Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Hasse Fröberg & Musical Companion – Eternal Snapshots
‘Eternal Snapshots’ is het zesde studioalbum van Hasse Fröberg & Musical Companion (HFMC). Deze keer geen heerlijke epic(s) van meer dan tien minuten. Dit conceptalbum gaat over de vraag of onze persoonlijkheid is voorbestemd, of door het lot bepaald wordt. Misschien moet je even wennen aan één van de eerste onverwachte wendingen van de openingstrack. ‘Deserve To Be Happy’ bevat onder andere gaaf gitaarspel. De licht zoete klanken van ‘Wherever You May Go’ passen bij deze mooie feel good song. Met vlagen zijn er best veel laagjes in zang en muziek. Ondanks de vrij rustige opzet, is het complex. ‘No Messiah’ lijkt door de plotselinge wendingen complexer, maar blijft toegankelijk. ‘Only For Me’ is een korte, bijzondere track. ‘The Yard’ is nog korter, maar heel anders. Ondanks de verschillen passen alle nummers wel bij elkaar. Hoewel dit album niet één verhaal vertelt, is ‘All I Wanted To Be’ een duidelijke afsluiter. In deze elf nummers is de afwisseling tussen bas, gitaren en keyboards prima. Zang en muziek zijn in balans. Zowel de mooie, vertrouwde stem van Hasse als de samenzang vallen steeds positief op. (Esther Kessel-Tamerus) (8/10) (Glassville Records)
ROJAZ – La Noche
De Spaanse zangeres en DJ ROJAZ presenteert haar nieuwe EP ‘La Noche’. Deze zes tracks tellende EP neemt de luisteraars mee op een betoverende reis door de nacht, geïnspireerd door jeugdliefde, euforie en zelfontdekking. Met invloeden van UKG en Spanglish vocals opent de EP met ‘Doler’, gevolgd door ‘Café’ waarin de UK bass muziek duidelijk naar voren komt. ‘Come Over’ combineert bitterzoete Spanglish zang met dansbare beats. Het hoogtepunt van de EP is ‘Cae La Noche’, een ode aan de romantiek van de jeugd, gevolgd door het nostalgische ‘Yo No Consigo Olvidarte’. De afsluiter, ‘Don’t Run Away’, brengt emotie en een hint van rave synths samen. ‘La Noche’ toont ROJAZ’s talent voor het creëren van emotieve dansvloermomenten en haar unieke mix van Spaanse en Engelse culturele invloeden. Deze EP belooft een zomer vol intense, vluchtige romances. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (ROJAZ)
Gorgon City – Reverie
Het Britse elektronische duo Gorgon City heeft hun vijfde studioalbum ‘Reverie’ uitgebracht. Na het succesvolle ‘Salvation’ uit 2023 zet dit album hun kenmerkende mix van basgedreven house en meeslepende vocalen voort. Hoewel ‘Reverie’ enkele sterke nummers bevat, zoals het energieke ‘Are You Feeling It Too’ en het emotioneel beladen ‘Biggest Regret’ met Bbyafricka, mist het album soms de innovatie die hun eerdere werk kenmerkte. De nummers ‘Breathe You In’ en ‘Keep Your Head Up’ tonen Gorgon City’s vermogen om pakkende muziek te maken die zowel voor clubs als thuis geschikt is, maar sommige tracks voelen aan als herhalingen van eerdere successen. (Tobias Brown) (5/10) (Universal Music)
Rusty Apollo – Apollo III
Het heeft wat jaren geduurd, en het resultaat mag er zijn. Met ‘Apollo III’ hebben de blues- en popveteranen van Rusty Apollo toch weer een zeer fraai album op de markt gebracht. De heren – Mike Meijer, zijn zoon Mozes Meijer, Kim Snelten, Rogier van der Ploeg en Onno Voorhoeve – hebben hun sporen ruimschoots verdiend in bands als Gruppo Sportivo, Drippin’ Honey, Raggende Manne en de Gigantjes, om er maar een paar te noemen. In 2015 verscheen het debuutalbum ‘Oh Yeah’, een jaar later gevolgd door ‘Midgets & Monkeys’. En nu, acht jaar later, ligt het derde album in de winkels. Op dit album staan negen nummers, waarvan drie eigen werkjes, waarvan Mike Meijer, Onno Voorhoeve en Rogier van der Ploeg er elk één voor hun rekening hebben genomen. Naast de al genoemde leden van de band zijn ook pianist Niels Meijer en saxofonist Arend Bouwmeester te horen. Je kunt veel zeggen over deze band, maar dat ze roestig klinken is zeker niet van toepassing. Zoals op de eerdere albums al te horen was worden de gecoverde nummers voorzien van een geheel eigen uitvoering, waardoor zelfs een kinderliedje als ‘Fire Truck’ en het Beatles-nummer ‘Why Don’t We Do It In The Road’ klinken alsof ze uit een of andere moerasdelta komen. Bij laatstgenoemd nummer toont Kim Snelten aan waarom hij nog steeds bij Nederlands beste harmonicaspelers behoort. Het album opent met het rockende ‘Future’s So Bright (I Gotta Wear Shades)’, dat we kennen van Timbuk 3. Andere nummers die mijns inziens een extra vermelding verdienen zijn het gruizig klinkende ‘Houston (We Have As Problem)’ van Mike Meijer, de duistere Andre Williams- cover ‘Bacon Fat’ en het swingende bluesnummer ‘I Was Around’, een eigen nummer van Onno. Zoals ik hier boven al schreef van roestig is absoluut geen sprake. Een prima album, veel te genieten en wat mij betreft een absolute aanrader. (Eric Campfens) (8/10) (Rusty Apollo)
Qwalia – Abbreviations
Qwalia’s tweede album ‘Abbreviations’ is een betoverende en baanbrekende luisterervaring. Het album vangt perfect de levendige energie en grenzeloze creativiteit van hun live-optredens in zeven intrigerende tracks. Met hun unieke mix van psychedelische jazz, funk en ambient laat Qwalia zien dat ze blijven evolueren en hun eigen muzikale pad blijven verkennen. ‘Abbreviations’ is niet alleen een showcase van hun technische vaardigheden, maar ook van hun vermogen om diepgang en emotie te brengen in hun improvisaties. Vooral nummers zoals ‘Elevator Company’, met zijn hypnotiserende gitaarlijn en warme, intieme sfeer, en ‘Majolica’, een multi-gelaagd stuk psychedelische instrumental met dwingende ritmes en mantra-achtige gitaarriffs, belichamen de artistieke reikwijdte en innovatie van Qwalia. Voor liefhebbers van avontuurlijke en vernieuwende muziek is dit album een absolute aanrader. (Elodie Renard) (7/10) (Albert’s Favourites)
