DEATHBYROMY: The darkest horse of the festival!
DeathbyRomy was zowel verrassend als verrukkelijk. Het publiek leek net zo verrast en verheugd. Afgaand op enkele van haar video’s, was de verwachting dat ze veel te zeggen had en iets bijzonders kon bieden. Maar de live performance was volledig anders dan verwacht.
De muziek van DeathbyRomy is moeilijk in een hokje te plaatsen, maar kan het beste omschreven worden als een soort industriële trapcore. Het is ongelooflijk intens en haar nummers zijn zeer persoonlijk. Ze schakelt naadloos tussen zingen en schreeuwen, met een sterke stem die precies weet wanneer van toon te veranderen voor geweldige opbouwen en brute breakdowns. De muziek legt soms een grote nadruk op de bas, wat ongebruikelijk maar zeer welkom is, omdat het de bassist de kans geeft om te schitteren.
De energie en het samenspel tussen haar en de twee andere leden op het podium waren indrukwekkend. De drummer bleef, zoals drummers dat vaak doen, op zijn plaats, maar de drie jonge vrouwen vulden het Hades-podium volledig, iets wat zelfs ervaren artiesten soms moeilijk vinden. Ze werkten zowel individueel als in teamverband, en de pyrotechniek droeg bij aan de intensiteit van de show.
Hoewel de menigte nog niet groot was bij de opening van de tweede dag van Copenhell, raakte iedereen meegesleept in het moment en applaudisseerde enthousiast. Er was zelfs een circle pit. DeathbyRomy was misschien wel de grootste verrassingsperformance van het festival tot nu toe. Een aanrader om live te zien, ongeacht de voorkeur voor genres!
THY ART IS MURDER: Heavy hitters from around the globe!
Uit Australië, bracht de band Thy Art is Murder hun kenmerkende deathcore-geluid naar Copenhell. Met een steeds zwaarder accent op de death dan op de core, kregen ze al snel het publiek mee. Na het tweede nummer was de eerste van minstens drie circle pits gaande, en na ongeveer tien minuten van razendsnelle gitaren en drums, en Sean Delander’s diepe, gutturale growls, ontstond de eerste wall of death.
Ondanks de vroege speeltijd op de tweede dag, groeide het publiek gestaag. Mensen met een kater op de heuvel werden aangetrokken door het geweld van de muziek. Na bijna twintig jaar en zes studioalbums heeft deze band een trouwe fanbase opgebouwd. Ze weten hoe ze een geweldige show moeten neerzetten, en zelfs wie hen nog niet kent, zou hun albums, zowel oud als nieuw, moeten beluisteren. De leadzanger is misschien veranderd, maar de kwaliteit is onverminderd hoog.
NAKKEKNAEKKER: Denmarks rising stars!
Het was een groot genoegen om de Deense deathmetalband Nakkeknaekker op het affiche van Copenhell 2024 te zien. Met een sterke podiumpresentatie en een geluid vol jeugdige energie en snelheid, brengen ze hun eigen interpretatie van klassieke death metal. De vocalen zijn perfect, de gitaarsolo’s en riffs spectaculair, en de drums lijken op wonderbaarlijke wijze niet in brand te vliegen.
Het publiek ging helemaal los. Zelfs mensen achterin, zonder zicht op het podium, headbangden mee. Toen zanger Christoffer Kofoed een grap maakte over een circle pit, ontstond er de grootste stofwolk tot nu toe. Nakkeknaekker trekt veel crowdsurfers en heeft zeker potentie om in de toekomst een grotere stage te vullen en mogelijk zelfs te headlinen. Check ze uit als dat nog niet gebeurd is!
TOM MORELLO: A living legend on the guitar!
Tom Morello, bekend van Rage Against the Machine, liet zijn unieke gitaarstijl horen tijdens Copenhell. Zijn show draaide vooral om het gitaarspel, met minder nadruk op de liedjes zelf. Morello’s dynamische en technische spel liet zien waarom hij een legende is.
Zijn ervaring op het podium kwam goed naar voren, bijvoorbeeld toen hij een nieuw nummer ter plekke bedacht terwijl een versterker werd gerepareerd. Het publiek was groot, met velen die achterover leunden op de heuvel en genoten van de show. Zijn ontspannen en humoristische interactie met het publiek bleek toen hij de show eindigde met ‘Killing in the Name’, waarbij het publiek elk woord meezong.
Hoewel velen bekend zijn met zijn werk, was dit voor velen de eerste keer dat hij live werd gezien, en het stelde niet teleur.
LIMP BIZKIT: Hit after hit after hit!
Het live optreden van Limp Bizkit was verrassend anders dan hun studiogeluid. Het was rauwer en ongepolijster. Fred Durst, bekend om zijn schijt-aan-alles-houding, wist te imponeren met zijn capaciteit voor screams en een metalsound. Ondanks kritiek dat ze niet metal genoeg zouden zijn voor Copenhell, bewees Durst het tegendeel.
Durst betrad het podium met een te grote gele reflecterende vest, terwijl gitarist Wes Borland een gouden kruisvaardershelm droeg. Samen met de drummer en DJ, die stukjes van klassieke nummers zoals die van Slayer, Ozzy en Journey tussen hun eigen muziek speelden, voerden ze het publiek terug naar 1999. Durst’s interactie met het publiek was boeiend en vulde de tijd tussen hun vele hits.
Zeker een aanrader om te gaan kijken!
Photos © Morten Holmsgaard Kristensen