Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Ani di Franco – Unprecedented Shit
Ani DiFranco, de koningin van de DIY-beweging, keert terug met haar 23e album, ‘Unprecedented Shit’. Dit album bevat 11 sober opgenomen tracks die heerlijk direct klinken. DiFranco blijft trouw aan haar roots, maar experimenteert moedig met prachtige Oezbeekse invloeden. Het resultaat? Een genre dat je aan het denken zet en herwaardeert. Elke track op dit album is een reis door DiFranco’s veelzijdigheid. De ruwe eerlijkheid en de directe stijl van de opname brengen je dichter bij de ziel van haar muziek. De unieke mix van sounds creëert een ongeëvenaarde luisterervaring. ‘Unprecedented Shit’ is een must-have voor elke muziekliefhebber die openstaat voor vernieuwing en diversiteit. DiFranco bewijst opnieuw waarom ze een iconische plaats in de muziekindustrie verdient. Met een waardering van 8/10 is dit album absoluut de moeite waard om te beluisteren. Zelfs als de titel je aan het lachen maakt, zal de muziek je diep raken. (Jan Vranken) (8/10) (Righteous babe music)
Supersoul Brothers – By the Way
The SuperSoul Brothers, het Franse deep soul-fenomeen van 2021, presenteert hun nieuwste album ‘By The Way’. Bijna drie kwartier aan pure spierballen soul met funky blazers, zorgt ervoor dat je dansspieren zeker aangesproken worden. Verwacht geen zen-modus, maar een energieke en opzwepende luisterervaring. Hoewel de band zich duidelijk laat inspireren door grootheden als James Brown en Otis Redding, en hun sound flirt met vintage soul en New Orleans funk, brengen ze een frisse Franse touch uit de Béarn Pyrénées. Hun krachtige en positieve show vertaalt zich moeiteloos naar de plaat. ‘By The Way’ is een album van een band die wil laten zien wat ze kunnen. Het is misschien allemaal al eerder gedaan, en soms zelfs beter, maar dit album biedt een heerlijke en energieke luisterervaring. Kortom, een lekker album voor elke soul- en funk-liefhebber. (Elodie Renard) (7/10) (Dixiefrog)
Everyone’s getting Involved – A tribute to Stop Making Sense
‘Stop Making Sense’, het iconische album van Talking Heads, viert zijn 40-jarige jubileum met een tribute-album waarop verschillende artiesten hun interpretaties van de klassiekers ten gehore brengen. Hoewel echte liefhebbers ongetwijfeld het origineel bezitten, biedt dit eerbetoon een podium aan artiesten zoals Paramore, die ‘Burning Down the House’ naar eigen hand zetten, en Lorde, die ‘Take Me to the River’ een persoonlijke twist geeft. The Linda Lindas maken indruk met hun versie van ‘Found a Job’. Dit tribute-album doet misschien denken aan een onnodige duplicatie, maar het biedt tevens een frisse blik en nieuw respect voor het legendarische werk van Talking Heads. Toch trek ik persoonlijk het origineel weer uit de kast voor een authentieke luisterervaring. (Jan Vranken) (6/10) (A24)
Slash – Orgy of the Damned
‘Orgy of the Damned’, het nieuwste album van Slash, is een gemakzuchtig gemaakt coveralbum met bluestraditionals die inmiddels door iedereen al kapot zijn gespeeld. Zijn nieuwe vriend Chris Robinson van The Black Crowes levert een bijzonder ongeïnspireerde bijdrage aan de cover van Wayne Axtom’s ‘The Pusher’. De cliché gitaarsolo draagt nergens aan bij en onderstreept het grootste probleem van dit album: het voegt niets toe aan het originele werk. Neem Stevie Wonder’s ‘Living for the City’ met Tash Neal, waar je nog enige hoop op had kunnen vestigen. Helaas blijkt ook dit een futloos arrangement te zijn dat nergens boven het origineel uitstijgt. Het lijkt alsof Slash en zijn gasten geen moeite hebben gedaan om iets nieuws of interessants aan deze nummers toe te voegen. Dit patroon herhaalt zich door het hele album, met elk nummer dat klinkt als een slap aftreksel van het origineel. Ondanks de aanwezigheid van grote namen als Iggy Pop, Brian Johnson, Billy Gibbons, Chris Stapleton, en Gary Clark Jr., voelt dit album meer aan als een hobbyprojectje bedoeld om de portemonnee van Slash te spekken. De samenwerking met deze artiesten had iets spectaculairs kunnen opleveren, maar het resultaat is teleurstellend vlak en ongeïnspireerd. Conclusie: ‘Orgy of the Damned’ is een teleurstellende toevoeging aan het oeuvre van Slash. Het biedt geen enkele nieuwe of interessante invalshoek op de klassieke bluesnummers en voelt vooral als een gemiste kans. Weg ermee. (Jan Vranken) (5/10) (Snakepit Records)
FM – Old Habits Die Hard
Dit jaar vieren de Britse rockers het feit dat de band 40 jaar jong is. Sinds het uitbrengen van hun eerste album ‘Indiscreet’ brengt FM frisse melodieuze AOR-Rock. Hun 14e album ‘Old Habits Die Hard’ kan gezien worden als een compilatie van 4 decennia FM. Begrijp me niet verkeerd. Er worden op dit album geen oude nummers in een nieuw jasje gestoken. Alle composities op ‘Old Habits Die Hard’ zijn gloednieuw maar the vibe is gelijk aan wat we nu al 40 jaar van deze Britse rockers gewend zijn. Het enige puntje van kritiek wat je op dit album zou kunnen hebben is dat FM erg op safe speelt. Er worden geen muzikale risico’s genomen, het klinkt allemaal typisch FM. Desondanks hoor je dat FM op ‘Old Habits Die Hard’ niet op de automatische piloot speelt. Geluid, productie en uitvoering zijn van de hoogste kwaliteit. Het mag dan allemaal niet avontuurlijk zijn maar FM mag trots zijn op het feit dat ze in de 40 jaar dat ze bestaan geen één middelmatig album hebben gemaakt en dat geldt ook voor ‘Old Habits Die Hard’. Uitschieter voor mij is ‘Black Water’ maar er staat geen enkel zwak nummer op dit album. Melodieuze rockliefhebbers kunnen weer in de buidel tasten. (Ad Keepers) (8/10) (Frontiers Music)
Karen Olson – Divine Echoes
Altvioliste Karen Olson, lid van The New York Pops, een Amerikaans popgericht klassiek orkest, heeft haar inmiddels negende solo-album uit. Hiermee probeert ze een eerbetoon te brengen aan haar ouders en haar verbinding met de natuur en het goddelijke te weerspiegelen. Het album bevat neoklassieke vioolmuziek die bedoeld is om rust en vrede te brengen, maar sommige nummers voelen wat zoetsappig aan. De opener ‘Sunbeam Smiles’ doet denken aan een goedkope poging Sting’s ‘Fields of Gold’ te gebruiken, terwijl Michel Pascal’s meditatieve stem in ‘Skybound Serenade’ en zijn zang in ‘Pilgrimage Prayer’ en ‘Whispers of Wind’ een rustige sfeer proberen te creëren. Proberen, want het geheel doet was kriebelig aan. Ondanks de mooie intenties voelt het album soms te sentimenteel en mist het de diepgang om echt te blijven boeien. ‘Divine Echoes’ lijkt uiteindelijk op een poging van artiest nummer zoveel om maar een album uit te brengen; “omdat het kan”. Nee, als onderdeel van een collectief ben je geen solo-artiest, sorry. (Norman van den Wildenberg) (4/10) (Elevation Pathways LLC)
