Het Europees voetbalkampioenschap in Duitsland had duidelijk invloed op de bezoekersaantallen in het Muziekgebouw in Eindhoven, waar The Delines voor een helaas niet uitverkochte kleine zaal speelden. Wellicht speelt ook mee dat ze voor de derde keer in korte tijd een tour door Nederland doen, waardoor niet iedereen opnieuw komt kijken. Hoe lang kun je een album eigenlijk blijven promoten met een tour, vroeg Maxazine nog aan Cory Gray, toetsenist en trompettist, vlak voor het optreden begon. Gray kon er gelukkig om lachen, maar zangeres Amy Boone vertelde desgevraagd dat het nieuwe album, de opvolger van het succesvolle en goed ontvangen ‘The Sea Drift’, inmiddels helemaal klaar is, gemasterd en al. Er wordt nu gewerkt aan het artwork en Boone verwacht de release in februari 2025. We moeten dus nog even geduld hebben voor nieuw materiaal, maar in de tussentijd zijn The Delines een welkome gast om hun oudere werk ten gehore te brengen.
In Eindhoven trapte de band af met ‘Little Earl’, een nummer dat een complete muzikale roadmovie is. Het door gitarist, schrijver en componist Willy Vlautin prachtig geschreven verhaal over de mislukte overval door drie tieners, die deze misdaad duur moeten betalen, is meteen de perfecte introductie in het universum van The Delines. Filmische vertellingen over de rafelrandjes van de Amerikaanse maatschappij, waar de American Dream verder weg blijkt te zijn dan ooit.
Met zangeres Amy Boone in hun midden hebben The Delines de perfecte zangeres gevonden. Zelf werd ze niet gespaard in haar leven, maar ze is gezegend met een engelachtig mooie zangstem en een gedurfde timing die soms tegen het aanvaardbare aanzit, maar juist daardoor zo goed bij deze muziek past. Americana op haar best, of zoals de band zelf zegt, ‘Late Night Countrysoul’.
Het optreden in Eindhoven was het eerste in een reeks van optredens in Europa. In Nederland waren extra shows bijgeboekt vanwege de steeds groeiende populariteit van de band hier, en, zo vertelde Boone aan Maxazine, omdat het in Duitsland simpelweg niet lukte om vier optredens te boeken. Zonde, maar ooit zullen de oosterburen het wel gaan begrijpen. Dat dit het eerste optreden was, dat was te merken. Willy Vlautin had duidelijk het meeste last van jetlag en beperkte zich tot het hoognodige. Effectief en goed opgevangen door de rest van de band, maar Vlautin is naast Boone toch de publiekstrekker in dit gezelschap. Zonder hem in topvorm zijn The Delines niet helemaal zichzelf. Daarnaast speelde er een technisch euvel bij toetsenist Gray, waarbij een kapot sustainpedaal tot noodzakelijke improvisaties leidde. Het zal een groot deel van het publiek waarschijnlijk niet zijn opgevallen.
De band speelde een prachtige setlist met hoogtepunten uit hun oeuvre. Kippenvel is dan al gauw het resultaat als Amy haar ogen sluit en ‘He Don’t Burn For Me’ zingt; de concertzaal veranderde in een huiskamer. Wat een unieke zangeres is zij toch. The Delines begonnen een beetje Toto-trekjes te krijgen, met ineens veel liedjes met meisjesnamen erin. ‘Maureen’ en het nieuwe nummer ‘Don’t Miss The Bus Lorraine’ volgden elkaar op, waarbij het laatste een belofte inhoudt voor het nieuwe album dat waarschijnlijk begin volgend jaar uitkomt.
Andere hoogtepunten in de set waren natuurlijk ‘Colfax’ en de humoristische en cynische murder-ballad ‘My Blood Bleeds’. Ondanks geroep vanuit het publiek speelde de band de classic ‘Hold Me Close’ dit keer niet, maar ‘Hiding In Plain Sight’ als afsluiter was een meer dan waardige vervanger.
De band kreeg een staande ovatie in Eindhoven. Verdiend, want een optreden van The Delines is in essentie de reden waarom live muziek moet bestaan. Het leven zelf, verpakt in prachtige liedjes en geïnterpreteerd door muzikanten die er hun ziel en zaligheid inleggen. Toen de band de avond afsloot met ‘Let’s Be Us Again’, zag men in het publiek een echtpaar de handen ineenstrengelen en zij gaf hem een kus, terwijl een traan uit haar oog naar beneden liep. Dat doen The Delines. Prachtig.
Foto’s (c) Jan Vranken