Loma is één van die zogeheten projecten waarvan je hoopt dat ze uitgroeien tot een band waar je niet omheen kunt. Met hun derde album ‘How Will I Live Without A Body?’ lijkt dat helemaal te lukken. Voor het Amerikaans-Britse drietal was de plaat een zware beproeving, maar het resultaat is verbluffend mooi.
Loma is de samenwerking van Jonathan Meiburg (Shearwater) en het voormalige echtpaar Emily Cross en Dan Duszynski van Cross Record. Sinds hun gelijknamige debuut uit 2018 creëren ze in hun songs een eigenzinnige, hypnotiserende wereld. Toen nog vanuit een Texaanse boerderij met een achtergrond van blaffende honden en Texaans tjilpende vogels. Maar na hun tweede album ‘Don’t Shy Away’ in 2020 verhuisde Jonathan naar Duitsland en ging Emily, Brits staatsburger, naar Dorset.
Daar in uitgestrekte Britse landschap, werd ‘How Will I Live Without A Body?’ geboren. In een klein stenen huis, dat ooit een werkplaats was voor doodskisten. Een gewatteerde doodskist werd gebruikt als zangcabine en de ruïne van een 12e-eeuwse kapel als galmkamer. Niet geluidsdicht. Want de klanken van een lekkende pijp, een metalen lampenkap, de stemmen op een oud antwoordapparaat… ze hebben alemaal een organisch plaatsje gekregen op de plaat. En de honden en vogeltjes lijken nu een typisch Brits accent te hebben…
Het vormt de verweven achtergrond voor de aardse, organische en meteen ook diep menselijke sound van Loma, met Emily’s koele, heldere stem als natuurlijk ankerpunt. Een sound die net zo goed een film, gedicht, schilderij of foto had kunnen zijn. Een beeldend kader voor een eigen invulling. Een kader van traagheid, het overdenken van het leven, Vaak door het gebruik van metaforen in de vorm van de natuur en de elementen. Waar de mens misschien niet thuishoort, of het moeilijk heeft. Waarbij je het gevoel krijgt dat je hier doorheen moet. Dat het heelt en dat er hoop gloort aan de horizon. Volgens Loma is ‘How Will I Live Without A Body?’ vooral een album over partnerschap, verlies, regeneratie en het bestrijden van het gevoel dat we er alleen voor staan. Een plaat als een rusteloze beweging waarin gezichtsloze personages drijven door ontmoetingen en scheidingen, met elkaar verstrengelen en dan weer wegglijden.
Dat doet ‘How Will I Live Without A Body?’ in twee helften. De A-kant is de kant van zwerven en zoeken. Zoals in het prachtige en beeldende ‘Arrhythmia’. De piano heeft het ritme van een oude stoomtrein, rijdend door een desolaat landschap, waar droom, verlangen en werkelijkheid in elkaar overvloeien:
“Can I trust how I feel every day?
Is the world what I think it to be?
In the mountains, I wait.
In the sea, I wait.
In the moss, I wait.
In the house, I wait.”
Een nummer dat alle krachten van de plaat lijkt te bundeten: een mooie (eigen) productie met arrangementen die in opbouw, tempo en klankkleur precies de juste gevoelssnaar raken. En een uitgebalanceerd en zeer effectief gebruik van piano, blazers, strijkers, percussie, drum, klarinet en zang. En met een subtiel gebruik van dagelijkse geluiden als vogels en achtergrondgesprekken.
‘Arrhythmia’ is gelaagd en bloeit langzaam volledig open. Iets wat je vaak terug hoort bij Loma, zoals ook op het mooie ‘Unbraiding’ en op het kantelnummer ‘How It Starts’, de natuurlijke overgang naar kant B. Waar hoop gloort in de duisternis, zonder je er meteen aan over te geven. Zo klinkt ‘A Steady Mind’ al meer uptemp en hoopvol, zonder de trage opbouw die de meeste nummers kenmerkt. Maar het Opus Magnum wordt toch gevormd door ‘Broken Doorbell’: een bijna 8 minuten onheilspellend verlangen, dat uiteindelijk (letterlijk) als een vertwijfelende golf aan lijkt te spoelen op een verlaten strand.
Waarna je op de twee laatste nummers weer even op adem mag komen. Waar je alles weer kunt laten bezinken. Met ‘Affinity’, dat als een gedicht lijkt voorgedragen op percussie en klarinet. En met afsluiter ‘Turnaround’. De enige song die je zou kunnen betitelen als singer songwriter. Zang en akoestische gitaar. Want zo simpel kan het ook. Maar zo doet Loma het eigenlijk nooit.
Loma zet je juist steeds voor verrassingen, laat je diep graven in het aardse bestaan. Met aardse en organische muziek. ‘How Will I Live Without A Body?’ is een diepzinnige ‘next step’ in Loma’s ontwikkeling. Een plaat om je in te verliezen. Van een project dat zich gerust een volwaardige band mag noemen. (8/10) (Sub Pop)