Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
The Boxx Orchestra- The Horn Of Plenty
‘The Horn of Plenty’ is het tweede album van de Nederlandse symfonische progrockband The Boxx Orchestra. Het openingsnummer, ‘Daybreak’, heeft een retro sfeer. Ria Mulder zingt hier vertellend en vrij monotoon. De herhalingen in de percussie halen te veel aandacht weg van het meeslepende gitaarspel. De symfonische elementen komen wat meer naar voren in ‘Go For The Night’. Het intro van ‘Simple Love Songs’ is leuk, maar qua manier van zingen hoor ik niet dat ze in vuur en vlam staat. De titeltrack gaat over onze hebzucht en overconsumptie. Het onderwerp, en de eigen stemkleur in de zang, zullen misschien niet iedereen aanspreken. Bovendien zijn er best veel herhalingen in de muziek. De liefde en de pijn van ‘I Won’t Recover’ wil ik tot op het bot voelen… maar helaas. De meeste wendingen in deze negen nummers vloeien in elkaar over. De teksten zijn deels cliché matig. Het geheel is soms voorspelbaar en vrij zoet. Het geluid kan beter. Toch zijn er pluspunten, zoals: goede intro’s, de bas is aangenaam aanwezig, prima orgelklanken en leuke details in het drumwerk. (Esther Kessel-Tamerus) (6/10) (OOB Records)
Julie Christmas – Ridiculous and Full of Blood
Julie Christmas keert na een lange stilte terug met haar nieuwe soloalbum ‘Ridiculous and Full of Blood’. Tsja, met een zoetsappige naam als Julie Christmas verwacht je wellicht iets anders qua titel en muziek. Bekend van haar werk met de noiserockband Made Out of Babies en post-metalsupergroep Battle of Mice, laat Christmas echter opnieuw haar veelzijdigheid en intensiteit horen. Met bijdragen van muzikanten zoals Johannes Persson (Cult of Luna) en Andrew Schneider (Kenmode/Unsane), bevat het album een mix van noise rock, post-metal, shoegaze en alt-pop. Hoogtepunten zijn onder andere de krachtige single ‘Not Enough’, het dynamische ‘Supernatural’, en de emotioneel geladen ballad ‘The Lighthouse’. Christmas’ vermogen om verschillende genres te combineren, resulteert in een album dat uitdagend en toegankelijk is. ‘Ridiculous and Full of Blood toont’ is ruw, maar met haar talent en emotionele diepgang, makat Christmas een indrukwekkende terugkeer voor zowel oude als nieuwe fans. (Anton Dupont) (7/10) (RED CRK)
John Grant – The Art of Lie
John Grant’s nieuwste album, ‘The Art of the Lie’, is een prachtige ode aan de gouden dagen van de disco. Vanaf de eerste noten word je meegezogen in een tijdmachine terug naar de weelderige, funky vibes van iconische acts zoals The Gap Band, Cameo en Lakeside. De tracks zijn doorspekt met die kenmerkende ribfluwelen groove, maar Grant voegt zijn eigen moderne twist toe, waardoor elk nummer fris en relevant aanvoelt. Het album is een echte trip down memory lane, compleet met de rijke texturen en de onmiskenbare energie van de disco-era, maar met een eigentijds randje dat het verfrissend en uniek maakt. Het nostalgische gevoel wordt versterkt door de productie, die bewust wat stoffig klinkt, alsof de nummers rechtstreeks uit een vergeten vinylcollectie komen.Hoewel sommige nummers wellicht wat voorspelbaar zijn, slaagt Grant erin om een samenhangend en plezierig album te creëren dat zowel oude als nieuwe fans zal bekoren. “The Art of the Lie” verdient een solide 7 uit 10. (Jan Vranken) (7/10) (Bella Union)
Infinity Song – Metamorphosis Complete
Infinity Song’s nieuwste album, ‘Metamorphosis Complete”‘ blinkt uit in prachtige vocalen die alleen in familieverband tot zulke perfectie lijken te kunnen komen. De albumopener ‘I Want You Back’ zet meteen de toon met Beatlesque arrangementen, inclusief een George Harrison-achtige gitaarsolo en inderdaad hemels mooie vocalen. Dit is slechts de opmaat voor een rijk en goed geproduceerd album waarop echte mensen op echte instrumenten spelen en zingen met authentieke stemmen. De titelsong voert de luisteraar terug naar de lang vervlogen hippietijden, roepend om vergelijkingen met iconen als CSN&Y en Carly Simon. Elk nummer straalt muzikaliteit en vakmanschap uit, zonder te streven naar originaliteitsprijzen. De harmonieën van de Boyd-siblings, gecombineerd met hun instrumentale finesse, zorgen voor een transcendente luisterervaring. Hoewel het album niet baanbrekend is, valt er op de muzikale kwaliteit helemaal niets af te dingen. Infinity Song heeft een topalbum afgeleverd dat hun positie in de hedendaagse muziekscene verder verstevigt. ‘Metamorphosis Complete’ verdient een solide 8 uit 10. (Elodie Renard) (8/10) (Roc Nation Records)
Feet – Make it up
Feet’s nieuwste album is een teleurstellende poging om een niche in de markt te vinden die simpelweg niet bestaat. Hoewel de band zich sinds hun post-punk beginjaren heeft ontwikkeld en geëxperimenteerd met Brit-pop revivalisme, schieten ze met dit album helaas volledig tekort. Vanaf de openingstrack is het duidelijk dat de muzikale kwaliteiten van Feet niet voldoende zijn om de luisteraar te boeien. De nummers zijn middelmatig, saai en vaak ronduit irritant. Waar hun debuutalbum, ‘What’s Inside Is More Than Just Ham’ nog een zekere charme had dankzij de heldere productie van Cam Blackwood, ontbreekt deze magie volledig op hun nieuwste werk. Het lijkt erop dat de band een ondoordachte marketingstrategie heeft gevolgd, wat resulteert in een album dat nergens thuis hoort. De muzikanten slagen er niet in om hun ideeën overtuigend over te brengen, wat leidt tot een frustrerende luisterervaring. Het is zonde om te zien dat Feet hun potentieel niet weten te benutten. Misschien zouden ze beter hun energie kunnen steken in eerzame beroepen buiten de muziekindustrie, waar ze op een meer constructieve manier kunnen bijdragen zonder anderen te ergeren. Dit album is een gemiste kans. (Jan Vranken) (2/10) (Submarine Cat Records)
