Binnenkort brengt Gia Ford haar debuutalbum ‘Transparent Things’ uit. Een album vol observaties en storytelling. Maar eigenlijk heet ze Molly McCormick. In hoeverre weerspiegelt Gia Ford het persoonlijke leven van Molly? Een mooi gesprek om dat uit te zoeken, samen met de 27- jarige singer songwriter uit het Engelse Sheffield.
Ze oogt ontspannen, Molly of Gia. Deze keer met een blonde look, maar dat is altijd weer een verrassing. Ze noemt ‘Transparant Things’ duidelijk ‘haar debuut’. “Ik heb wel twee EP’s gemaakt. Maar ik wist toen niet wat ik wilde. Met ‘Transparant Things’ is het echt anders. Ik had de Sound City Studios in LA tot mijn beschikking. Ik had een band én sessiemuzikanten. Daarnaast had ik in Tony Berg een fantastische producer.” Inderdaad ‘niet slecht’: een studio waarin ook één van haar grote inspiratiebronnen had gewerkt, Fleetwood Mac: De producer van onder andere Phoebe Bridgers. En meteen ook een nieuw, groot, label: Chrysalis. “Ik had showcases gespeeld en ze waren geïnteresseerd. Via hen kon ik ook met Tony Berg werken.” En dat klikte goed. ”Ik ging bewust de studio in zonder een vast plan. Ik wilde ook de ideeën van anderen gebruiken. Van de gitarist, Conor Houston, en zeker ook van Tony. Hij heeft vaak verrassende invalshoeken en vondsten.”
Van ‘Transparant Things’ zijn ondertussen een paar singles gedropt, die meteen Molly’s veelzijdigheid in de verf zetten. “Door het album krijgen die nummers nu ook een context. Dan hoor je ook de balans in mijn muziek, met zowel de lichte als donkere tinten.” Tinten die goed passen bij haar persoonlijke songs. Zoals “Our Mutual Friend”, de afsluiter van de plaat. “Het gaat over mijn oma, die toen net was overleden. Het nummer sluit af met de tekst: “Until we meet again”. Dat zijn dus ook meteen de laatste woorden van het album. Toepasselijk voor de situatie, en ook dat ik in de toekomst weer terug kom met meer muziek.”
Deze directe en vrij letterlijke stijl is echter vrij uniek voor Molly. “Klopt, ik schrijf niet vaak over mijzelf. Ik hou er meer van om verhalen te vertellen, waarbij ik de karakters zelf verzin. Ik kan me er wel in verplaatsen en meestal heb ik ook sympathie voor die ander. Dus gaat het ook weer een stukje over mijzelf… En als de nummers echt persoonlijker worden, dan verberg ik me graag achter metaforen, zoals in ‘Paint Me Like A Woman’, of ‘Alligator’”:
“I’m an alligator – Downtown, the water is rising – A navigator and I’ll sail, sail away.”
Het is dus niet altijd even gemakkelijk om de persoon Molly te ontdekken in de songs van Gia Ford. En dat vindt ze prima. ”Als jij een bepaalde band of gevoel hebt bij mijn songs, dan maakt het toch niet uit of ik het zelf ben? Het gaat om jouw beleving. Ik stop er ook geen boodschap in of zo.”
Tijd om dieper het leven van Molly McCormick in te duiken. Door goed naar de muziek van haar alter ego Gia Ford te luisteren. En zo te proberen haar invloeden bloot te leggen. Zoals bij de titel van de plaat, ‘Transparent Things’. “Dat is ook de titel van een boek van Vladimir Nabokov. Mijn songs gaan vaak over de outcasts, de mensen aan de rand van de maatschappij. Zij zijn voor de wereld nauwelijks meer zichtbaar. Voor de titel zocht ik dan ook naar woorden als ‘onzichtbaar’ of ‘transparant’. Toen kwam ik thuis bij het boek van Nabokov. Het gaat over de geheime levenswandel van de hoofdpersoon. Dat paste perfect bij mijn songs. Die gaan ook over geheime gevoelens en verlangens.” Niet toevallig dat ze uitkomt bij literatuur of poëzie. ”Ik lees graag en het biedt me inspiratie. Ik ben graag even in een andere wereld. En dan zie je de dingen weer net vanuit een ander perspectief… Muziek is een gevoel dat je niet kunt beschrijven toch? Een gedicht heeft dat ook, zonder dat je er de vinger op kunt leggen.” Bij de volgende vraag lacht ze, haast verlegen, maar enthousiast… “Ja, je hebt gelijk: ik zou inderdaad graag zelf een boek willen schrijven, ooit.”
