Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Tones and I – Beautifully Ordinary
Toni Watson, beter bekend als Tones and I, verrast met haar tweede studioalbum, ‘Beautifully Ordinary’. Dit werk markeert een duidelijke evolutie ten opzichte van haar debuutalbum ‘Welcome To The Madhouse’ uit 2021. Terwijl haar debuut nog bol stond van overdreven nummers, onthult ‘Beautifully Ordinary’ een diepere, kwetsbare kant van Tones and I. Het album opent sterk met ‘To Be Loved’, een rauwe en oprechte verkenning van Watson’s verleden, doordrenkt van thema’s als eenzaamheid en verlangen naar acceptatie. De titeltrack, ‘Dance With Me’, benadrukt haar groei door de verschuiving van de vraag “dance for me” naar een uitnodiging om samen te dansen. Dit kleine verschil weerspiegelt haar artistieke ontwikkeling en zelfvertrouwen. Hoewel sommige tracks een beetje langdradig kunnen aanvoelen en haar vocale stijl voor sommigen nog steeds een uitdaging kan zijn, toont ‘Beautifully Ordinary’ een duidelijke verbetering in productie en songwriting. Watson’s authentieke benadering en emotionele diepgang tillen het album naar een hoger niveau, en het is duidelijk dat ze plezier heeft gehad tijdens het maken ervan. Een geslaagde tweede fase in haar carrière. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Bad Batch Records)
Dune Rats – If It Sucks, Turn It Up
De mannen van Down Under laten na een radiostilte eindelijk weer iets van zich horen. ‘If It Sucks, Turn It Up’ is hun vijfde langspeler. Veel is er niet veranderd op tekstueel en muzikaal vlak. De teksten bevatten nog steeds een hoop humor en de muziek kun je plaatsen in het hokje ‘Jaren 90 Punk-Pop’. ‘If It Sucks, Turn It Up’ bevat tien korte punk-pop nummers in de stijl van bands als Blink 182, The Offspring en Green Day. Af en toe horen we ook wat Clash-invloeden maar originaliteit is ver te zoeken. Het beste nummer is ‘Solar Eyes’ wat bewijst dat Dune Rats ook nummers kan schrijven die wel blijk geven van originaliteit. Het heeft weinig met punk te maken, maar is meer te vergelijken met een artiest als Tame Impala. (Ad Keepers) (6/10) (Ratbag Records/BMG)
Justin Nozuka – CI
Justin Nozuka’s EP ‘CI’, bestaande uit slechts zeven nummers, komt tekort om als volledig album te worden beschouwd. De EP leunt zwaar op verschillende effecten, wat waarschijnlijk een bewuste stijlkeuze is, maar het overmatige gebruik ervan voelt overdreven aan. Als de effecten bedoeld zijn om de rauwheid van de muziek te verhullen, is dat begrijpelijk, maar het suggereert dat Nozuka nog steeds bezig is zijn vak te verfijnen. Een opvallend nummer, ‘Orange Lampshade’, toont potentie maar schiet uiteindelijk tekort in de uitvoering en laat veel te wensen over. Daarentegen is ‘Chlorine’ een prachtig lied dat het verlangen oproept om het door iemand als Jalen Ngonda te horen vertolken, wat aangeeft dat het songschrijven sterk is, ook al komt de uitvoering niet helemaal tot zijn recht. Over het geheel genomen laat de EP zeker belofte zien, maar er is nog duidelijk ruimte voor verbetering. Met meer verfijning en misschien een meer gerichte aanpak zou Nozuka voort kunnen bouwen op de basis die hier is gelegd. Zoals het nu is, is ‘CI’ een redelijke poging die een 7/10 verdient. (Jan Vranken) (7/10) (Post 1988)
Lost Lonely Boys – Resurrection
