Na 20 jaar keerde Sananda Maitreya zaterdagavond terug naar Nederland voor een optreden in De Bosuil in Weert. Sananda Maitreya heeft sinds zijn wereldwijde succes met het album ‘Introducing The Hardline According To’ zijn artistieke reis voortgezet. Zijn unieke mix van rock, pop, soul en funk blijft de kenmerkende stijl die zijn publiek betovert sinds zijn debuut in 1987. De afgelopen jaren heeft hij een rijke muzikale geschiedenis opgebouwd en talloze prijzen ontvangen voor zijn talent. Met zijn opvallende stem en meeslepende muziekstijl weet hij keer op keer zijn publiek te betoveren en te inspireren. Tegenwoordig woonachtig in Italië heeft hij de muziek nog lang niet achter zich gelaten, maar van een terugkeer naar Nederland kwam het nog niet eerder. Tot nu, met optredens op Hello Festival, C-Punt, De Vorstin en De Bosuil.
In de jaren 80 veroverde Sananda Maitreya als Terence Trent D’Arby de wereld met iconische hits zoals ‘Wishing Well’, ‘Dance Little Sister’, ‘Sign Your Name’ en ‘Rain’. Samen met zijn band, The Sugar Plum Pharaohs, was hij klaar om De Bosuil plat te spelen. De avond begon met het intro ‘Tarantella Napoletana’, een originele 19e-eeuwse song van Luigi Ricci, waarop Sananda al dansend het podium betrad. De setlist bestond uit een mix van nieuw materiaal en oude klassiekers. Zijn nieuwere nummers, zoals ‘It Ain’t Been Easy’, ‘Duchess’ en ‘The Birthday Song’, waren veelal rocknummers en lieten een krachtig, energiek geluid horen, hoewel het nog wat aftasten was voor het gros van het Weerter publiek.
Sananda begon strak, en ook The Sugar Plum Pharaohs gingen er direct vol in. Ietwat vreemd voor wie zijn nieuwere kant nog niet kende en eerder kwam voor Sananda’s oudere werk, Het optreden begon ruig met de rockmuziek die Sananda tegenwoordig maakt. De band die Maitreya begeleidde leek hier en daar zelfs wat op een Italiaanse Kid Rock (zeker door de looks van gitarist Luca Pedroni) en hoewel de stem van de sympathieke Sananda nog net zo sterk was als voorheen, met dat rauwe hese randje, was het wat wennen om de zanger rock te horen zingen. Wat echter vooral opviel tijdens het concert was dat Sananda veel technische problemen ervaarde, maar dit niet liet blijken. Zijn professionaliteit straalde door alles heen. Zijn draadloze headset zat keer op keer niet goed, waardoor zijn vaste roadie bijna vaker op het toneel verscheen dan er nummers op de setlist stonden. Zelfs tijdens het zingen liet Sananda het gepriegel aan zijn hoofd, nek en oren gebeuren alsof er niets aan de hand was.
De rocknummers stonden immers in contrast met de soulvolle klassiekers uit het Terence Trent D’Arby tijdperk, die ook volop aan bod kwamen. Het publiek genoot van de nostalgische soulklanken van ‘Sign Your Name’, ‘Wishing Well’ en natuurlijk ‘Dance Little Sister’. Elk van deze nummers bracht het publiek in vervoering en zorgde voor een magische sfeer in De Bosuil. De band speelde strak en Sananda’s stem klonk net zo krachtig en emotioneel als altijd. Andere hoogtepunten van de avond waren ‘Mr. Magoo (The Insurrection Song)’, ‘Mama’s Boy Blues’, ‘Yuki Suzuki’ en ‘Dolphin’. De energieke uitvoeringen van ‘She Kissed Me’, ‘Supermodel Sandwich’ en ‘Dance Little Sister’, met de aanstekelijke keyboardpartij van Alessandro Spoldi, zorgden voor een feestelijke sfeer, terwijl ingetogen nummers zoals ‘Let Her Down Easy’ en ‘This Town’ op keyboards voor emotionele momenten zorgden.
De avond werd afgesloten met een energieke uitvoering van ‘Holding on to You’ en het outro nummer ‘Tarantella Napoletana’, waarmee Sananda nogmaals bewees dat zijn muzikale reis nog lang niet ten einde is. Men zag een show van een zanger die lang niet in ons land is geweest, maar zeker nog niet vergeten is.
Foto’s (c) Hen Metsemakers
