Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Ploegendienst – DSM-5
Ploegendienst is terug. Met hun nieuwe album ‘DSM-5’ bewijst de Amsterdamse band dat ze nog steeds de punkattitude ademen die hen ooit beroemd maakte. Hoewel de band inmiddels wat rustiger is geworden, blijft frontman Ray Fuego een vurige bron van anti-establishment sentiment. Hij blijft een fakkel van verzet, zijn teksten doordrenkt van een ongebreidelde energie en oprechte frustratie over alles wat niet deugt in de wereld. ‘DSM-5’ is een album dat getuigt van constante groei en een complete afwezigheid van angst. Die wrijving zorgt voor glans en een uniek geluid dat moeilijk in één genre te vangen is. Of je het nu hardcore, punk of venijnige popmuziek noemt, Ploegendienst maakt muziek die zich enkel in het moment laat vangen, rücksichtslos en intens. Spinvis voelt precies aan wat Ploegendienst wil overbrengen en heeft spontaan aangeboden om samen te werken aan twee nummers: ‘Interessant’ en ‘Mensen In Het Algemeen’. Ook Vjèze Fur voegt zijn unieke stijl toe op de track ‘Hard’, wat resulteert in een boeiende mix van stijlen en invloeden. Het album is een intense, emotionele achtbaan die de luisteraar geen moment met rust laat. Ray Fuego en zijn bandgenoten laten zien dat groei en evolutie geen afbreuk doen aan hun kern: een rauwe, eerlijke en soms ongemakkelijke confrontatie met de realiteit. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Excelsior Recordings)
White Dog – Double Dog Dare
White Dog, zoals de albumcover wellicht al doet vermoeden, is een band met een sound die teruggrijpt naar de jaren 70. Classic rock met een dikke saus Southern rock. Het schrijven voor dit nieuwe ‘Double Dog Dare’ begon in 2019. Door de welbekende reden heeft het wat langer geduurd maar is eindelijk het tweede album van deze Texaanse band een feit. Eerste song ‘Holy Smokes’ eindigt wat abrupt met de fade out. Wel voel je aan alles dat deze live nog wel een tijdje door zou kunnen gaan door middel van een lekkere jam. ‘F.D.I.C.’ heeft Allman Brothers gemixt met wat Lynyrd Skynryd en behoort met zijn fijne gitaarwerk tot de betere nummers op het album. ‘Glenn’s Tune’ heeft een aparte break halverwege zitten en weet niet zo goed wat hij wil. Daaropvolgend een onnodig nummer van amper een minuut, wat de luisterbeurt ietwat stoort. Buiten dat geeft de niet gepolijste sound juist wat charme aan het album. Je hoort wanneer de zanger er even naast zit, geen autotune. Het hoeft niet altijd perfect te zijn, om ook goed te zijn. (Rik Moors) (7/10) (Rise Above Records)
Crowded House – Gravity Stairs
Neil Finn heeft nog nooit een slechte opname gemaakt, dat staat vast. Toch markeert ‘Gravity Stairs’, de nieuwste wederopstanding van Crowded House, een teleurstellende afslag in zijn indrukwekkende carrière. Ondanks Finn’s onmiskenbare talent, klinken de nummers op dit album plichtmatig, mat en missen ze de sprankeling en het vernuft die zo kenmerkend waren voor zijn muziek in de dagen van Split Enz. ‘Magic Piano’ en ‘Black Water, White Circle’ zijn nog wel herkenbaar als Crowded House nummers, maar de magie lijkt uitgewerkt. De composities voelen routinematig aan en er is weinig van de innovatieve energie te bespeuren die Finn’s eerdere werk zo bijzonder maakte. De shine is er wel vanaf. Op ‘Blurry Grass’ klinkt Crowded House zelfs als Dry Cleaning. Dat zal hij toch niet express gedaan hebben? Met het feit dat zijn voormalige broodheren van Fleetwood Mac ook niet meer actief zijn, lijkt het misschien tijd voor Neil Finn om aan pensioen te gaan denken. Of wie weet, misschien kan hij zichzelf nog een keer opnieuw uitvinden, zoals hij eerder heeft gedaan. ‘Gravity Stairs’ verdient een 6 vanwege de onmiskenbare muzikale vaardigheid, maar schiet tekort in originaliteit, levendigheid en vernieuwing. (Jan Vranken) (6/10) (Leicster Records)
Richard Thompson – Ship to Shore
Thompson is terug met ‘Ship to Shore’, een album dat liefhebbers van het genre zeker zal aanspreken. Met 12 nieuwe tracks levert hij wederom een sterk album af. Hoewel de muziek wat gedateerd klinkt, is de productie fris en dynamisch, wat zorgt voor een uitstekende luisterervaring. Een nummer als ‘Freeze’ had werkelijk uit kunnen blinken als Thompson een echt goede zanger was, maar zijn unieke voordracht geeft het nummer toch een authentiek karakter. Zijn zangstijl, hoewel misschien niet conventioneel, draagt bij aan de charme van het album. Met ‘Ship to Shore’ bewijst Thompson dat hij nog steeds in staat is om sterke muziek te maken binnen zijn genre. Het album verdient een solide 7 uit 10 vanwege de kwaliteit van de productie en de consistentie in de nummers. Voor fans is dit een onmisbare toevoeging aan hun collectie. (Jan Vranken) (7/10) (New West Records)
Flavia Coelho – Ginga
Flavia Coelho presenteert met ‘Ginga’ haar vijfde album, en het is een muzikaal feest dat de zomer inluidt. De Braziliaanse zangeres, bekend om haar sensuele en energieke stem, mixt op dit album moeiteloos samba, baile funk, afrobeat, reggae, bolero, hip-hop, bossa nova en forró. Het resultaat is een levendige en diverse collectie nummers die haar veelzijdigheid als artieste benadrukken. De single ‘Mais Amor’ zet meteen de toon voor het album. Met een mix van samba-ritmes, reggae en funk, toont Coelho haar dynamische vocale bereik en haar talent om complexe emotionele thema’s in haar muziek te verweven. De aanstekelijke refreinen en rijke percussie, ondersteund door energieke blazers, benadrukken haar Braziliaanse roots en maken het nummer tot een anthem voor meer liefde en begrip in een uitdagende wereld. ‘Ginga’ is een samenwerkingsproject waarbij Coelho samenwerkt met gerenommeerde producers zoals Tom Fire, Prince Fatty, Paul van Synapson en Guts. Dit leidt tot een frisse en dynamische productie die het album naar een hoger niveau tilt. De nummers, voornamelijk gezongen in het Portugees, brengen een mengeling van funk, house en Latijns-Amerikaanse ritmes die perfect passen bij de zomerse sfeer. Alles bij elkaar is ‘Ginga’ een heerlijk album vol muzikaliteit en leven. Het is een echte zomerrelease en doet verlangen naar haar optredens op de komende festivals. Coelho’s vijfde album verdient lof voor zijn diversiteit en energie, en zal zeker een glimlach op je gezicht toveren. (Jan Vranken) (8/10) (PIAS)
