Van elektronische beats tot pure straight ahead jazz. Afgelopen dagen was het allemaal te horen op inJazz, het conferentie en showcase festival voor de Nederlandse en internationale jazzsector. Naast een interessant panelprogramma voor professionals uit de muzieksector, dat overdag plaats vond, was het voor het toegestroomde publiek in de avonduren genieten van gratis toegankelijke concerten.
Op woensdag was het Bimhuis aan de Piet Heinkade in de hoofdstad het podium waarop de eerste vier zeer uiteenlopende optredens waren te zien. En het begon gelijk spannend met de formatie Ponga. Dit trio bestaat uit Remco Menting op drums en percussie. Timon Koomen op gitaar en Yanna Pelser speelt viool en zingt. Menting en Koomen zijn voor de kenners geen onbekende namen. Voorheen zaten zij in het gelauwerde en met prijzen bedolven trio Kapok. Maar dat is verleden tijd. Maar minder uitdagend was de muziek deze avond zeker niet. Door de afwijkende samenstelling qua instrumentarium klonken de drie muzikanten dan weer folk- en blues-achtig, dan weer improviserend en experimenteel. Bij het laatste nummer kreeg je als publiek toch echt de neiging om uit je stoel te springen en te gaan dansen op een techno beat. Het zat allemaal in de muziek van Ponga verstopt.
Energiek optreden
Het schurende en piepende optreden van baritonsaxofonist Giuseppe Doronzo, gitarist Andy Moor en drummer Frank Rosaly had een duidelijke rock en punk basis gemixt met jazz en world music. Moor, die we kennen van de legendarische Nederlandse punkband The Ex, bewerkte zijn gitaar met onder andere een ouwerwetse handschrobber en lied zijn gitaar regelmatig grommen als een brullende Harley-Davidson. Doronzo speelde naast saxofoon ook nog op de Iraanse doedelzak, wat alleen al als schouwspel een opvallend beeld gaf. Fluitist Mark Alban Lotz bracht met zijn optreden weer enige rust in de zaal, hoewel de boodschap van zijn composities en project Freshta niet minder beladen zijn. Het was een tribute aan de vermoorde Afghaanse vrouwenrechten advocate Freshta Kohhistani. De eerste dag van inJazz werd afgesloten met een enorme energiek optreden van zangeres en electro wizard Sanem Kalfa met haar band Televizyon. Voor haar composities haalde Kalfa inspiratie uit jaren 80 televisiereclames en stopte dit allemaal in een mix van pop en elektronische muziek. Vooral het plezier met de andere bandleden spatte van het podium, wat ook bij het publiek leidde tot een vette grijns op het gezicht.
Boy Edgar Prijs
De donderdagavond van inJazz kent traditiegetrouw een overladen festivalprogramma. Ook deze keer was dit niet heel veel anders. Op vier podia in LantarenVenster en Mood op de Kop van Zuid in Rotterdam stonden maar liefst 13 zeer uiteenlopende optredens gepland. Wanneer je daar ook nog de mogelijkheid bij optelde om een klein uitstapje te maken naar het North Sea Round Town openingsconcert van contrabassist Alessandro Fongaro, ontstond bij mening bezoeker keuzestress. En voordat alle concerten begonnen, was daar ook nog de bekendmaking van de winnaar van de prestigieuze Boy Edgar Prijs. De eer viel deze keer te beurt aan niemand minder dan pianist en componist Tony Roe, frontman van het trio Tin Men and the Telephone. In het juryrapport staat: ‘Roe brengt een unieke mix van jazz en technologie, werkt genreoverstijgend en geeft publieksbeleving een nieuwe dimensie.’ Met zo’n rapport komt iedereen graag thuis toch?
Zwanger
Terug naar de concerten. Op de main stage stond de hoogzwangere zangeres Marit van der Lei met haar grote band Nextet met daarin onder andere de graag geziene saxofonisten Kika Sprangers en de sympathieke Belg Matthias van den Brande. De composities van Van der Lei waren warm, dromerig en verhalend. Ze zong met en zonder woorden en gebruikte daarbij ook allerlei elektronische effecten. Indrukwekkend was haar eerlijke verhaal over haar zwangerschap. “Mijn baby is zeer gewenst en we kijken er naar uit, maar zwanger zijn is niet leven op een roze wolk.” Op de main stage stonden verder nog het zeer groovende FaKruTu: Dakar Edition met aanstekelijke Afrikaanse ritmes. Het elektronisch getinte WAAN van saxofonist Bart Wirtz en toetsenist Emiel van Rijthoven vulde de zaal met funky en zeer dansbare vibes. Een mooie afsluiter van dit podium.
Lust voor het oog
Van alle showecases op deze avond mag die van de band 100% Cottone van contrabassist Mauro Cottone toch wel even apart worden bewierookt. Naast Cottone bestaat de formatie uit de altijd fantastisch drummende Jamie Peet, de onnavolgbare gitarist Teis Semey en de charismatische Chaerin Im op piano en toetsen. In het programmaboekje werd een vergelijking gemaakt met The Bad Plus, maar 100% Cottone was echt deze avond veel meer dan een ekwivalent van deze groep. Cottone en zijn bandleden schuurden, improviseerden en speelden enorm dansbaar. De synergie tussen de muzikanten was een lust voor het oog om naar te kijken. Een groep die naast jazzfestivals ook makkelijk kan spelen op zichzelf respecterende en vooruitstrevende popfestivals. inJazz 2024, sinds jaren de traditionele opening van ruim twee weken jazz in Rotterdam, was een spannende, schurende en soms zelfs vertederend mooie editie!
Foto’s : Eric van Nieuwland