‘Resurrection’, het nieuwste album van Lost Lonely Boys, doet zijn titel eer aan. Dit is hun eerste release sinds het afschuwelijke ongeval waarbij gitarist Henry Garza in 2013 van het podium viel en een ernstige rugblessure opliep. En voor hun eerste album in tien jaar stelt het zeker niet teleur. Het album biedt een heerlijk ouderwetse en degelijk uitgevoerde mix van poprock, gespeeld door muzikanten die precies weten waar ze mee bezig zijn. De opener ‘Wish You Would’ is een geweldig nummer dat live ongetwijfeld goed zal aanslaan. De vocalen zijn sterk, en het nummer klinkt zo Amerikaans als het maar kan. ‘I Let You Think That You Do’ zou niet misstaan op een succesvol album van ZZ Top, met zijn robuuste riffs en catchy melodie. Het album blijft vervolgens sterk doorgaan, met het ene na het andere lekkere nummer. Het enige probleem is dat je voortdurend het gevoel hebt dat je het allemaal al eens eerder hebt gehoord. Er is niets echt verrassends aan, maar dat doet er niet veel toe. Dit is een heerlijk album voor iedereen die van bluesrock en poprock houdt. Los Lonely Boys bewijzen dat ze na tien jaar afwezigheid nog steeds weten hoe ze een goede plaat moeten maken.(Anton Dupont) (8/10) (Shelter Music Group)
Orville Peck – Stampede
Orville Peck heeft met zijn nieuwe album ‘Stampede’ wederom laten zien dat hij een meester is in het combineren van genres en stijlen, terwijl hij trouw blijft aan zijn eigen, unieke stijl. Dit keer zet hij een sprankelende show neer door samen te werken met een bonte verzameling van country- en poplegendes. En wat een feest is het geworden! ‘Stampede’ begint al sterk met ‘Cowboys Are Frequently Secretly Fond of Each Other’, een duet met niemand minder dan Willie Nelson. Peck en Nelson vullen elkaar naadloos aan, alsof ze al jaren samen op het podium staan. De ironie en de gevoeligheid die beide stemmen weten over te brengen, geven het nummer een bijzondere lading. Dan is er ‘How Far Will We Take It’ met Noah Cyrus, een nummer dat doet denken aan een roadtrip door de woestijn, waar de zon altijd net onder de horizon lijkt te hangen. De chemie tussen Peck en Cyrus spat van het nummer af, en je kunt niet anders dan meezingen – of je nu in de auto zit of niet. Als kers op de taart is daar het duet met Elton John, een remake van ‘Saturday Night’s Alright (For Fighting)’. Het is net zo extravagant en flamboyant als je zou verwachten van deze combinatie. Het nummer barst van de energie en het lijkt gemaakt om de hele nacht door te feesten. Maar ‘Stampede’ is niet alleen maar een aaneenschakeling van hits. Peck weet ook serieuze onderwerpen aan te snijden, zoals in het duet met Margo Price, ‘You’re An Asshole, I Can’t Stand You, And I Want A Divorce’. De titel zegt al genoeg – dit is country zoals het bedoeld is: rauw, eerlijk, en met een flinke knipoog. En dan hebben we nog de samenwerking met Diplo en Kylie Minogue, ‘Midnight Ride’. Dit nummer brengt een verrassende mix van dansbare beats en melancholische melodieën. Het is precies deze veelzijdigheid die ‘Stampede’ zo boeiend maakt; er is voor ieder wat wils. Orville Peck slaagt erin om op ‘Stampede’ het beste van zichzelf én zijn gasten naar voren te brengen. Het album voelt aan als een groot, kleurrijk circus waarin je van de ene verbazing in de andere valt. Het is niet altijd vernieuwend, maar het is wel ontzettend goed gedaan. Voor liefhebbers van zowel klassieke country als moderne pop is ‘Stampede’ een must-have. En met een waardering van 8/10 is dit een album dat je absoluut niet wilt missen. (Jan Vranken) (8/10) (Warner records inc)
