klassiekers voor zoals ‘Cantaloupe Island’ van Herbie Hancock en ‘My Funny Valentine’, oorspronkelijk een melodie uit de musical ‘Babes in Arms’ uit 1937, maar later groot geworden door uitvoeringen van onder andere Frank Sinatra en trompettist Chet Baker. Zowel het publiek als Van den Brink zelf genoten zichtbaar van dit optreden.
Ondertussen leek het podium op de Markt door het noodweer niet meer geschikt om op te spelen. Om grote schade aan het geluidssysteem te voorkomen, was deze reeds verwijderd. Maar toen de zware regenval was gestopt, kroop de grote bigband New Sound Jazz Machine uit Enschede onder leiding van Joris Bolhaar toch het podium op om een nagenoeg akoestisch concert te geven. Door de verlichting van slechts een fel schijnende bouwlamp in combinatie met de werkelijk schitterende composities, ontstond er een magische sfeer. Opnieuw een mooi moment op deze tweede festivaldag.
Op andere plekken waren de podia wel weer opgestart. Bij podium Wijnhaven denderde de funky jazz van Montis, Goudsmit en Directie over de gracht. Op het Doelenplein sloten de lokale helden van Bunker de avond af met hun knallende brass beats en dansten de fans de straatstenen uit de grond.
Gedanst
Met het optreden van de Mexicaans-Nederlandse formatie Son de Aqui keerde op zondag gelukkig ook de zon weer terug. Bij de eerste gitaarklanken en zang van bandleider Leonardo Prieto was het in één klap weer zomer in Delft. De nummers van Son de Aqui zijn gebaseerd op de traditionele muziek uit Mexico, Cuba en Colombia, maar worden gemixt met invloeden uit hiphop, funk, reggae en elektronische muziek. We kregen het er warm van.
En die warmte werd alleen maar lekkerder bij het optreden van de Keniaanse zangeres Wendy Kimani en de Congo Beach Club op het Brouwplein podium. Congo Beach Club speelt muziek van The African Songbook. Alle stromingen kwamen deze middag voorbij. Van Ghanese Highlife, Rumba uit Guinee en Soukous uit Congo. Er werd weer veel gedanst.
Ook bij het optreden van zanger en drummer Marlon Pichel. Pichel en zijn strak spelende band nam het publiek mee terug naar de roemruchte jaren van onder andere Stax Records. Het plein bij de Oude Jan, zoals de Oude Kerk wordt genoemd, veranderde voor even in een swingende straat in Memphis, Tennessee. In de muziek van Pichel zit het allemaal: Southern Soul, gospel, funk, jazz, blues en rock’n roll. Marlon Pichel zong en drumde met het grootste gemak en zijn band stuwde hem op naar grote hoogte. Het was een mooie afsluiting van een heerlijke editie van Jazz Festival Delft.
Foto ModulAfro (c) Hans Dunlop
Foto Sirocco (c) Hans Dunlop
Foto Septeto Triolosdos (c) Jurjen Bolsenbroek
Foto Bert van den Brink (c) Hielke Grootendorst
Foto NewSoundJazzMachine (c) Hielke Grootendorst
Foto Son de Aqui (c) Hans Dunlop
Foto Marlon Piechel (c) Hielke Grootendorst