Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Mojo Fire – Raving Family EP
Met hun debuut EP ‘Raving Family EP’ laat de nieuwe happy hardcore sensatie Mojo Fyra de happy hardcore sound uit de jaren ’90 herleven. De EP telt zes tracks waarbij de focus ligt op de track ‘When The Stars Collide’. De zeer herkenbare synthesizer sounds, de stevige beats en de hoge en vrolijke zangpartijen zorgen ervoor dat je je meteen in de ’90s waant. Alle tracks op deze EP zijn sterk, waarbij zeker ook ‘Young Ones’, ‘New Vibration’ en ‘Never Be Alone Again’ absoluut het benoemen waard zijn. Met de karakteristieke opbouw van deze tracks weet Mojo Fyre de kenmerkende sounds uit de ’90s in ere te houden. Het laat goed horen dat ook deze uptempo New Rave muziek van Mojo Fyre zich absoluut kan en mag meten met de happy hardcore klassiekers uit de jaren ’90. (Stefanie Portegies) (8/10) (Life’s a Beach)
Hiatus Kaiyote – Love Heart Cheat Code
Hiatus Kaiyote, de Australische band bekend om hun unieke mix van R&B, jazz en hip-hop, zijn terug met hun nieuwste album, ‘Love Heart Cheat Code’. Deze release blijft hun dynamische samensmelting van geluiden laten horen, maar met een extra nostalgische twist die de geest van het hippietijdperk oproept en dit naadloos vermengt met hedendaagse vibes. ‘Telescope’ is een hoogtepunt en biedt een jazzy, freaky en uptempo ervaring die het vakmanschap en de creatieve compositie van de band laat horen. Dit nummer, samen met anderen op het album, herinnert luisteraars aan invloeden variërend van Jamiroquai tot Little Simz, wat aantoont dat Hiatus Kaiyote verschillende stijlen in een samenhangend geluid kan verweven.
‘How to Meet Yourself’ brengt een andere vibe, die doet denken aan Cleo Sol met INFLO achter de productie. Dit nummer’s soepele, soulvolle gevoel voegt diepte en variëteit toe aan het album en toont de veelzijdigheid van de band. Het album eindigt met een rauwe update van Jefferson Airplane’s acid rock klassieker ‘White Rabbit’, waarmee de toon wordt gezet voor een reis door tijd en genre. Dit nummer illustreert het vermogen van de band om eer te betuigen aan het verleden terwijl ze hun moderne, ingewikkelde flair injecteren. Ondanks de sterke punten van het album en het onmiskenbare plezier dat het brengt, ontbreekt het bij ‘Love Heart Cheat Code’ aan baanbrekende originaliteit. De band blinkt uit in het combineren van invloeden en het leveren van hoogwaardige muziek, maar het gebrek aan een duidelijk nieuwe richting houdt het album ervan af om een meesterwerk te zijn. Al met al is ‘Love Heart Cheat Code’ een briljante weergave van het talent en de muzikaliteit van Hiatus Kaiyote en verdient het een solide 8 van de 10. Het is een album dat verrukt met zijn mix van verleden en heden, hoewel het een gevoel achterlaat dat de band nog steeds in staat is om verder te gaan in het verleggen van grenzen. (Jan Vranken) (8/10) (Brainfeeder)
Wilco – Hot Sun Cool Shroud
Wilco, die zich hebben ontwikkeld van een ruige alt-country act tot een volwassen en eclectische indie rockband, staan bekend om hun veelzijdige muzikale output onder leiding van oprichter Jeff Tweedy. Met hun nieuwste release, ‘Hot Sun Cool Shroud’, die slechts zes nummers bevat, presenteren ze wat eigenlijk meer een EP is dan een volwaardig album. Dit roept de vraag op: is de inspiratiebron opgedroogd? Het valt meteen op dat de zang nogal saai en vervelend is, ogenschijnlijk met opzet zo aangezet. Elk nummer heeft een zweem van arrogantie, alsof de band probeert artsy te doen zonder echt muzikaal complexe akkoorden te gebruiken. Dit geeft een beetje een vibe van “we doen alsof we veel diepgang hebben, maar we spelen