Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Airbag – The Century of the Self
‘The Century of the Self’, het zesde studio album van Aribag, zal 14 juni uitkomen. De teksten (met onderwerpen zoals cancellen, angst en veroordeling) zijn een reflectie van onze moderne wereld. Hun kenmerkende stijl, met tempo-en vooral volumewisselingen hoor je al in ‘Dysphoria’ en ‘Tyrants and Kings’.‘Awakening’ bevat zowel akoestisch- als elektrisch gitaar. Het eerste deel is vrij zoet van klank, maar dat verandert, en daarmee verandert ook de emotie. Vooral ‘Erase’ heeft bijzondere transities. ‘Tear it Down’ heeft een kalme, intrigerende start. In deze epic komen de toetsen op de voorgrond. Het minimalistische stuk, met de ingetogen zang raakt me. De rust is goed gekozen. Er is een duidelijke opbouw naar het einde. ‘The Century of the Self’ is vrij somber. De balans tussen lage tonen en hoge tonen (van bijvoorbeeld het keyboard) is prima. Daarnaast is alles goed verdeeld over de koptelefoon. Hoewel er weinig grote verrassingen zijn, zijn er absoluut genoeg prachtige elementen, waaronder fantastisch gitaarspel en mooie baslijnen. (Esther Kessel-Tamerus) (8/10) (Karisma Records)
AURORA – What Happened To The Heart?
‘What Happened To The Heart?’ is ontstaan door een brief die de Noorse zangeres inspireerde om te onderzoeken wat er met het menselijk hart is gebeurd en hoe de moderne samenleving haar spirituele verbinding heeft verloren. En dat is helaas niet het enige dat verloren is gegaan. Door middel van introspectieve nummers zoals ‘Echo Of My Shadow’ en ‘Your Blood’, neemt AURORA de luisteraar mee op een reis van zwakte naar kracht, waarbij thema’s als zelfgenezing, politieke bewustwording en persoonlijke groei centraal staan. Nogal zweverig en minimalistisch. En toch… Op het album werkte Aurora samen met onder anderen Ane Brun, Tom Rowlands van The Chemical Brothers en Dave Hamelin. Het mocht niet baten. Een album vol nummers die op het Eurovisie Songfestival zullen passen, maar dan wel in het rechterrijtje. Al met al niet echt spannend. (Norman van den Wildenberg) (5/10) (Decca)
Gus Rodríguez – De Jazz en Cuando
Met ‘De Jazz en Cuando’ presenteert Gus Rodríguez een nieuw albu dat de rijke ritmische en muzikale schatten van het Caribisch gebied viert. Een indrukwekkende viering van Latin jazz, waarin traditionele elementen vakkundig worden verweven met moderne invloeden, resulterend in een verfrissende en boeiende luisterervaring. Vanaf het openingsnummer, ‘Camino a CASA 21’, wordt de luisteraar direct ondergedompeld in een muzikale reis die zowel de eenvoud als de complexiteit van jazz belicht. ‘Jakagua’ en ‘In The Tropical Forest’ laten de veelzijdigheid van Rodríguez en zijn band zien, waarbij de tropische invloeden en klassieke jazz elementen naadloos in elkaar overlopen. ‘De Jazz en Cuando’ biedt een harmonieuze mix van traditie en innovatie, en dankzij de Dolby Atmos versie wordt de luisterervaring naar een ongekend niveau getild. Gus Rodríguez heeft met dit album niet alleen de rijke geschiedenis van Latin jazz geëerd, maar heeft ook een nieuw hoofdstuk toegevoegd aan dit immer evoluerende genre. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (La Oreja Media Group Inc)
Tidiane Thiam – Africa Yontii
Met ‘Africa Yontii’ brengt Tidiane Thiam een bovengemiddeld goed album uit dat de essentie van West-Afrikaanse muziek weet te vangen. Dit album, bestaande uit negen heerlijk luie nummers, biedt een subtiele maar krachtige oproep tot verandering en zelfbeschikking voor Afrika. Een oproep die we al heel vaak hoorden, en met de teloorgang van het pan-afrikaanse gedachtegoed wat naar de achtergrond is geschoven, maar voor mensen die het leven, nog steeds actueel. Thiam’s gitaarspel, dat hij zelf leerde door mee te spelen met late-night radio-uitzendingen, spreekt boekdelen zonder woorden. Afkomstig uit het rustige Senegalese vissersdorp Podor, waar ook Baaba Maal vandaan komt, speelt Thiam met een unieke stijl die de luisteraar meevoert naar de oevers van de rivier de Senegal. De hypnotiserende kalebasritmes en repeterende gitaarfiguurtjes van nummers als ‘Yangue’ en ‘Nanka’, waar Samba Ba en Alioune Ba aan bijdragen, nestelen zich in je hoofd en blijven hangen. Makhtar N’diaye’s kalebassen voegen, dier de wijze waarop ze gespeeld worden een modern tintje toe aan de traditionele klanken, wat het album een eigentijdse flair geeft. De albumhoes, ontworpen door Miles Wintner, en de toewijding aan de overleden Adama Niass voegen een persoonlijke noot toe aan het geheel. ‘Africa Yontii’ mag dan geen meesterwerk zijn, maar het is zeker een album dat de moeite waard is om te beluisteren. Voor liefhebbers van West-Afrikaanse muziek is dit een heerlijke traktatie, en voor iedereen die even wil ontsnappen in betoverende ritmes is het een absolute aanrader. (Jan Vranken) (8/10) (Sahel Sounds)
Sexyy Red – In Sexxy We Trust
Het nieuwe album van Sexyy Red, ‘In Sexxy We Trust’, is werkelijk een verschrikking. Het is moeilijk te bevatten hoe iemand met dit soort ‘muziek’ de tijd en middelen heeft gekregen om een album uit te brengen. Janae Nierah Wherry, beter bekend als Sexyy Red, heeft met haar voorgaande werk al flink wat stof doen opwaaien, maar met dit album slaat ze de plank volledig mis. Laten we beginnen met de ‘muziek’ zelf. Het album is gevuld met repetitieve beats en oninteressante melodieën die zelfs de meest geduldige luisteraar tot wanhoop zouden drijven. De productiekwaliteit is beneden alle peil en doet vermoeden dat er weinig tot geen moeite is gestoken in het creëren van iets dat de moeite waard is om naar te luisteren. Maar het grootste probleem is niet eens de muziek, maar de inhoud. De teksten zijn doordrenkt van seksistische en vrouwonvriendelijke taal die elke vorm van artistieke waarde tenietdoet. Dat iemand als Sexyy Red, die op sociale media de vraag “Can I fart in your mouth?” stelt, überhaupt een platform krijgt, is ronduit zorgwekkend. Het lijkt wel alsof de toegankelijkheid van muziekproductie tegenwoordig ervoor zorgt dat dit soort misbaksels kunnen ontstaan. Het feit dat er mensen zijn die met deze rommel geld willen en blijkbaar kunnen verdienen, is een trieste realiteit van de hedendaagse muziekindustrie. Dit is geen recensie, maar eerder een hartenkreet en een vertwijfelde afvraging waarom. Waarom geven we artiesten als Sexyy Red de ruimte om dit soort inhoud te verspreiden? Het is hoog tijd dat we ons afvragen hoewe willen zien dat de muziekwereld wat positiefs kan bijdragen aan onze wereld. Kortom, ‘In Sexxy We Trust’ is een album dat je het beste kunt vermijden. Het biedt niets van waarde en draagt alleen maar bij aan de verloedering van de muziekcultuur. (Jan Vranken) (0/10) (Rebel.Gamma)