Ook de muziekwereld brengt Molly (of toch Gia?) voldoende inspiratie. Heel veel zelfs, want haar smaak is breed. Eén ervan is Fleetwood Mac. “Vooral Stevie Nicks is een grote inspirator. Het is haar stem, maar ook haar songwriting. Ze schrijft echte verhalen. Vaak over echte mensen, maar vaak ook mythisch. Dat is wat ik zelf ook graag doe. Christine McVie schreef meer over het echte leven, de liefde. Dat is een stapje verder. Zo ver ben ik nog net, vind ik.” Andere invloeden? “Nick Cave, ook zo’n verteller, heerlijk donker en macaber. Dat heb ik ook met PJ Harvey. En dan is er natuurlijk Kate Bush, “I really love Kate Bush”, ook zo’n verteller. En de laatste jaren heb ik ook Joni Mitchell ontdekt. Die verbeelding, als in een schilderij. En misschien verwacht je het niet, maar ik hou ook van Massive Attack en Portishead. Die typische, haast mystieke atmosfeer.”
Het woord storytelling valt regelmatig, vooral als het gaat om observaties van anderen. “Ik wilde altijd wel psycholoog worden. Ik ben geïnteresseerd in mensen en waarom ze zijn zoals ze zijn. In high school had ik zelfs een obsessie voor seriemoordenaars. Ik ben gewoon gefascineerd door mensen die anders zijn dan ik. Ik heb het dan ook vaak over verschoppelingen. Of over mensen die zich opmerkelijk gedragen.” Zo gaat ‘Falling In Love Again’ over een man die rouwt om zijn overleden vrouw. En dan zijn nieuwe partner vraagt om de kleren van de overledene aan te trekken… Of ‘Paint Me Like A Woman’: een vrouw die het gevoel heeft dat ze zelf een slechterik wordt doordat ze zelf is mishandeld door mannen in haar leven. “Maar eigenlijk zijn alle mensen voor mij interessant. Iedereen heeft meerdere kanten. En we zijn voortdurend bezig om elkaar te beïnvloeden. Vaak zetten we ook nog tijdelijk een masker op om het later weer af te zetten.” En dat heeft ze ook bij films. “Ja, David Lynch natuurlijk, die sfeer. Niet alleen in zijn films, maar ook in zijn muziek en TV series. Ik houd er van.”
En dan, misschien (helaas) een moeilijker punt, zelfs anno 2024… Ze is privé en in haar muziek heel open over haar liefde voor vrouwen. Heeft dat invloed op haar muziek? Voelt ze misschien druk uit de gemeenschap om daar ‘iets mee te doen’? “Nee, ik denk er niet bij na. Alleen in de marketing is het wel handig om mijn seksuele voorkeur duidelijk te maken. Maar ik voel niet de noodzaak om erover te praten. “It’s just who I am”. Ik voel ook geen druk of zo, maar als ik iets zou kunnen doen voor de community, ja dan zou ik het wel doen. Maar ik ben geen activist. Het is al heel krachtig om mijzelf te zijn, om mijzelf te kúnnen zijn. Dat zegt al veel over wat er bereikt is. Ik mag zijn wie ik ben en ik kan erover praten. Dat is toch prachtig, vind ik.”
Molly straalt één en al tevredenheid uit. Tevreden over haar nieuwe album ‘Transparent Things’, haar échte debuut. En over de psychologische analyse van de maker, haar muzikale alter ego Gia Ford. Die houdt van goede storytelling, soms mystiek, maar altijd over mensen. Mensen die ze wil doorgronden, met of zonder masker. Ondertussen haarzelf ietwat afschermend onder een deken van metaforen. Gia Ford observeert, verhaalt en laat ruimte. En doet dat verdomd knap.
Foto’s (c) Katie Malcolmson (live) & Melanie Lehmann