slechts drie akkoorden”. Vanaf het begin weet het album eigenlijk niet echt te boeien. Hoewel de productie van een hoog niveau is en het geheel overeind houdt, is dit niet voldoende om de tekortkomingen van de nummers te verdoezelen. ‘Livid’ bijvoorbeeld, is verschrikkelijk irritant, maar klinkt wel goed. Dit levert echter niets op, want een goede klank alleen maakt nog geen goed nummer. ‘Hot Sun Cool Shroud’ mist de originaliteit en het muzikaal vernuft dat Wilco in het verleden zo aantrekkelijk maakte. De poging om een artsy sfeer te creëren valt plat door de eentonige zang en de eenvoudige muzikale structuren. Het voelt alsof de band hier een geforceerde poging doet om experimenteel te klinken zonder de bijbehorende diepgang. Al met al is ‘Hot Sun Cool Shroud’ een teleurstellende release van een band die zoveel meer potentieel heeft laten horen. Ondanks de sterke productie, blijft het album als geheel vlak en weinig inspirerend. Hopelijk kunnen ze bij hun volgende project weer die vonk terugvinden die hen ooit zo speciaal maakte. (5/10) (Jan Vranken) (DBPM records)
Shaquille O’Neal – You Can’t Stop the Reign
Met een beetje hulp van zijn vrienden (de productie kwam van Fu-Schnickens, Ali van A Tribe Called Quest, Def Jef en Erick Sermon), bracht de grootste basketbalster van begin jaren ’90, Shaquille O’Neal, in 1993 ‘Shaq Diesel’ uit, een album waarop hij zijn bescheiden rapvaardigheden tentoonstelde. Het jaar daarop bracht hij ‘Shaq-Fu: Da Return’ uit. Nu is hij er dan weer, en alweer met een nieuw album . Te leuk! Met ‘You Can’t Stop the Reign’ levert Shaquille O’Neal alweer een rapalbum af, waarin zijn eigen bijdrage minimaal is. Het album is een groot spreekuur van Shaq met zijn muzikale vrienden zoals The Notorious B.I.G., Jay Z, Mobb Deep, Lord Tariq en Bobby Brown. Dit maakt het tot een aangenaam glij-album, smooth als een modderfokker. Artistiek stelt het weinig voor; het is behang voor bij een poolparty. En Shaq? Die heeft weer een album gemaakt! Hoe leuk is dat? Hoewel het artistiek niet veel om het lijf heeft, zorgt de indrukwekkende lijst van gastartiesten voor een plezierige luisterervaring. Shaq’s nieuwste muzikale project mag dan geen meesterwerk zijn, het is zeker vermakelijk, en hey! Respect voor da Shaq! (Elodie Renard) (6/10) (Jersey Legends Productions)
Omar Apollo – God Said No
Omar Apollo heeft met ‘God Said No’ een album afgeleverd dat zowel verwondering als hilariteit oproept, mede dankzij de komische combinatie van de coverfoto en de titel. Dit album prikkelt je nieuwsgierigheid, maar had beter bij het oud papier kunnen belanden. Apollo, naar eigen zeggen bekend om zijn mix van retro-soul en R&B, heeft, ook weer volgens hemzelf, een schare fans opgebouwd met eerdere ‘successen’, zoals zijn debuut ‘Ivory’. ‘God Said No’ stelt echter teleur. De single ‘Less Of You’ is zo gruwelijk slecht dat het bijna lachwekkend is. De productie door Blake Slatkin, Teo Halm, Carter Lang en Oscar Santander kan het gebrek aan diepgang niet maskeren. Het lijkt alsof Apollo’s (alweer volgens hemzelf), gebruikelijke charme en muzikaliteit dit keer verloren zijn gegaan in een gimmick. Het album mist de authenticiteit en emotionele connectie die zijn eerdere werk, ook volgens hemzelf, kenmerkte. Ik ken zijn eerdere werk niet, en ga er nu ook niet meer naar luisteren. Desalniettemin, als je op zoek bent naar een soundtrack voor een hilarische eighties party, kan ‘God Said No’ zeker voor wat vermaak zorgen. Voor de serieuze muziekliefhebber is dit album echter niet de moeite waard. Luister het voor de gein, maar verwacht niet veel meer. (Anton Dupont) (3/10) (Omar Apollo, licensed to Warner Records)
