Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Cowboy Boy – Lipstick On A Pig
Het tweede album van de poppunkers van Cowboy Boy bevat wederom een taart als cover art. Leuk om dat als herkenningspunt te doen. Velen houden immers van een lekkernijtje op zijn tijd. Als we dan toch in die hoek zitten. Dit album is die keuze aan taart die je wel lust, maar je had liever wat anders gehad. Het klinkt allemaal wel oké, maar dan ben je het vrij snel allemaal vergeten en verkies je dan je andere bands. Met name de gitaarpartijen komen op het album goed uit de verf. Om het nog wat specifieker te noemen zijn de solo’s van een fijne kwaliteit, niet uitmuntend. De zangeres klinkt wat zeurderig, al doen er dat wel meer in de punk. Dit irriteert lichtjes. Al met al kunnen we stellen dat de taart er lekkerder uitziet dan hij smaakt. (Rik Moors) (5/10) (Get Better Records)
Quantum Fantay – Oneironauts
Quantum Fantay lanceerde ‘Oneironauts’, dit bestaat uit twee Griekse woorden: ‘oneiro’, betekent droom, en ‘naut’ betekent zeeman. Dit instrumentale conceptalbum gaat over twee geliefden, ze hebben de gave om bewust door hun dromen te reizen. Je hoort meer synthesizers, soundscapes en geluidseffecten dan op hun vorige albums. Maar bas en gitaar worden zeker niet vergeten. Daarnaast bevatten diverse tracks fluitspel: bijvoorbeeld de openingstrack ‘Flight Into Hive Mind’ en de titeltrack. ‘Orchid Borealis’ is de laatste track. Orchideeën hebben in veel culturen een symbolische betekenis, misschien ook op dit album? ’Oneironauts’ is geen “dromerig” album. Hoewel er enkele minimalistische stukjes zijn, is er meestal best veel om naar te luisteren. Dat komt onder andere door de vele details. De afwisseling/melange tussen synthesizers en (bas) gitaar is prima. Voor een aantal rockliefhebbers zullen bepaalde delen te “elektronisch” klinken. Daarnaast is het aantal herhalingen voor deze groep misschien aan de grote kant. Toch wordt het geheel goed aangevuld door drums en percussie. ‘Oneironauts’ is duidelijk met zorg samengesteld. (Esther Kessel-Tamerus) (7/10) (Progressive Promotion Records)
Meshell Ndegeocello – No More Water: The Gospel Of James Baldwin
Meshell Ndegeocello keert terug met een meesterwerk dat de grenzen van muzikale creativiteit op ongeëvenaarde wijze verkent. ‘No More Water: The Gospel Of James Baldwin’ is een avontuurlijke reis die zowel intellectueel als emotioneel uitdaagt. De openingstrack ‘Travel’ is niets minder dan een tour de force—een nummer dat je geest prikkelt en je aandacht vasthoudt van begin tot eind. Het is een stuk dat je simpelweg niet kunt bevatten, zo rijk aan lagen en subtiliteiten dat het bijna overweldigend is. Zelfs de spoken word track van ‘Raise The Roof’, een genre dat vaak als minder muzikaal wordt beschouwd, is hier doordrenkt met muzikaliteit. Ndegeocello brengt een ritmische dynamiek die de woorden tot leven brengt en ze bijna laat zingen. De twee versies van ‘Pride’ op het album zijn al net zo vernuftig, elk een eigen universum van geluid en emotie, en een bewijs van haar buitengewone vermogen om genrebarrières te doorbreken. Met ‘No More Water’ bewijst Ndegeocello dat er in het moderne tijdperk nog steeds baanbrekende muziek wordt gemaakt, die niet alleen luisteraars raakt, maar ook nieuwe paden bewandelt. Dit album is een frisse wind en een van de beste releases van het jaar. Voor wie nog twijfelt aan de kracht van hedendaagse muziek, is dit album een absolute aanrader. Zet je radio uit, haal je hoofd van het oldie-station en duik in deze muzikale verademing. (Jan Vranken) (9/10) (UMG)
Poison Ruin – Confrere
Na de onsamenhangende mix van genres en het al best slechte geluid van Poison Ruin’s vorige albums, komt hun derde album ‘Confrere’ als een teleurstelling van formaat. Waar ‘Harvest’ nog wist te amuseren met zijn duistere, dungeon-synth-gedreven sfeer, slaat ‘Confrere’ volledig de plank mis op alle fronten. Met slechts zeven tracks slaagt dit album er toch in om een lange zit te worden. De compositorische armoede en ondermaatse zang zorgen voor een luisterervaring die weinig tot niets te bieden heeft. Waar interessante fusie van black metal, darkwave en post-punk wordt beloofd, voelt het hier aan als een futloze poging die nergens naar toe gaat. De DIY-esthetiek, die soms tot creatieve hoogten kan leiden, werkt hier juist averechts. Het album klinkt als een schaamteloos slechte home recording, zonder enige poging om de rauwe randjes af te slijpen of enige diepgang te bieden. Hoewel het prijzenswaardig is dat muziek maken tegenwoordig voor iedereen toegankelijk is, laat ‘Confrere’ zien dat dit niet altijd leidt tot memorabele resultaten. De nummers zijn saai, oninspirerend en missen de vonk die Poison Ruin eerder ook al nooit had. Mocht je na het lezen van deze recensie toch nieuwsgierig zijn, wees gewaarschuwd: zorg ervoor dat je een pijnstiller binnen handbereik hebt. Dit album is, helaas, niets.(Anton Dupont) (1/10) (Relapse Records)
Q Da Fool – King George
‘King George’, het nieuwste album van Maryland rapper Q Da Fool, is helaas een tegenvaller. Waar zijn eerdere werk soms wist te verrassen met rauwe energie en oprechtheid, biedt dit album weinig nieuws of inspirerends. De productie voelt middelmatig en lijkt vaak een herhaling van wat we al zo vaak hebben gehoord in het raplandschap. De beats klinken generiek, en de flows voelen geforceerd en missen de authenticiteit die nodig is om echt te boeien. Een van de weinige lichtpuntjes op het album is ‘Pookie’, een samenwerking met Veeze die nog wel enige energie en creativiteit toont. Toch is dat niet genoeg om de rest van het album te redden. Het is duidelijk dat Q Da Fool zich hier schuldig maakt aan copycat-gedrag, zonder eigen draai aan zijn muziek te geven. In een periode waarin er sterke releases zijn, zoals het nieuwe album van Killer Mike, valt ‘King George’ simpelweg in het niet. Al met al is dit album een teleurstelling voor zowel oude als nieuwe fans. Q Da Fool zal meer moeten doen om zijn stempel te drukken in een steeds competitiever wordende scene. (Elodie Renard) (5/10) (Rich Shootas)
