Lorana heeft zojuist haar derde EP uitgebracht: ‘I Hope You Know I Love(d) You’. Alleen deze titel maakt je al nieuwsgierig. Ze noemt het zelf “An ode to big feelings of non-romantic love.”
Samen met co-producer Jules Koniezcny verkent de van oorsprong Belgisch Limburgse zangeres het glibberige pad van de interpersoonlijke gevoelens. De schijnbaar duidelijk zichtbare gevoelens, maar ook de niet zichtbare. Die akelig lang onderhuids kunnen blijven en op momenten plots naar boven komen. Die duidelijkheid kunnen verschaffen, maar vaak slechts verwarring scheppen. Maar je altijd weer een stapje verder brengen in de vriendschappen en in de persoonlijke groei. Want persoonlijk zijn de zeven songs op ‘I Hope You Know I Love(d) You’ zeer zeker. Lorana lijkt de gevoelige thema’s op te pakken in luchtige teksten, maar de grappige woordspelingen geven aan dat er meer is. Net als in haar voorafgaande EP’s ‘Here In Between’ (2020) en ‘The Edge Of Real’ (2023) beschrijft ze de dualiteit in het leven, de oneindige evolutie naar iets waarvan we weten dat er geen einde zal zijn, slechts een ontwikkeling.
De 37 seconden van ‘Intro’ zetten meteen de toon voor de hele EP. Een ‘Lyncheriaans’ telefoongesprek… “I don’t know, maybe I need some patience”, spreekt een ietwat duistere stem, om vervolgens de verbinding te verbreken. Lorana verward achterlatend: “Hey friend, are you still there?…” In ‘Hopeless Romantic’ wordt dit verder uitgewerkt in een heerlijke alt pop song. Pakkend , maar tegelijk ook diepgaand, waarbij verschillende gevoelens door elkaar lijken te lopen. Typisch Lorana, mogen we wel zeggen: “I make movies of silly scenes, don’t kill my dreams, I can’t live without it.” Deze catchy, maar ook spannende stijl hanteert ze ook op het latere ‘Wild West’. Beide kunnen makkelijk doorgaan voor sterke singles.
De overige vier songs laten de meer ingetogen kant van Lorana zien, waarbij ze in de songtitels al wat sluiers lijkt op te lichten. In ‘Former Best Friend’ uit ze haar gevoelens in een rustige indiefolk stijl. Met een passende, mannelijke, tweede stem. Bij vriendschap zijn immers altijd meerdere mensen betrokken, nietwaar?
‘Unspoken’ leunt juist meer op het pianospel, waarop Lorana’s stem alle emoties neer kan leggen; van ingetogen tot wanhopig. Een nummer dat diep bij je binnen dringt, met herkenbare universele gevoelens, maar gebracht met een persoonlijke intensiteit, waarna Lorana op ‘Moorgate Station’ laat horen dat haar stem niet alleen emoties goed aankan, maar eigenlijk ‘gewoon’ steengoed is, met een breed bereik. Het genoemde metrostation lijkt een mooie verwijzing is naar haar nieuwe, tweede thuis, Londen.
Daarna is het alweer het tijd voor de afsluiter van de EP: ‘Selfish Side of the Road’ (weer zo’n geweldige titel…). Een nummer waar in de allerlaatste regels alles weer goed lijkt te komen: “I Should be grateful, I know an angel, there will be space for two…” Qua productie is dit de meest pure song, met weinig toeters of bellen. Alsof Lorana wil aantonen dat alles op deze EP oprecht, persoonlijk en puur is. Een prachtige song, daar niet van. Maar ze hoeft dit echt niet meer aan te tonen. De EP is puur Lorana, zoals we haar hebben leren kennen uit haar eerdere EP’s. Op ‘I Hope You Know I Love(d) You’ laat Lorana opnieuw horen wat ze kan, in songwriting en arrangementen en tilt ze het eindproduct naar een nog hoger niveau. Dat, zonder zichzelf te verloochenen. (8/10) (Canvas Music)